ช่วงเย็นบ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนจะคึกครื้น ทุกคนที่มาที่นี่ล้วนแต่มายินดีให้กับการกลับมามองเห็นของเวทมนต์ แต่เจ้าตัวมัวแต่เหม่อลอยจนลืมคนรอบข้างไปหมด
"ลูกมึงเป็นอะไรไอเปลว ทำไมไม่สดใสเลย" ครามเดินถือแก้วแชมเปญออกมาถามเพื่อนสนิทที่ด้านนอก
"ตรอมใจเหมือนกูตอนนั้นมั้ง"
"เดินตามรอยเท้ามึงว่างั้นเถอะ" ครามแค่นยิ้มอย่างนึกสนุกเมื่อย้อนวันไปถึงตอนที่เขามีส่วนร่วมพาบีเกลหนี
"ไม่รอยเท้ากูทั้งหมดหรอก กูยังตอบได้ว่ารักใคร แต่ลูกกูยังลังเลอยู่เลย" เปลวถอนหายใจหยัก ๆ และมองไปด้านในตัวบ้าน
"มึงก็กระตุ้นสิ"
"บอกตรง ๆ ไอคราม กูไม่อยากต้องเป็นคนคอยช่วยเหลือลูกกูไปเสียทุกอย่าง มึงลองคิดสิที่ผ่านมาเวทมนต์ไม่เคยต้องลำบากอะไรเลย อยากได้อะไรก็ได้ แม้กระทั่งเลือกที่จะไม่ผ่าตัดใครก็ไม่ห้ามเขาเพราะให้เขาได้เลือกชีวิตของตัวเอง"
"แล้วยังไง มึงจะปล่อยลูกมึงหลงทางอยู่แบบนี้เหรอ?"
"กูไม่ได้คิดจะปล่อย
