When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
1 อาทิตย์ต่อมา........ หลังจากที่เรากลับมาจากบ่อน้ำร้อน พี่มูนก็ให้ฉันย้ายจากบ้านใหญ่มานอนที่เรือนเล็กแทน แต่เราไม่ได้นอนห้องเดียวกันหรอกน้า เขายกห้องนอนตัวเองให้ฉัน แล้วตัวเองไปนอนห้องพี่สาวแทน เพราะเขาบอกว่าห้องพี่สาวเขา คนสามารถมองขึ้นมาได้ แล้วช่วงนี้ก็ดูนิ่งขึ้น ไม่ฉุนเฉียวเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมาบ่อยนัก มีให้เห็นบ้างนาน ๆ ที “ทำไมกินน้อยจัง” “ก็กินปกตินะคะ” “กินอีกสิ จะผอมไปถึงไหน ทุกวันแค่จับก็กลัวเจ็บแล้ว” จะให้อ้วนถึงไหน ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวฉันเอง น้ำหนักขึ้นด้วยนะเนี้ย แก้มบวมขึ้นตั้งเยอะ “พี่มีไปกรุงเทพ อีก 2-3 วันนี้ อยากไปด้วยรึเปล่า แต่พี่ไปธุระนะ ถ้ามันไม่มีอะไรผิดพลาด เราจะค้างวันนึง” คำถามที่ทำให้ฉันละจากจานข้าวในทันที หัวใจฉันเต้นรัวเพราะความดีใจ จะได้กลับกรุงเทพจริงเหรอ ไม่ได้กลับไปหาแม่และน้องนานแค่ไหนแล้ว “ไปค่ะ ให้หนูไปนะ” “สัญญาไหม จะไม่ดื้อ” ค