“กินนี่ไปก่อนแล้วกัน”
แล้วเขาก็ยื่นกล่องแซนวิชให้ฉัน คือมันไม่ใช่แซนวิชที่ซื้อในร้านสะดวกซื้ออ่ะ มันคือแซนวิชที่ทำเอง!
จะถือว่าง้อแล้วก็แล้วกันนะ ฮ่า ๆ ๆ
“ขอบคุณ” ฉันรับมา ก่อนจะถามกลับ “แล้วของนายล่ะ”
“ก็กินด้วยกันนั่นแหละ”
“อ้อ”
ฉันหยิบแซนวิชที่ห่อฟรอยมาอย่างดีขึ้นมาแกะ ขนมปังโฮลวีต ผักสลัด ไส้ทูน่า ราดด้วยน้ำสลัดนิดหน่อย เหมือนเขารู้เลยว่าฉันชอบกินแบบนี้อ่ะ ว่าแล้วก็กัดไปคำนึงแบบคำใหญ่มากเพราะดันไปเห็นสายตาอันเต็มไปด้วยความคาดหวังเข้า เป็นสายตาแบบที่ฉันชอบใช้กับยายมิ่งเลยเวลาทำกับข้าวให้กิน
“เป็นไง อร่อยใช่ไหม”
ฉันพยักหน้าพร้อมยิ้มจนตาเป็นสระอิ ในขณะที่แก้มพองออกจนเหมือนกระรอก ไม่ได้คิดว่าตัวเองเหมือนหรอก แต่เพื่อนชอบล้อบ่อย ๆ พอเห็นรูปที่เพื่อนถ่ายเท่านั้นแหละ เออ เหมือนจริง เหมือนก็ได้ แต่กระรอกก็น่ารักดีนี่นา จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน
“อร่อย” ฉันตอบทั้ง ๆ ที่ยังกลืนลงไม่หมด
