เลขาขยี้รัก

บทที่ 7 เริ่มงานวันแรก

วันนี้ทั้งวันเธอถูกเจ้านายชั่วคราว ลากไปตรวจงานโรงแรมในกรุงเทพเกือบทั้งหมด ซึ่งเธอก็ทำหน้าที่ได้อย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง พร้อมมองคนตัวโตที่เวลาทำงานเขาดูจริงจัง ละเอียดรอบคอบ กล้าคิดกล้าทำ เด็ดขาด จนเธอยังอดทึ่งในความสามารถไม่ได้

"ตารางงานของวันนี้หมดแล้วค่ะ ส่วนรายงานสรุป ดิฉันจะส่งให้ภายในคืนนี้นะคะ"

"...."

ฉันเหลือบมองคนตัวโตที่นั่งอยู่เบาะหลัง เขาไม่ตอบทำเพียงนั่งไขว้ห้าง มือขวาวางตรงแฮนด์ข้างประตู ส่วนมืออีกข้างวางบนตัก สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับคนใช้ความคิด

ภาพที่เห็นกระจกมองหลังเป็นอะไรที่น่าดึงดูดสายตา หญิงสาวได้ไม่น้อย คนอะไรจะดูดีทุกกระเบียดนิ้วขนาดนั้น

"วันนี้ท่านจะทานข้าวเย็นแบบไหนดีคะ ดิฉันจะได้โทรจองร้านไว้ให้"

ใบข้าวยังคงถามต่อ ถึงอีกฝ่ายจะไม่ตอบ แต่ในมือเปิดไอแพดเลื่อนดูร้านอาหารดัง รวมไปถึงรีวิวการันตีความอร่อย ให้เจ้านายชั่วคราวทันที

"ฉันอยากกินอาหารไทย"

มือบางที่กำลังเขี่ยไอแพดชะงัก ไม่คิดว่าอีกคนจะทานอาหารไทย เห็นเป็นลูกครึ่งนึกว่าจะทานอาหารสไตล์ยุโรปเป็นส่วนใหญ่ซะอีก

"ได้ค่ะ"

รถหรูเคลื่อนมาจอดยังร้านอาหารไทยชื่อดัง ที่มีเจ้าของเป็นถึงเชฟชื่อดัง การันตีความอร่อยจากรีวิวห้าดาว ที่ใบข้าวมั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องพอใจมากแน่ๆ ถ้าเขาทานข้าวเสร็จ เท่ากับหน้าที่ของวันนี้หมดแล้ว

"นั่งลง"

"คะ?"

ใบข้าวถึงกับงง เธอกะว่าสั่งอาหารให้ชายหนุ่มเสร็จ ก็จะเดินไปรอด้านนอกร้าน ว่าจะพิมพ์สรุปรายงานไปพลางๆ รอเขาทานข้าวเสร็จ

"จะยืนมองฉันกินข้าวรึไง"

"เปล่าค่ะ ดิฉันแค่จะสั่งอาหารให้ท่าน แล้วจะออกไปรอข้างนอกค่ะ"

"นั่งลง"

เสียงเข้มจากร่างสูงที่นั่งอยู่เอ่ยขึ้น พร้อมสายตาคมตวัดมอง ทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนได้ ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องกลัวผู้ชายคนนี้ด้วยก็ไม่รู้

ใบข้าวพยายามรักษาระยะห่าง และปฎิบัติตัวเหมือนคนแปลกหน้า หวังให้อีกฝ่ายเข้าใจ และต่างคนต่างทำหน้าที่

ร่างสูงมองหญิงสาวที่นั่งลงอย่างเก้ๆกังๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายพยายามทำอะไร แต่เขาไม่สนใจ ยิ่งเป็นแบบนั้นเขายิ่งสนใจเธอ ผู้หญิงมากมายพร้อมพลีกายให้เขา เพียงแค่กระดิกนิ้ว แต่กลับผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาอยากเข้าหา อยากได้เธอมาอยู่ในกำมือ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม อาจจะเพราะเขาติดใจในเซ็กส์ของเธอก็ได้มั้ง เขาถึงอยากได้เธอ

"ไม่หิวข้าวรึไง"

ร่างสูงมองอีกฝ่ายที่เอาแต่จ้องจานข้าว ไม่ตักข้าวเข้าปากสักคำ

"ดิฉันยังไม่หิวค่ะ"

"จะกินดีๆหรือจะให้ป้อน"

ร่างสูงลอบมองร่างบางถอนหายใจ รอยยิ้มปรากฏวิหนึ่งก่อนมันจะหายไป ปากบอกไม่หิว แต่ก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อันที่จริงเขาเห็นว่าร่างบางยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เที่ยงแล้ว เลยให้มากินข้าวด้วย

"บ้านอยู่ไหนเดียวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

เสียงหวานสวนกลับมันควัน ทำชายหนุ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ ไม่อยากให้เขาไปส่งบ้านขนาดนั้นเลย

"...."

สายตากดดันจากอีกฝ่าย ทำใบข้าวถึงกับเลิกลั่ก เพราะเธอไม่อยากให้อีกฝ่ายมาวุ่นวายมากเกินไป รู้จักกันแค่วันเดียว จะให้ไปส่งบ้านซะแล้ว มันไม่ได้ ยังไงเธอก็ต้องเว้นระยะไว้ ฐานะของเขาและเธอคือเจ้านายกับลูกน้อง

"ดิฉันหมายถึง.. ดิฉันกลับเองได้ค่ะ พอดีมีคนมารับแล้ว"

"ใคร"

น้ำเสียงไม่พอใจเอ่ยถาม พร้อมกับดวงตาคมจ้องจับผิด ขืนโกหกไปว่าแฟนมารับ เขาไม่เชื่อแน่ๆ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนโง่

"น้องค่ะ"

ดวงตาคมยังคงจ้องอย่างจับผิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำใบข้าวหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย หลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็รีบลากลับทันที

โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายให้คนตามดู

-ผับหรูใจกลางเมือง-

เจคอบก้าวเข้ามาในห้องวีไอพีของทางร้าน ที่มี​อาร์เธอร์เพื่อนของเขาเป็นเจ้าของ ในห้องสี่เหลี่ยมจัสตุรัส อบอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่ ตรงกลางมีโซฟาขนาดใหญ่สีดำสี่ตัว ตั้งเข้าหากันเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส สามด้านเป็นกำแพงสีดำ ส่วนผนังที่ตรงข้ามกับประตู เป็นกระจกใสขนาดใหญ่สูงจรดเพดานห้อง ทำให้เห็นบรรยากาศด้านล่างผับทั้งหมด

"มาแล้วหรอว่ะ"

มาร์วินชายหนุ่มผู้มีสไตล์ขี้เล่น กวนๆ หันมาทักเจคอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ ข้างกายแต่ละคนมีสาวๆ นมโตคอยนัวเนียอยู่ไม่ห่าง

เจอคอบไม่พูดอะไร เดินตรงมายังโซฟาที่ยังว่าง โดยมีอาร์เธอร์รินเหล้าเพียวราคาเสียดแสนให้ ก่อนเลื่อนมาหยุดตรงหน้า

"มาดูงานที่ไทยครั้งนี้นานไหมว่ะ"

วิคเตอร์ เจ้าของบริษัทส่งออกรายใหญ่ของประเทศเอ่ยขึ้น ผู้มีท่าทางเหมือนคนแบกโลกทั้งใบเอ่ยถาม

แต่ใครจะรู้ว่าที่นั่งๆ อยู่เนี้ย ล้วนเป็นมาเฟียในโลกมืดทั้งนั้น งานที่พวกเขาทำส่วนใหญ่ล้วนผิดกฎหมายเกือบหมด

"ก็ประมาณสามสี่เดือน"

"เออ แล้วไอ้คีย์หายหัวไปไหนว่ะ หมู่นี้ไม่ค่อยโผล่หัวมาหาเพื่อนฝูงบ้างเลย"

มาร์วินเงยหน้าขึ้นจากหน้าอกใหญ่ที่นัวเนียอยู่ หันมาถามคนอื่นๆ คีย์ที่มาร์วินหมายถึงก็คืออัคนี เจ้านายของเลขาจำเป็นที่ต้องมาทำงานให้เขา เพื่อนอีกคนในกลุ่ม

"ไอ้ห่า มึงไปอยู่ไหนมาไม่ทราบ ถึงไม่รู้ว่ามันติดเด็ก"

วิคเตอร์เป็นคนหันไปตอบมาร์วินที่ทำหน้าเหวอ เมื่อได้รู้ว่าคนอย่างไอ้คีย์กินเด็ก เจคอบเองก็ไม่เชื่อเหมือนกัน คนที่บอกว่าไม่ชอบเด็กป่าวๆ วันนี้หลงเด็กฉิบหาย

"เด็กไอ้คีย์มันชื่อไรว่ะ"

อาเธอร์หันมาถามเจคอบ ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่เงียบๆ

"ลมหนาว"

เจคอบตอบ เมื่อเขาได้เจอมาแล้วเมื่อเช้า ก็สมควรหวงอยู่หรอก น่ารักน่าถนุถนอมขนาดนั้น ไม่เหมือนอีกคน ดื้อชะมัด

"หมดกันเพื่อนกู เป็นเสืออยู่ดีๆ เสือกอยากเป็นแมวซะงั้น"

มาร์วินหัวเราะเพื่อน ไม่คิดว่าคนอย่างไอ้คีย์จะมีวันนี้ ในกลุ่มเรื่องผู้หญิงพวกเราพอๆกัน น้ำแตกก็แยกย้าย ไม่ได้จริงจังกับใคร แต่ที่หนักสุดก็คงจะเป็นไอ้คีย์กับมาร์วินเนี่ยแหละ

"หัวเราะไปเหอะมึง สักวันถอดเขี้ยวบ้างพวกกูจะหัวเราะให้"

"ฮ่าๆๆ ไม่มีวันนั้นหรอกเพื่อน กูไม่มีทางเป็นแบบไอ้คีย์แน่ๆ"

มาร์วินยังคงหัวเราะร่า เพราะเขาเชื่อว่าตัวเองไม่มีทางมีความรัก และไม่มีความคิดอยากจะมีครอบครัวด้วย

"แล้วมึงเป็นไงบ้างว่ะ อยากตามไอ้คีย์ไปอีกคนยัง"

วิคเตอร์หันมาถามเจคอบที่นั่งนิ่ง

"ตามห่าอะไร เมียกูยังไม่มีเลย"

"เออๆ แต่ช่วงนี้มึงระวังตัวไว้บ้างก็ดี กูได้ยินมาว่ามีหมาตามมึงมาที่ไทยด้วย"

อาร์เธอร์พูดให้เจคอบระวังตัว กลัวจะเกิดเรื่องกับเพื่อน ซึ่งเจคอบก็พอจะรู้ว่ามันตามมาทำไม

"อืม"

---ツ---