ลู่หลง อัลฟ่าหนุ่มร่างสูงโปร่ง นอนเหม่อมองเพดานบนเตียงในห้องกว้าง ผมสีทองเงางามดุจแพรไหมสยายแผ่ออกไปตามความยาวของเรือนผม มือเรียวประคองดอกกุหลาบแห้งที่เคยมีสีแดงสดสวยด้วยถนอม ที่ผนังห้องทุกด้านมีรูปของเฮเว่นและสายโยงต้นตระกูลของเขาเต็มไปหมด ทั้งแฟ้มเอกสารมากมาย รวมทั้งขวดบรรจุเส้นผมที่ชายหนุ่มไปได้มาจากร้านตัดผมประจำของเฮเว่นด้วย
“ผมมาได้ครึ่งทางแล้วนะ” ลู่หลงพูดกับตัวเองด้วยเสียงอันเบา
ที่คฤหาสน์หรู
“ร่างกายเขา…มีอวัยวะพิเศษ ท่านเปลี่ยนเขา”
เมื่อได้ฟังผลตรวจร่างกายครั้งล่าสุดของเด็กหนุ่มที่เขาเผลอไปมีสัมพันธ์ขณะที่มีอาการรัท เฮเว่นก็กลับมาครุ่นคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ จมูกโด่งคมเป็นสันยิ่งมองด้านข้างยิ่งเห็นความเด่นชัดของรูปทรง ดวงตาคมนัยน์ตาสีดำ เมื่อในบางคราที่ต้องแสงก็สะท้อนสีอมม่วงออกมาบ้าง บวกกับผมหยักศกสีดำสนิท ขับให้เขาดูเหมือนเทพเจ้าในจินตนาการ มากว่าจะเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง
เมียห
