อาการปวดศีรษะของท่านอ๋องเจ็ดหายไป เพราะมีความรักล้นใจเข้ามาแทนที่.......
แสงตะวันสีทองที่สาดส่องลงมาผ่านผ้าม่านหน้าต่างในห้องนอน พร้อมทั้งสายลมที่พัดเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ส่งเข้ามาถึงยังห้องนอนของเสี่ยวชิงนั้น ทำให้เสี่ยวชิงค่อย ๆ กะพริบเปลือกตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก็พบว่าท่านอ๋องเจ็ดกำลังนั่งจิบชารออยู่ข้างเตียง พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มอันสดใสมาให้กับตนด้วย จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างช้า ๆ และใช้ผ้าห่มปิดขึ้นมาจนถึงต้นคอของตนด้วยความเขินอายกับสายตาร้อนแรงจากท่านอ๋องเจ็ดที่ส่งมาให้กับตน
“ท่านอ๋องทรงตื่นนานแล้วหรือเพคะ?” เสี่ยวชิงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เหตุใดจึงไม่ยอมปลุกหม่อมฉันบ้างเล่าเพคะ?”
“เปิ่นหวางรังแกเจ้าเสียทั้งคืน ย่อมต้องอยากให้เจ้าพักผ่อนเยอะ ๆ เหตุไฉนจะกล้าปลุกเจ้าให้ตื่นจากนิทราอันแสนหวานได้เล่า” อ๋องเจ็ดตรัสขึ้นยิ้ม ๆ
“เจ้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสียเถิด แล้วเรา
