แค่ขอมีเธอ NC++

มีน.... ตอนนี้เธอกำลังยืนทำหน้าเซ็งอยู่ตรงหน้าห้องเพราะเข้าไปไม่ได้เนื่องจากไอ้ต้าร์มันล็อกข้างในทำให้เธอไม่สามารถเข้าไปในห้องได้ที่รู้ว่ามันอยู่ในห้องก็เพราะเห็นรถของมันจอดอยู่ข้างล่าง เธอโทรหามันเป็นสิบสายมันก็ไม่รับจะว่ามันไม่ได้ยินคงไม่ใช่ แต่มันคงไม่ว่างรับเพราะมัวแต่ทำภารกิจเร่งด่วนอยู่ ที่รู้เพราะสายเรียกเข้าโทรศัพท์มันดังลอดออกมานอกห้อง และมันก็ไม่ใช่แค่เสียงโทรศัพท์ไงที่ได้ยินพอเธอแนบหูกับประตูห้องเสียงที่ได้ยินมันก็คือ.... " ตะ ต้าร์ เร็วอีกค่ะ เร็วอีก อ๊ะ อ๊ะ" " ซี๊ดดดด จะแตกแล้ว ซี๊ดดดด อ๊าาาส์" เห้ออออ เมื่อไหร่มันจะเสร็จซะทีนะ ถ้ารู้ว่าวันนี้มันจะพาสาวกลับมาเอากันที่ห้องเธอกลับไปนอนบ้านตัวเองดีกว่า ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด แกร๊กก...... เสียงกดรหัสประตูห้องดังไม่ถึงสิบวิประตูห้องก็เปิดออกมาพร้อมกับหญิงชายคู่หนึ่งที่อยู่ในชุดนักศึกษาแต่สภาพไม่น่าจะใช่เลยสักนิด เธอมองการแต่งกายของทั้งคู่แล้วต้องหันหน้าไปทางอื่น คือดูออกเลยว่าไปทำอะไรกันมา ไอ้ต้าร์ก็เสื้ออยู่นอกกางเกงกำลังรูดซิบส่วนกระดุมเสื้อก็ติดแค่สองเม็ดโชว์ลำคอและแผงอกที่มีแต่รอยซึ่งไม่ต้องสาธยายก็รู้ว่ามันไปโดยตัวอะไรดูดมา ส่วนผู้หญิงที่ยืนเกาะแขนมันเหมือนชะนีก็คือยัยกีกี้เพื่อนสาวดาวมหาลัยที่เธอเองก็รู้จักเป็นอย่างดีเพราะเรียนปีเดียวกัน แต่เธอกับมันไม่ถูกกันหรอกเพราะยัยกี้น่ะตอนปีหนึ่งเคยมาขอให้เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้หน่อยเพราะนางชอบไอ้ตาร์แต่ไอ้ตาร์ไม่เคยสนใจไม่เคยมองมันเลยเพราะตอนนั้นยัยนี่ไม่ได้สวยขนาดนี้ไง คือหน้าตาก็ธรรมดานมก็เล็กไอ้ตาร์มันเลยไม่สนใจ แต่เธอก็ปฎิเสธที่จะช่วยแล้วก็เตือนด้วยความหวังดีว่าไอ้ตาร์มันมีแฟนแล้ว แต่ยัยกี้หาว่าเธอหวงก้างเพราะชอบไอ้ต้าร์ทั้งที่เธอไมไ่ด้คิดอะไรกับมันเลยจริงๆแต่ยัยกี้ไม่เชื่อแล้วก็โกรธไม่พอใจเลิกคุยกับเธอไปเลย แต่เธอก็ไม่สนใจหรอกนะจะโกรธจะอะไรก็ตามสบายแล้วแต่เลยเพราะเธอคิดว่าเธอบอกไปด้วยความหวังดี แต่พอมาตอนเปิดเทอมปีสามไม่รู้ยัยนี่ไปเกาหลีมาหรือเปล่ากลับมานี่คือสวยสะพรั่งขาวโอโมนมดูมดูมสเป๊กไอ้ต้าร์มาก แล้วผู้หญิงแบบนี้มีเหรอที่ไอ้ต้าร์มันจะไม่ชอบมันไปจีบยัยนี่เองเลยและตอนนี้ทั้งคู่ก็มาลงเอยกันที่ห้องของเธอกับมัน ทุกคนอาจจะงงว่าเธอกับมันทำไมถึงมาอยู่ด้วยกัน เรื่องมันมีที่มาที่ไป ไอ้ตาร์เป็นเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวที่สนิทที่สุดของเธอ ที่จริงเธอไม่ได้อยากสนิทกับมันนักหรอกแต่มันเลี่ยงไม่ได้เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กันเรียกว่ารั้วติดกันเลย พ่อแม่เธอกับพ่อแม่มันสนิทกันเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนน่ะแล้วก็มาซื้อบ้านติดกันเราสองเลยรู้จักกันตั้งแต่ยังเป็นเด็กยันโต คือตั้งแต่จำความได้ก็มีมันนี่แล่ะที่เป็นเพื่อนเล่น เข้าเรียนพร้อมกันเรียนที่เดียวกันตั้งแต่เตรียมอนุบาลยันเข้ามหาลัยไม่เคยแยกจากกันไปไหนเลย ตอนนี้เรากับมันเรียนอยู่มหาลัยปีสามแล้วอีกปีเดียวก็จะจบละและเราคงต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่อเมริกาตามสัญญาที่เคยให้พ่อไว้เมื่อหลายปีก่อน หลายปีก่อน.... "มีนพ่อมีข่าวดีจะมาบอก" "ข่าวดีอะไรคะพ่อ" เธอถามขณะที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะ "โรงแรมที่อเมริกาเค้าตอบตกลงรับพ่อเข้าไปทำงานที่นั่นแล้วนะลูก เงินเดือนมากกว่าที่นี่ตั้งหลายเท่าพ่อเลยตกลงจะไปทำที่นั่นซึ่งมีสัญญา10ปี พ่อเห็นว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่พ่อจะได้ทำในสิ่งที่พ่อฝันไว้ แต่...." "แต่อะไรคะพ่อ" "สิ่งที่พ่อห่วงมากที่สุดก็คือลูก...มีนอาจจะต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่นั่นด้วยนะลูก" "ย้ายไปอยู่ที่นั่นเหรอคะ มีนไม่ไปได้มั้ยคะพ่อ มีนไม่อยากไปอยู่ที่อเมริกามีนอยากอยู่ที่นี่" "ลูกจะอยู่ได้ยังไงล่ะลูกเป็นผู้หญิงนะ" "อยู่ได้ค่ะ มีนอยู่ได้ มีนโตแล้วนะคะมีนอยู่มอหนึ่งแล้ว" "ไม่ได้ลูกยังไงก็ไม่ได้ พ่อเป็นห่วงมีน" "ฮือออ มีนไม่อยากไปมีนอยากอยู่ที่นี่อยากอยู่บ้านหลังนี้ " เธอเริ่มมีน้ำตาเมื่อรู้ว่ายังไงยังไงพ่อก็ต้องให้เธอไปด้วยแต่เธอไม่อยากไป เธอคิดถึงที่นี่คิดถึงบ้านที่เคยมีแม่อยู่ด้วยกันที่นี่แม้ว่าแม่ของเธอจะจากไปนานหลายปีแล้วก็ตาม "พ่อรู้ว่ามีนรักบ้านหลังนี้ เพราะบ้านหลังนี้มีความทรงจำดีๆของครอบครัวเรา แต่เราก็ไม่ได้จะย้ายไปอยู่ที่นั่นถาวรนี่นา สักวันเราก็ต้องกลับมา" บ้านหลังนี้เราเคยอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก จนมาวันนึงเมื่อแม่ของเธอไปตรวจสุขภาพประจำปีแล้วพบว่าตัวเองป่วยเป็นโรงมะเร็งหลังจากนั้นมาแม่ก็เข้ารับการรักษามาเรื่อยๆแต่อาการแม่ไม่ดีขึ้นเลยจนวันนึงแม่ก็จากเธอกับพ่อไปในที่สุด เธอจำได้ดีว่าในตอนนั้นเธออายุเพียงสิบขวบเท่านั้นแต่เธอจำเหตุการณ์ทุกอย่างได้ดี หลังจากงานศพของแม่ผ่านไปพ่อก็เอาแต่นั่งซึมเอาแต่นั่งมองดูรูปแม่แล้วก็ร้องไห้ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ไม่เป็นอันทำอะไรงานการก็ไม่ไปทำ เธอเข้าใจความรู้สึกของพ่อดีเพราะพ่อรักแม่มากอยู่ด้วยกันมาหลายสิบปีพ่อตั้งตัวไม่ทันที่แม่มาด่วนจากไปแบบนี้ จนลุงตั้มกับน้าพิมเพื่อนสนิทของพ่อที่อยู่บ้านติดกันมาเตือนสติพ่อว่าพ่อต้องเข้มแข็งพ่อจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้เพราะพ่อยังมีเธอที่ต้องดูแล หลังจากนั้นเป็นต้นมาพ่อก็กลับมาเป็นพ่อที่น่ารักของเธอเหมือนเดิมพ่อเลิกดื่มเหล้าเลิกสูบบุหรี่และตั้งหน้าตั้งตาทำงานจากตำแหน่งผู้ช่วยกุ๊กพ่อได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเป็นเชฟ หลังจากที่รู้ว่าตัวเองต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่อเมริกาเธอจึงรีบวิ่งไปหาน้าพิมที่บ้านทันที น้าพิมเป็นแม่ของไอ้ตาร์น้าพิมเปรียบเสมือนแม่คนที่สองของเธอเลยก็ว่าได้เพราะตั้งแต่แม่เธอเสียไปก็ได้น้าพิมนี่แล่ะที่คอยดูแลเธอเวลาที่พ่อของเธอต้องไปทำงานแม้ที่ผ่านมาพ่อจะไม่ค่อยมีเวลาให้เธอซึ่งเธอก็เข้าใจพ่อดีว่าพ่อต้องทำงานหาเงินเลี้ยงเธอเพียงลำพังเธอไม่เคยน้อยใจท่านเลยสักครั้ง "น้าพิม ฮือออ น้าพิมจ๋า" "อ้าวมีนร้องไห้ทำไมลูกใครเป็นอะไร" น้าพิมที่กำลังนั่งดูละครอยู่ก็ทักขึ้นเมื่อเห็นเธอวิ่งร้องไห้เข้าบ้านมา "ฮืออออ พ่อจะให้มีนไปอยู่อเมริกากับพ่อ มีนไม่อยากไป ฮืออออ" "อ๋อนึกว่าเรื่องอะไร แล้วทำไมมีนถึงไม่อยากไปล่ะ ใครๆก็อยากไปเรียนเมืองนอกกันทั้งนั้น" "ใช่ ฉันยังอยากไปเลยทำไมเธอไม่อยากไปวะ" เธอหันไปมองหน้าไอ้ตาร์ที่มันกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าจอคอม "เรารักบ้านเราเราอยากอยู่ที่บ้านเรา เราไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ฮืออออ " ในตอนนั้นเธอร้องไห้หนักมากเพราะตั้งรับไม่ทันที่จู่ๆจะต้องไปอยู่ที่อื่นซึ่งมันไกลมากถึงมากที่สุด "ไร้สาระว่ะเรื่องแค่นี่้ร้องไห้ยังกะจะเป็นจะตาย" "เงียบไปเลยนะเล่นเกมส์ของนายไปต้าร์ ฮือออ น้าพิม ช่วยคุยกับพ่อให้มีนหน่อย มีนไม่อยากไป" เธอไม่อยากคุยกับมันเธอเลยหันไปอ้อนวอนขอร้องน้าพิมต่อ "เอาไงดีคะพี่ตั้ม พิมสงสารยัยมีนจัง" น้าพิมหันไปถามลุงตั้มพ่อของไอ้ต้าร์ "เอางี้ เดี๋ยวพี่ลองไปคุยกับไอ้เมษดู" "ขอบคุณค่ะลุงตั้ม" เธอรีบวิ่งไปขอบคุณลุงตั้มทันทีเมื่อท่านบอกจะไปช่วยคุยกับพ่อให้ เรื่องนี้ไรท์แต่งไว้นานแล้วค่ะ เปิดให้อ่านฟรีอัพจบอีก1วันติดเหรียญทันทีนะคะ (งดดราม่า) เรื่องนี้มีทั้งหมด35ตอน นะคะ