โบราณว่าอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน และอย่าเชื่อใจฟ้าฝน
คริสโตเฟอร์ยังคงกุมมือมิราไว้ไม่ยอมปล่อย ฝีเท้าของหนุ่มสาวก้าวฉับๆลัดเลาะไปตามทิวป่าที่มีหญ้าแทรกแซงขึ้นมาสูงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกเหมือนยิ่งเดินยิ่งลึกเข้าไปในป่า ทั้งสายฝนยังคงโปรยปรายลงมาราวธรณีคร่ำครวญหา
"คุณคุ้นที่นี่บ้างมั้ยครับ" คริสโตเฟอร์ถอดเสื้อคลุมของเขาเพื่อบังเม็ดฝนให้เธอ
"จะบ้าเหรอ จะคุ้นได้ยังไง ที่นี่ไม่ใช่อุทยานแห่งชาตินะคุณ" มิราหงุดหงิดเพราะรู้สึกแสบแผลที่ขา เพราะเธอสวมกางเกงขาสั้น จึงถูกหญ้าขีดข่วนจนเลือดออก
"โอเค ถ้าอย่างนั้นเราต้องตั้งสติก่อน ผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่เอง" ใบหน้าคมซีดเผือดเพราะโดนฝน คริสโตเฟอร์เห็นแล้วก็อดสงสารเธอไม่ได้
"เลิกพูดเลยนะ เมื่อไหร่คุณจะเลิกยุ่งกับชีวิตฉันสักที ฉันเจอคุณทีไรก็ต้องมีเรื่องทุกที" เธอโวยวายแข่งกับสายฝน
"ไปหาที่หลบฝนก่อนค่อยโวยวายดีกว่ามั้ย" เขาสวนกลับทันควัน
"ไม่! ฉันจะ
