ใยบัวพยายามโทรหาคนเป็นสามี เป็นห่วงที่เขาโทรหาแล้วแต่ไม่พูดอะไร แต่พอโทรอีกครั้งอีกฝ่ายก็ไม่รับเสียอย่างนั้น
“มีอะไรหรือเปล่านะ” ริมฝีปากบางพึมพำพูด นึกคิดว่าเขาคงรู้ว่าเธอบล็อกเบอร์แฟนเก่าของเขาแล้วหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวว่าอีกฝ่ายจะจับได้ ใยบัวลองกดโทรหาเขาอีกครั้ง ซึ่งรอบนี้คนเป็นสามีรับ
ติ๊ด!
“ฮัลโหล โทรมาเมื่อกี้มีไรหรือเปล่า” เธอถามพร้อมกับกุมมือที่หน้าอก ใจเต้นตึกตัก หวั่นใจว่าเขาจะตอบกลับด้วยความจริงที่เธอเพิ่งกระทำไป ทว่า
[เปล่าครับ ผมแค่โทรมาถาม...กินข้าวยัง]
“อ้อ กะกินแล้ว” เธอตอบเสียงตะกุกตะกัก ความล่กอาจจะทำให้เขาจับได้ แต่ยังดีที่อีกฝ่ายยังเป็นห่วง
[โอเค เห็นเที่ยงเลยโทรมาหาน่ะ]
“อ้อ โอเค ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร”
[ครับ ไม่มีอะไรครับ]
“แล้วภีมกินข้าวยัง อย่าลืมกินข้าวนะ มัวแต่ห่วงคนอื่น”
[ครับ ผมทานแล้ว]
“โอเค...ถ้างั้น”
[เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ] ใยบัวยังพูดไ
