ตอบแทนบุญคุณ
848 Words
ลูกส้มนั่งมองบิดามารดาผู้ให้กำเนิดอย่างจับพิรุธ เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่ท่านทั้งสองเอ่ยบอกออกมาเมื่อสักครู่
“เลิกมองฉันสองคนแบบนั้นสักทีนังส้ม” องุ่นเอ่ยเสียงเขียวต่อว่าบุตรสาว แสร้งตีสีหน้ามึนตึงไม่พอใจใส่
“ก็ฉันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พ่อกับแม่พูดนี่น่า มันดูไม่สมเหตุสมผล”
“ไม่สมเหตุสมผลยังไง” เป็นแช่มบ้างที่เอ่ยถามขึ้น
“ก็เพราะถ้าเขาต้องการให้พี่แตงไปดูแลลูกชายที่พิการจริงๆ ทำไมพี่แตงถึงได้ปฏิเสธล่ะ”
“แกนี่มันก็โง่เสมอต้นเสมอปลายเลยนะ ก็เพราะว่าพี่แกมันฉลาดไง มันไม่อยากไปดูแลคนพิการที่นั่งรถเข็น แกก็รู้ว่าพี่แกมันรักสบายขนาดไหน งานบ้านงานเรือน ล้างถ้วยล้างชาม มันเคยทำไหม เรื่องง่ายๆ แกก็คิดไม่ได้” สิ่งที่มารดาเอ่ยออกมาล้วนมีส่วนถูกถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์
พี่สาวเธอนั้นชอบความสะดวกสบายมาแต่ไหนแต่ไร ขนาดจานข้าวใบเดียวยังไม่ล้าง เพราะกลัวสีเล็บที่ทาจะหลุดออก ไม้กวาดยังไม่เคยจับกวาดบ้าน งานบ้านทั้งหมดก็มีแต่เธอเป็นคนทำ วันๆ ก็เห็นแต่แต่งตัวสวยออกไปเที่ยวกับเพื่อน
“แม่กับพ่อก็เลยจะส่งฉันให้ไปดูแลลูกเสี่ยอำนาจแทนอย่างนั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ แกจะคิดอะไรมากวะนังส้ม แค่ไปดูแลคนพิการเอง งานสบายจะตาย ตื่นเช้ามาไม่ต้องทำอะไรนอกจากเอาข้าวให้กิน ตกเย็นกลับมาจากเรียนก็เอาข้าวให้กิน ไม่ต้องมาทำงานบ้านงกๆ เหมือนอยู่ที่นี่ อีกอย่างแกก็เป็นคนขยันขันแข็ง พ่อว่ายังไงเสี่ยอำนาจก็เอ็นดูแกแหละ ดีไม่ดีอาจจะส่งแกเรียนสูงๆ ด้วยซ้ำ”
“แต่หนูต้องไปดูแลผู้ชายนะพ่อ” ผู้ชายถึงสองคนนะพ่อ
“โอ๊ย! นังส้ม ไปดูแลผู้ชายแล้วยังไง ลูกเสี่ยอำนาจเขาพิการ เดินไม่ได้ นั่งอยู่บนรถเข็น แกคิดว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีกับแกเหรอ ลำพังเดินเขายังทำไม่ได้เลย” เมื่อลูกสาวคนเล็กเริ่มจะหาข้ออ้างเริ่มลังเล นางองุ่นจึงขึ้นเสียงใส่ พลางหาเหตุผลมาประกอบการตัดสินใจ
“แล้วฉันต้องไปกินนอนอยู่กินที่นั่นนานเท่าไหร่”
“ปีเดียวเท่านั้นแหละ” นางองุ่นรีบสวนขึ้นทันควัน ก่อนที่ผู้เป็นสามีจะหลุดปากบอกความจริงออกมา พลางหันมาถลึงตาใส่สามีเป็นเชิงให้หยุดพูดและนั่งอยู่เงียบๆ
“พ่อกับแม่แน่ใจนะว่าให้ฉันแค่ไปดูแลลูกเสี่ยเท่านั้น ไม่ได้ทำอย่างอื่น”
“โอ๊ย! แกดูสารรูปแกด้วยนังส้ม ผู้ชายที่ไหนอยากจะทำอะไรแก ตัวก็เตี้ยอย่างกับกล้วยแคะ อีกนิดเดียวจะใช้คำว่าอ้วนอยู่แล้ว เขาไม่เอาไปทำพันหรอก” ครั้งนี้คนเป็นลูกถึงกับแอบค้อนให้มารดา ใบหน้าจิ้มลิ้มกับแก้มกลมๆ สีขาวสองข้างที่มีลักยิ้มงอง้ำลง
“แม่อะ ชอบพูดให้หนูอยู่เรื่อย ก็ได้ๆ หนูไปแทนพี่แตงก็ได้” เมื่อได้ยินแบบนี้นางองุ่นและสามีก็ถึงกับหันมายิ้มให้กันอย่างโล่งอกไปหนึ่งเปราะ คงจะเหลืออีกเปราะใหญ่ที่ไม่รู้จะว่าอย่างไร หากเห็นว่าลูกส้มไปที่นั่น ไม่ใช่แตงกวาคนที่เสี่ยต้องการ
“ดีมาก รู้จักตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงดูแกบ้าง อย่าให้เหมือนนังแตง ที่พอมีเรื่องก็วิ่งแจ้นหนีไปอยู่กับผัว”
“ฉันไม่มีวันทิ้งแม่กับพ่อหรอกน่า และแม่กับพ่อก็ช่วยหยุดด้วยนะการพนันน่ะ ไม่ใช่กลับเข้าไปเล่นตามเดิม จนเขาจะมายึดบ้านเหมือนครั้งนี้”
“แกจะพูดอะไรให้มันได้อะไรขึ้นมา ซ้ำเติมพ่อกับแม่แล้วจะมีความสุขอย่างนั้นเหรอ ไปๆ รีบขึ้นไปเก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋า”
“นี่หนูจะต้องไปวันไหนเนี่ยพ่อ ทำไมต้องรีบเก็บข้าวของด้วยล่ะ”
“พรุ่งนี้” แช่มเอ่ยบอกออกมาชัดเจน จนลูกส้มตาเบิกกว้าง
มันอะไรกันเนี่ย ทำไมเรื่องทุกอย่างถึงได้เกิดขึ้นรวดเร็วราวสายฟ้าฟาดแบบนี้ ไม่มีเวลาให้เธอทำใจเลยหรืออย่างไร บอกวันนี้ตอนเย็นพรุ่งนี้เธอก็ต้องไปซะแล้ว
“เอ้า! ยังจะนั่งอ้าปากค้างอีก รีบไปเก็บของ พรุ่งนี้เราต้องออกไปแต่เช้า” เมื่อยังเห็นลูกสาวนั่งอยู่ที่เดิม นางองุ่นจึงเอ่ยเร่งขึ้นอีกรอบ
“เออๆ ไปก็ได้” ว่าแล้วก็รีบเดินขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นสองของบ้าน เพื่อเก็บข้าวของตามที่บิดาและมารดาบอก โดยลูกส้มไม่มีโอกาสได้เห็นเลยว่า บิดาและมารดาของหญิงสาวนั้นกำลังนั่งยิ้มมีความสุขขนาดไหน
- Writer
