"เป็นอะไรรึเปล่า?" อยู่ดีๆไอช่าก็เงียบไปแล้วหยุดชะงักไม่กี่วินาทีก่อนจะก้าวเท้าต่อไปเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไร เธอแกะมือของเขาออกแล้วมองหน้ากันโดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ แต่แววตาที่แสดงออกมาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง และแววตาแบบนี้มักจะแสดงออกมาเสมอเมื่อพูดถึงครอบครัวที่จากไป
เขาไม่กล้าถามเพราะกลัวว่าเธอเจ็บกว่านี้
แต่ก็อยากให้รู้สึกดีกว่านี้
ไอช่าเดินนำออกไปเงียบๆคล้ายว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เรียวขาเล็กนั้นก้าวเดินต่อไปอย่างช้าๆก่อนจะหยุดชะงักเมื่ออยู่ที่ลานจอดรถ ระยะห่างของเราประมาณหนึ่งเมตร เธอหันหน้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไรนัก สายลมที่แรงขึ้นพัดกระทบตัวจนผมยาวพลิ้วไสว ในจังหวะนี้เขาเหมือนว่าตกหลุมรักซ้ำๆอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเลยละ
รู้ไหมว่าเวลายิ้มกว้างแล้วสวยมากขนาดไหน
อยากทำให้ยิ้มได้แบบนี้ทุกวันจัง
"ขอบคุณนะคะพี่ลีอาห์"
"..."
"ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู
