When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“กูว่ากูเจ็บตัวเรียกความสงสารจากชาวบ้านมานานละ” “หมอจะให้นายถอดเฝือกเมื่อไหร่ครับ” ไอ้ต่อลูกน้องคนสนิทเอ่ยถาม “อาทิตย์หน้า ทำไมมึงไม่ไปดูแลฟ้าใส” “ขอโทษครับผมจะไปเดี๋ยวนี้” มันไม่เข้าใจว่าอย่าให้ฟ้าใสอยู่คนเดียวรึไง ผมอาจจะระแวงมากไป แต่ผมคิดว่ามันมาแน่ๆ มาในตอนที่ผมเจ็บแบบนี้ จู่ๆก็ดันนึกถึงคำถามของคนตัวเล็กเมื่อวาน มาถามว่าผมซาดิสม์เหรอนี่มันรุนแรงอยู่น้า ผมอาจจะเบาไม่เป็น แต่ถ้าเป็นเธอจะยอมทำเบาๆให้ก็ได้ พอคิดถึงเรื่องคนตัวเล็กทีไรมันทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ “นายยิ้มอะไรครับ” “จ๊อด ไม่เสือก!!” “เราจะไปกันเลยไหมครับนาย” “อืม บ่ายฉันจะมาหาฟ้าใส รีบไปก็ดี” =br= # Fahsai Say........ วันนี้แขกเยอะเป็นพิเศษเพราะเป็นวันเสาร์ ผู้คนมาพักเยอะแยะไปหมด ฉันเลยออกมาช่วยพี่ๆพนักงานรับแขก เห็นแบบนี้แล้วคนทำงานก็ชื่นใจ ก่อนเที่ยงเป็นช่วงเวลาที่คนเช็คเอ้าท์มากที่สุด ฉันเลยต้องยืนอยู่ตรงนี้ตลอดทั้