“คุณพ่อคะ”
เสียงหวานยังคงเอ่ยเรียกหาผู้เป็นพ่ออยู่เป็นระยะๆ โดยมีสองแขนคอยโอบกอดหมอนใบโปรดที่ผู้เป็นพ่อใช้หนุนนอนในทุกๆ คือก่อนที่จะลาจากโลกใบนี้ไป
ใบหน้าเล็กก้มลงหาหมอนใบนั้นแล้วฝั่งใบหน้าไปกับหมอนเพื่อสูดเอากลิ่นของท่านที่ยังคงเหลืออยู่เข้าปอดเพื่อทดแทนความคิดถึงที่มันเกาะกินอยู่เต็มหัวใจ
นับเป็นเวลาหลายคืนแล้วที่ในชีวิตนี้ไม่มีผู้เป็นพ่อให้ได้ผู้คุยด้วย เพราะโรคภัยไข้เจ็บที่ท่านต้องต่อสู้มานานพรากท่านไปจากโลกใบนี้
ในช่วงเวลาที่มีงานศพอยู่นั้น เพียงรัมภาแทบไม่มีเวลาเสียใจเลย เพราะเธอต้องช่วยป้าปิ่นจัดงานศพ แม้สายตามองไม่เห็นแต่ทว่าก็ต้องคอยช่วยตัดสินใจทุกอย่าง เพราะภายในบ้านก็มีกันอยู่แค่ไม่กี่คน ส่วนบรรดาญาติก็ไม่มีใครเข้าช่วยเหลือ มาเพียงร่วมงานเหมือนแขกเหรื่อคนอื่นๆ เท่านั้น
หลังเสร็จงานศพไปแล้ว เพียงรัมภาถึงได้มีเวลาอยู่กับตัวเองและกลับไปอยู่ในวังวนแห่งความเสียใจอีกครั้งอย่างหลี
