หลังจากที่เจอประโยคนั้นไป บลูเบลล์ก็เริ่มใจอ่อน เธอนั่งกินข้าวในจานเหมือนเดิมโดยที่เวทมนต์ยังกอดเอวอยู่แบบนั้นเพราะกลัวว่าเธอจะหนีไป เขาซุกหน้าลงที่ลำคอสวย ๆ ของร่างบาง
“ไม่เปิดหนังเหรอคะ?”
“เธอดูได้หรือเปล่า กลัวมั้ย”
“กลัวค่ะ แต่ถ้าคุณอยากดูก็ไม่เป็นไร” บลูเบลลล์เป็นคนที่ค่อนข้างจะขวัญอ่อนมากเลยทีเดียว
“งั้นเธอเลือกเลย ฉันดูได้ทุกอย่าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ฉันอยากตามใจเธอบ้างบลูเบลล์ ไม่อยนากโดนเธอทิ้งอีกแล้ว ห้องนอนที่ไม่มีเธอฉันไม่อยากอยู่เลย” เขากำลังอ่อนแอและแสดงออกมาแบบนั้น ทำให้บลูเบลล์ใจอ่อน
“เดี๋ยวหนูเอาจานข้าวไปเก็บก่อน” เธอเตรียมจะลุกแต่เวทมนต์ไม่ยอมปล่อยอีกตามเคย
“แค่เก็บจานค่ะ”
“ฉันไปเก็บให้ก็ได้ เดี่ยวเธอหายไป”
“คุณเวทมนต์ ถ้าคุณดื้อหนูจะหนีคุณจริง ๆ” ชายหนุ่มหน้าหงอยลงและยอมปล่อยเธอแต่โดยดี
“ไปด้วยได้หรือเปล่า”
“นั่งรอเฉย ๆ หนูแค่ไปล้างจาน ถ้าว่างหนูรบกวนหาเสื้อผ้า
