บทที่ 5 อาหารของคุณหมอ
1469 Words
...โรงพยาบาลรัฐบาลใจกลางกรุงวุ่นวายทั้งวันมาจนถึงเช้า แพทย์หนุ่มเดินตรวจผู้ป่วยภายในหอพักผู้ป่วยโรคหัวใจ ศัลยแพทย์ระบบหัวใจและทรวงอกนั้นตอนเช้าต้องราวน์วอร์ด ก่อนที่ช่วงสายของวันจะได้เข้าห้องผ่าตัด ภีมพัฒน์ในวัยสามสิบสามปีนี้ดูดีเกินกว่าจะเป็นแพทย์ เขาควรไปเป็นนายแบบให้รู้แล้วรู้รอดไป สายตาชื่นชมของหล่อคนไข้รวมไปถึงสายตาของเพื่อนร่วมงาน
“เดี๋ยวผมไปรอในห้องผ่าตัดเลยก็แล้วกัน” เขายื่นชาร์ตคนไข้ให้กับแพทย์ประจำบ้าน[1]คนหนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดสำหรับเข้าผ่าตัด ภีมพัฒน์ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง มองเห็นข้อความจากภรรยาสาวที่ส่งมาให้
“บัวขอโทษนะ ลืมดูเวลาเลย”
ภีมพัฒน์เปิดอ่านก่อนจะกดล็อกหน้าจอ เก็บโทรศัพท์ไว้ในล็อกเกอร์ เขาไม่ได้ว่าอะไร เธอคงลืมดูเวลาจริง ๆ ชายหนุ่มเปลี่ยนชุดผ่าตัดเสร็จก็เดินเข้าไปรอพยาบาลภายในห้องผ่าตัด เขาทำอย่างนี้เป็นประจำด้วยความที่ไม่ค่อยพูดกับใคร เพื่อนก็วุ่น ๆ ในตอนเช้า แต่ว่าเรื่องที่ใยบัวถามเมื่อตอนเช้ายังคงคาใจไม่น้อย เขาเกรงว่าเธอจะรู้ความลับเข้าสักวัน อย่างไรเสียคนในโรงพยาบาลก็รู้ความสัมพันธ์ของเขากับหมอเมษาอยู่ไม่น้อย สักวันหนึ่งเธอคงต้องสงสัยและทำให้เรื่องมันบานปลายแน่ ๆ หากไม่บอกความจริง
“เฮ้อ...” ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นออกมาผ่านปลายจมูกโด่งคมอย่างคนกำลังเบื่อหน่ายและสับสน ก่อนจะตัดสินใจว่าควรบอกเธอไป หากรู้เองคงต้องโกรธเขาเป็นแน่ แต่ก็ต้องหาเวลาที่พอเหมาะพอควรบอก คิดได้อย่างนั้นก็พยักหน้ากับตัวเอง เป็นจังหวะพอดีที่พยาบาลเดินเข้ามาจึงได้เริ่มการผ่าตัด
เวลาต่อมา...
“พี่อยากให้เราเข้าใจ ถ้าเกิดว่าเราไม่ท้อง พี่ก็ไม่ได้ให้แอนนาทำหน้าที่นี้หรอกนะ”
“หมายความว่าพี่จะให้เธอ...เป็นหัวหน้าเหรอคะ”
“พี่ไม่มีทางเลือกบัว”
เสียงพูดของหัวหน้าแพรไพรเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วยังคงดังก้องอยู่ในหัว หากเป็นคนอื่นที่เข้ามารับตำแหน่งแทนเธอจะไม่รู้สึกอย่างนี้เลยสักนิด แต่กลับเป็นเพื่อนรักที่เลิกรักไปแล้วนี้ บอกตรง ๆ ว่าทำใจไม่ได้ แอนนาคงจ้องเล่นงานเธอไม่เว้นวัน
“บ้าชะมัด” เหมือนว่าอะไรหลาย ๆ อย่างจะไม่ง่ายเลยสำหรับเธอ แต่ก็ไม่อยากเครียดมากกลัวว่าจะมีผลกระทบกับลูกในท้อง ใยบัวผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ระหว่างยืนกดน้ำดื่ม แต่พอหันหน้าเตรียมกลับไปทำงานก็เป็นอันต้องชะงักไปเมื่อแอนนายืนกอดอกมองอยู่ วันนั้นก็โม้ไว้เยอะเสียด้วย ใยบัวอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดไป
“กิตกลับมาแล้ว...เขาเสียใจที่เธอแต่งงาน” แอนนาเดินมาหยุดต่อหน้าเธอ ใยบัวเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้ม
“แล้ว?”
“ก็ไม่มีไร แค่อยากจะบอกว่าเธอก็ไม่ได้มีดีไปซะหมดทุกอย่างหรอก ไม่ได้โชคดีมีแต่คนชอบ ไม่ได้สมหวังไปซะทุกอย่าง อย่างน้อยก็ชวดตำแหน่งแล้วหนึ่ง”
“แล้วยังไงต่อเหรอแอนนา เธอมันก็แค่คนที่รับของต่อจากคนอื่นก็เท่านั้นแหละ!” ใยบัวไม่ลืมที่จะกระแทกเสียงด้วย คำพูดของเธอทำเอาอดีตเพื่อนสาวเบิกตาโพลงจนตาแทบถลนออกมา แอนนากำมือเข้าหากันแน่น อยากเหวี่ยงวีนหนัก ๆ แต่ก็ต้องรอให้ตัวเองได้ตำแหน่งก่อน หลังจากนี้คงได้เห็นดีกัน
...หลังเลิกงานใยบัวแวะซื้ออาหารไปฝากสามีหนุ่มที่ทำงาน วันนี้เขาเข้าเวร เธอจดบันทึกวันเข้าเวรของสามีหนุ่มเป็นเดือน ๆ ไว้ เพื่อจะได้เตรียมรับมือกับความเหงายามกลางคืนได้
“หมอภีมอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ ได้ยินว่าใกล้เสร็จแล้วนะคะ” พยาบาลสาวภายในตึกศัลยกรรมหัวใจและทรวงอกนั้นเอ่ยปากบอกเมื่อเธอถาม ใยบัวพยักหน้าเป็นการขอบคุณ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้รอสามีหนุ่ม
...ไม่คิดว่าตัวเองจะมาอยู่ในจุดนี้ได้ ปกติแล้วเธอไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย วัน ๆ วุ่นอยู่กับงาน แต่พอเป็นเขาที่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นก็ทำให้ยอมทำทุกอย่าง แม้แต่ผ่าดงรถติดซื้อกับข้าวมาให้ กลัวว่าเขาจะทำงานหนักจนไม่มีอาหารตกถึงท้อง
นานเข้าก็เริ่มชะเง้อคอหา ใยบัวยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายกล่องอาหารในมือพร้อมกับโพสต์รูปภาพลงเฟสบุ๊กส่วนตัว โดยไม่ลืมใส่คำอธิบายใต้ภาพ
‘อาหารของคุณหมอ เย็นนี้’
“หึ...” เธอแอบหัวเราะให้ตัวเองไปหนึ่งครั้ง สงสัยนี่จะเป็นอาการของคนคลั่งรัก ใยบัวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพียงลำพัง ก่อนที่ไม่นานจะมองเห็นร่างหนาของสามีหนุ่มเดินพูดอะไรบางอย่างกับแพทย์หนุ่มที่เดินตามหลังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เธอพอรู้ว่าเขาเป็นอาจารย์แพทย์ด้วย แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟัง ใยบัวจึงไม่ได้มีข้อมูลเรื่องส่วนตัวของเขามากนัก ก่อนที่คนเป็นสามีจะเหลือบสายตามาเห็นเธอ เขาชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยังคงพูดคุยกับแพทย์อีกคนอยู่ราวกับว่ากำลังสอนอีกฝ่าย เพราะแพทย์อีกคนยกปากกาจดกันจ้าล่ะหวั่นเลยทีเดียว
...ความมีเสน่ห์ของเขานั้นทำให้เธอมองไม่ละสายตา ภายในบริษัทมีหนุ่มมาตามจีบเธอไม่ใช่น้อย ๆ ด้วยใบหน้าสวยในฉบับของสาวไทยแท้ และความเก่งในหน้าที่การงาน แต่ก็ไม่เคยมีใครถูกชะตาจนทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน
ใบหน้าของเขานั้นหล่อเหมือนกับพระเอกในละครหลังข่าว ผิวขาวจั๊วะ คิ้วหนาดกดำ ปลายจมูกโด่งคมรับกับริมฝีปากหนาสีชมพูระเรื่ออย่างคนสุขภาพดี ไหนจะเส้นเลือดหลังฝ่ามือ ยิ่งเส้นเลือดในส่วนนั้นก็ยิ่งทำให้เขินไปกันใหญ่ อีกไม่กี่วันเขาก็ออกเวรแล้ว อยากจะบอกให้ชาวโลกรู้ว่าสามีของเธอแซ่บแค่ไหน แต่ก็กลัวจะมีคนอยากได้ เก็บไว้แซ่บคนเดียวดีกว่า
“รอนานไหม” เขาเดินเข้ามาหา ซึ่งหล่อนไม่ได้บอกเขาว่าจะมาหาตอนเย็นก็เลยไม่ได้รีบอะไร ชายหนุ่มยิ้มให้บาง ๆ
“นานแค่ไหนก็รอได้ค่ะ” เธอว่าพลางลุกขึ้นยืน ยื่นถุงอาหารให้ “ที่นี่คงมีไมโครเวฟใช่ไหมคะ มันคงเย็นหมดแล้ว”
“มีสิ..ขอบคุณนะ” เขายิ้มให้บาง ๆ ด้วยใบหน้าอิดโรย ภีมพัฒน์หายไปในห้องผ่าตัดทั้งหมดแปดชั่วโมงได้ เขาแทบไม่ได้พัก
“เหนื่อยหรือเปล่า”
“นิดหน่อย” เขาตอบระหว่างออกตัวเดินขนาบข้างไปกับเธอ ใยบัวยกมือขึ้นทัดผมเป็นระยะ ๆ รู้สึกเขินอายเมื่อมีสายตาของใครหลายคนมองมา “เดี๋ยวอีกหน่อยผมต้องไปสแกนนิ้วออกงาน แล้วสแกนเข้าเวรใหม่”
“อ้อ โอเค...งั้นบัวกลับก่อนนะ”
“ครับ” เขายิ้มบาง ๆ ให้ แต่เธอก็ยังคงอิดออดไม่อยากกลับ ใยบัวสวมกอดเอวหนาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“สู้ ๆ นะ”
“หึ ขอบคุณครับ” มุมปากหนากระตุกยิ้มบาง ๆ แม้นว่าไม่ได้รัก แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่ดีมากจนเขาไม่กล้าที่จะทำลายเธอ ยอมรับผิดชอบทุก ๆ อย่างที่ตัวเองผิดพลาดไป หวังว่าสักวันหนึ่งจะรักเธอได้สักวัน
“บัวกลับก่อนนะ” เขาพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือลา ที่อยากบอกเรื่องของเมษาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขากลับปอดแหกเกินกว่าจะทำร้ายเธอได้ ดวงตาคมมองร่างบางที่เดินหันหลังให้ เห็นเธอสวมรองเท้าแตะแล้วทำให้มุมปากหนาก็กระตุกยิ้มบาง ๆ เมื่อเช้าไม่ทันได้สังเกต แสดงว่าสาวเจ้าเชื่อฟังสิ่งที่เขาบอก...
[1] แพทย์ประจำบ้าน (Resident) หมายถึง เป็นลำดับขั้นหนึ่งของการศึกษาหลังปริญญาของแพทยศาสตร์ศึกษา แพทย์ประจำบ้านเป็นผู้ที่ได้รับปริญญาแพทยศาสตรบัณฑิตแล้ว และกำลังปฏิบัติงานด้านการแพทย์เฉพาะทาง ภายใต้การควบคุมของอาจารย์แพทย์ที่ได้รับวุฒิบัตรแสดงความรู้ความชำนาญในการประกอบวิชาชีพเวชกรรม
- Writer
