ถนนแถบชานเมือง รถตู้สีขาวอัทพาร์ทขับหนีบางอย่างเพื่อออกจากเขตอันตราย แต่เมื่อใกล้เข้าเขตชุมชนกลับพบว่าสิ่งที่ทำให้ต้องมาอยู่ตรงนี้ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
"พ่อคะ"
"หุบปากมันทำอะไรเราไม่ได้หรอก!" ประวิทย์ตะคอกลูกสาวคนเดียวด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้เขาพยายามจะใช้สมาธิควบคุมตัวเองไม่ให้เตลิด
"ขับเร็วกว่านี้"
"เหยียบมิดแล้วครับนาย" คนขับบอกด้วยน้ำเสียงที่รนรานไม่แพ้กัน เขาไม่อยากจะมาอยู่ตรงนี้เลย แต่เพราะหน้าที่และเม็ดเงินที่ต้องเอาไว้เลี้ยงดูครอบครัว ทำให้ต้องฝืนอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้
"โถ่เว้ย! จะตามอะไรนักหนาว่ะ" สติของประวิทย์เริ่มหลุดเมื่อเสียงเครื่องยนต์ 8 สูบใกล้เข้ามาเต็มที บิ๊กไบค์คันหรูสีดำสนิทขับมาเทียบด้านข้าง ก่อนคนซ้อนจะหยิบปืนออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมและจ่อยิงเข้าที่กระจกผู้โดยสาร
ฟิ้ว!เพล้ง! กระจกแตกร้าวเมื่อถูกลูกตะกั่วเจาะ เพียงแค่เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ซีดลงราวกับกำลัง
