ตกเย็นของวัน บุปผชาติจึงคิดจะโทรศัพท์ไปหาบิดา เมื่อไม่สบายใจบุคคลแรกที่เธอจะนึกถึงคือนายบริรักษ์ เพราะไม่มีใครจะทำให้เธอสงบและเป็นสุขได้มากไปกว่าท่านอีกแล้ว กำลังจะกดโทรศัพท์ข้ามทวีปเบอร์ของบิดากลับโชว์หราที่หน้าจอเสียก่อน ทำให้สาวน้อยถึงกับยิ้มแป้น เพราะถูกใจกับความใจตรงกันของอีกฝ่าย
“ฮัลโหล ป๊ะป๋าสวัสดีค่ะ” เสียงใสกล่าวทักทายผู้ที่โทรมาด้วยความดีอกดีใจ
“หวัดดีลูก” นายบริรักษ์เอ่ยทักทายเช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาวคนเป็นพ่อถึงกับยิ้มกว้างด้วยความคิดถึงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ป๊ะป๋าแก้มคิดถึงจังเลย กำลังจะโทรไปหาแต่ป๊ะป๋าก็โทรมาซะก่อน” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วมีแววออดอ้อนทำให้บิดาถึงกับหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจที่ลูกสาวยังคงเป็นคนช่างพูดเช่นเคย
“คิดถึงก็ลาออกจากงาน แล้วมาทำงานกับป๋าสิลูก” ทั้งที่รู้ว่าบุปผชาติไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่ แต่นายบริรักษ์ก็ยังลองพูดหยั่งเชิงดู เผื่อว่าสิ่งที่ไม่
