ทางด้านเสี่ยวชิงเมื่อออกจากจวนของท่านราชครูไปได้สักพักก็เริ่มชวนพี่ชายคนโตของตนคุยด้วยไม่หยุด
“พี่ใหญ่เจ้าคะ ถ้าข้าเข้าวังไปแล้ว พี่ใหญ่จะมาหาข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?” เสี่ยวชิงเอ่ยถามพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อนไปด้วย
“พี่ต้องคอยคุ้มกันฝ่าบาท แล้วจะให้มาหาเจ้าบ่อย ๆ ได้อย่างไรกัน
ชิงเอ๋อร์?” เซี่ยเหวินซานเอ่ยตอบน้องสาวของตนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ถ้าเช่นนั้น ข้าไปหาพี่ใหญ่บ่อย ๆ แทนได้หรือไม่เจ้าคะ?”
เสี่ยวชิงพูดขึ้นอย่างมีความหวัง
“เจ้าจะไปหาพี่บ่อย ๆ ด้วยเหตุใดรึ?”
เซี่ยเหวินซานเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“พี่ใหญ่ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ ว่าตอนที่ข้าอายุได้เจ็ดขวบพี่ใหญ่เคยให้สัญญากับข้าไว้ว่าจะสอนให้ข้ามีวรยุทธ์”เสี่ยวชิงกล่าวทบทวนความหลัง
“จนตอนนี้ข้าอายุจะถึงวัยปักปิ่นแล้วเพลงดาบสักกระบวนท่า ข้าก็ยังทำไม่ได้เลยนะเจ้าคะพี่ใหญ่” เสี่ยวชิงกล่าวตัดพ้อ
“เจ้าโตเป็นสาวแล้ว อีกเดี๋ยวก็ออกเรือนไปแล้
