บทที่ 7.2
งานเลี้ยง
จูเพ่ยหลินรู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุดเมื่อนางกลับถึงตระกูลจิ้งแล้วได้รับคำสั่งจากคนบ้าอำนาจจอมเผด็จการไม่ยอมให้นางออกจากตระกูลจิ้งแม้เพียงครึ่งก้าว
ทำราวกับนางเป็นเด็กสาวไร้เดียงสา
ยิ่งคิดในใจของนางก็ยิ่งหงุดหงิด หากแต่หงุดหงิดแล้วอย่างไรสุดท้ายนางก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ นอกจากนั่งอารมณ์เสียเช่นนี้
แขนเรียวพาดที่หน้าผากมนก่อนริมฝีปากบางจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกาย เหลียนฮวามองนายหญิงของตนแล้วรับรู้ได้ถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้
หลังจากที่กลับมาที่เรือนได้ไม่นาน จิ้งเจิ้งหลี่ก็หายหน้าไปอีกรอบ เพราะเร่งเข้าเมืองคราวก่อนเขาจึงไม่ได้เข้าไปตรวจกิจการรอบๆ เมืองอย่างที่ตั้งใจ ดังนั้นครั้งนี้จึงต้องเสียเวลากลับไปอีกครั้ง นึกแล้วก็โมโหคนต้นเรื่องนัก เพราะนางโดยแท้ทำให้เขาเสียการเสียงาน แต่ก็ต้องยอมรับว่าแผนการของนางนั้นประสบความสำเร็จอย่างงดงามเลยทีเดียว
.
