“คุณหนูค่ะ”
ปิ่นส่งเสียงเรียกหาคุณหนูของเธอในทันทีเมื่อเธอนั้นได้รับโอกาสเปิดเข้ามาภายในห้องนอนที่มีเอาไว้รับแขกของบ้านหลังนี้เพื่อจะพาคุณหนูของเธอกลับออกไป
เธอมองไม่เห็นอะไรภายในห้องนอนนั้นเลยนอกเสียจากความมืดด้วยไฟภายในห้องนั้นยังไม่ได้ถูกเปิดเลยแม้เวลาจะล่วงเลยเข้าช่วงหัวค่ำของวันแล้วก็ตาม
มือหนาของเธอที่หยาบกร้านพอตัวและเหี่ยวย่นไปตามวัยชรารีบคว้าหาสวิตช์ไฟที่อยู่แถวๆ ผนังติดกับประตูทางเข้าในทันที
การที่เธอมีอายุที่มากขึ้นบวกกับความไม่ชำนาญกับทุกอย่างภายในห้องนี้ทำให้เธอดูชักช้าเงอะงะไปมากพอสมควร เรียกได้ว่าใช้เวลาหาสวิตช์ไปหลายนาทีเลยกว่าจะเปิดมันได้
ทันทีที่แสงไฟสว่างขึ้นปิ่นก็เจอเข้ากับคุณหนูของเธอนั้นนอนขดตัวแอบอยู่ข้างเตียงนอนอย่างน่าสงสาร
ร่างเล็กนั้นสั่นเล็กน้อยคงจะกลัวน่าดู ไม่รู้เลยว่าผ่านอะไรมาบ้างเมื่อต้องอยู่คนเดียวจนลงไปนอนกับพื้นแบบนั้น
เธอรีบโผเข้าไปหาคุณหนูของเธอ
