บทที่7
พยายามเข้าหา
เวลาผ่านไปเป็นเดือนตอนนี้กำลังเข้าสู่ช่วงสอบกลางภาคเด็กนักเรียนต่างมุ่งมั่นอ่านหนังสือและติวเข้มเขาเป็นอาจารย์คณิตศาสตร์จึงมีผู้ปกครองมาจ้างสอนพิเศษเป็นประจำ อย่างเช่นวันนี้เด็กๆ ขออนุญาตมาติวที่ห้องศิลปะเพราะห้องนี้อากาศปลอดโปร่งที่สุด ซึ่งเนตรนภาเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอก็ทำงานของเธอไปเวลาเครียดก็จะใช้แปรงจุ่มสีระบายลงกระดาษที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง
เธอแต้มสีไปตามอารมณ์จากตอนแรกไม่มีใครมองออกว่าภาพนี้เป็นภาพอะไร ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มสวยงามและชัดเจนมันเป็นภาพความทรงจำตอนที่เธอยังเป็นสาวเฉิ่ม มารุตเห็นภาพนั้นแล้วนึกถึงเธอในอดีตผู้หญิงคนที่หัวเราะและยิ้มหวานเวลาเดินผ่านก็ก้มหน้าก้มตาเพราะความเขินแต่ตอนนี้หน้าเขาเธอก็แทบจะไม่มองรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ต้องพูดถึงเธอยิ้มให้คนทั้งโลกยกเว้นเขาเพียงคนเดียว เมื่อเด็กๆ กลับบ้านกันหมดแล้วเขาจึงเดินมาหาเธอเพื่อดูภาพที่เธอวาดชัดๆ ให้เต็มตา
"ส
