ตอนที่ 3 ผู้ชายปากจัด
1283 Words
ตึก!
ตึก!
ตึก!
ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามหลังไอ้หมาบ้าไปป์กลับไปที่รถ หลังจากที่ส่งแม่ของฉันกับคุณลุงขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว
"ใครบอกว่าฉันจะให้เธอกลับด้วย!"
กึก!
ฉันหยุดชะงักทันทีตอนที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับ เพราะคำพูดของไอ้หมาบ้านี่!! แต่ยิ่งพอฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็เปลี่ยนทิศทางของมือทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถด้านหลังแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่ง จากนั้นก็กระชากประตูให้ปิดจนเกิดเสียงดัง
ปัง!!!
ประหนึ่งว่าฉันเป็นเจ้านาย แล้วเขาเป็นคนขับรถของฉัน ให้มันรู้ไปสิว่าใครจะชนะ หึ
ปึก!
"sit!!! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ!"
เขากระชากประตูให้เปิดออก ก่อนจะกระชากแขนของฉันเพื่อที่จะให้ฉันลงจากรถ แต่ฉันก็ใช้มืออีกข้างนึงยึดกับเบาะนั่งข้างหน้าเอาไว้ ถ้าฉันไม่กลับกับเขาแล้วฉันจะกลับยังไงหละ อีกอย่างเมื่อเช้าฉันตื่นสาย ก็เลยรีบซะจนไม่ได้พกอะไรติดตัวออกจากบ้านมาสักอย่างเงินก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่มี!!!
"ฉันไม่ลงเว้ย!"
ฉันตะโกนบอกเขาไป พร้อมกับกอดเบาะนั่งข้างหน้าเอาไว้ซะแน่น ยังไงฉันก็ไม่ยอมลงแน่นอน
"ไม่ลงใช่มั้ย.....ได้!"
ปัง!!!
แล้วเขาก็ปล่อยมือจากแขนของฉัน ก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่หน้าฉันซะเสียงดัง พร้อมกับเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ จากนั้นก็......
บรื้นนนนนนน!!!!!
"ว้ายยยยย.....นี่นายจะรีบไปตายรึไงห๊ะ!"
ฉันรีบตะโกนออกไปหลังจากที่เขาเหยียบคันเร่งออกตัวมาชนิดที่ว่าถ้าเหาะได้คงจะเหาะไปแล้วอะ
"หุบปาก...เธออยากดื้อด้านขึ้นมาเอง!"
พอเขาพูดจบ เขาก็เพิ่มความเร็วจากตอนแรกที่เร็วอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งเร็วกว่าเดิมขึ้นไปอีก จนฉันต้องหลับตาปี๋พร้อมกับสวดภาวนาขอให้ฉันอยู่รอดปลอดภัยไม่รถคว่ำตายไปพร้อมกับเขาซะก่อน ไอ้บ้านี่อย่าให้ถึงทีฉันนะ!!?
ยี่สิบนาทีต่อมา~~~~
@บ้านไปป์ x มีนา
เอี๊ยดดดดดดดด!!!!!
"ว้ายยย!!"
ไอ้หมาบ้าไปป์เหยียบเบรกกระทันหัน นี่ดีนะที่ฉันจับเบาะนั่งข้างหน้าเอาไว้ ไม่อย่างนั้นหน้าสวยๆของฉันได้พุ่งไปทิ่มกับกระจกรถแน่ๆ หื้ย!!!
ปัง!!!
"ลงมา!!"
"โอ้ย!!...ฉันเจ็บนะเว้ยไอ้บ้า!"
พอจอดรถปุ๊บเขาก็ลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูด้านหลังฝั่งที่ฉันนั่งอยู่พร้อมกับกระชากแขนฉันแล้วเหวี่ยงออกมาจากรถของเขาทันที ย้ำนะคะว่าเหวี่ยง วันนี้ฉันไม่น่าลืมกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์เลย หื้ย!! ?
"สำออย!"
พอมันว่าให้ฉันเสร็จ มันก็เดินเข้าไปในบ้านทันที คนแบบนี้เนี่ยนะมันน่าจะเอาเอาไม้หน้าสามมาฟาดกะบานไปสักทีสองที
ผู้ชายบ้าอะไรป่าเถื่อนไม่พอยังจะปากจัดอีก
แล้วหลังจากนั้นพอมันเข้าไปในบ้านได้สักพักฉันก็ตามหลังมันไป ก่อนจะเดินตรงขึ้นไปบนชั้นสองห้องนอนของตัวเองทันที ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ฉันจะต้องทนอยู่ร่วมชายคากับไอ้บ้านี่ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะออกไปอยู่หอมากกว่า แต่มันติดตรงที่ว่าแม่ของฉันไม่อนุญาติ เหตุผลก็เพราะแม่เป็นห่วงฉันไม่อยากให้ฉันต้องออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอยู่เพียงลำพัง ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กอยู่ได้ แม่นะแม่ :(
.
.
.
.
Pipe Part.
แกร๊ก!!
แอดดดดด!!
ปัง!!!
ผมเปิดประตูห้องนอนเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ก่อนจะกระแทกประตูปิดไปแบบแรงๆ ทำไมยัยนั่นมันถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้วะ นี่ขนาดเมื้อกี้ผมเหยียบคันเร่งมาซะมิดฝ่าเท้า ก็ยังทำอะไรยัยนั่นไม่ได้ ทีแรกก็นึกว่าจะกลัวจนต้องร้องขอลงจากรถ กลางทาง แต่ที่ไหนได้หลังจากที่ผมตะคอกใส่เธอไป เธอกลับนั่งเงียบมาตลอดทางพูดแล้วก็หงุดหงิดชะมัด คือก่อนหน้านี้ผมไปส่งพ่อกับแม่เลี้ยงของผมที่สนามบิน นี่ไปแบบไม่ได้เต็มใจเลยนะครับ แต่ที่ไปเพราะว่าถูกผู้เป็นพ่อบังคับ ถึงขนาดจะตัดค่าขนมของผมเลยอะ
ติ้ง!
ติ้ง!
ติ้ง!
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ก่อนจะหยิบมาดูแล้วพบว่าเป็นไอ้ซันที่ทักไลน์มา สงสัยมันคงจะไลน์มาตามผมให้ไปเรียนแน่นอน!!
Line (Sun)
Sun : ไอ้ไปป์
Sun : มึงอยู่ไหน?
Sun : ไม่มาเรียน?
พอผมเห็นแบบนั้นผมก็พิมพ์ตอบกลับมันไป
Pipe : วันนี้ไม่เข้า
Pipe : ขี้เกียจ!!
Sun : สัส...แล้วไม่บอกกูวะ!!!
Pipe : กูก็บอกมึงอยู่นี่ไง!
Sun : กวนตีน!
Sun : แล้วคืนนี้จะไปป่ะ?
Pipe : ไม่พลาด!
Sun : เออๆ งั้นไว้เจอกัน
Pipe : อืม!
จบการสนทนา
พอผมคุยไลน์กับไอ้ซันมันเสร็จ ผมก็โยนโทรศัพท์ลงไปที่เตียงนอนทันที ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนแล้วเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนมาเคาะห้องเรียก
ก๊อกๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆ
"ไปป์...!"
ก๊อกๆๆๆๆ
นั่นมันเสียงยัยมีนานี่หว่า.....พอผมได้ยินแบบนั้นผมก็เดินตรงไปที่ประตู ก่อนที่จะกระชากมันให้เปิดออก
"มีอะไร?"
"น้ำไม่ไหล!"
ผมมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ แถมบนหัวของยัยนี่ก็มีแต่ฟองซะเต็มเลย
"มาบอกฉันทำไม?"
ผมพูดออกไป....ทุกทีเห็นเก่งตลอดนี่ หึ?
"แล้วนายจะให้ฉันไปบอกใครละไอ้บ้า......ดูสภาพฉันตอนนี้สิ!"
ผมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วพูดออกไป
"สภาพที่กำลังยืนอ่อยฉันอยู่หนะเหรอ หึ!"
.
.
.
.
Meena Part.
"สภาพที่กำลังยืนอ่อยฉันอยู่หนะเหรอ หึ!"
กรอดดดดดดด!!!!!
อดทนไว้นะยัยมีน.....สภาพแกตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะรบกับไอ้บ้านี่ ฉันเตือนตัวเองเอาไว้ แต่ไอ้ปากของฉันนี่สิมันดันไวกว่าความคิดซะได้
"ฉันไม่หน้ามืดตามัวเอาคนอย่างนายมาทำผัวแน่นอน เหอะ!"
หมับ!!!!
"คนอย่างฉันนี่มันยังไง.....ห๊ะ!!!"
"โอ้ย...ฉันเจ็บนะ!"
พอฉันพูดจบไอ้หมาบ้าไปป์มันก็กระชากแขนฉันแล้วดึงเข้าหาตัวมันทันที ก่อนที่มันจะตะคอกใส่หน้าฉัน จนฉันแอบตกใจนิดหน่อย นี่ฉันคิดผิดหรือคิดถูกวะที่มาขอความช่วยเหลือจากไอ้บ้านี่ แล้ววันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันก็ไม่รู้ ตอนเช้าก็ลืมโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ พอมาตอนนี้กำลังอาบน้ำสระผมอยู่ดีๆจู่ๆน้ำก็ไม่ไหล เลยต้องบากหน้ามาหาไอ้หมาบ้านี่ที่ห้องนี้ไง อีกอย่างสภาพฉันตอนนี้นี่มันเหมือนคนกำลังอ่อยตรงไหน หัวก็มีแต่ฟองเต็มไปหมดเนี่ย มันเอาตาตุ่มคิดรึไงกัน
"ฉันถามก็ตอบดิวะ....คนอย่างฉันนี่มันยังไง!"
หวืดดดดด!!!!
แล้วพอฉันไม่ตอบมัน มันก็บีบแขนฉันซะแรงก่อนจะเหวี่ยงฉันเข้ามาในห้องนอน พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
ปัง!!!
- Writer
