...รอบตาที่ร้อนผ่าว บวมตุ่ยจนแทบดูไม่ได้ ใยบัวไม่อยากส่องกระจกดูสภาพตัวเองเท่าไรนัก
“เก่งให้ได้เหมือนปากสิ” บอกตัวเองหน้ากระจก หลังจากทั้งคืนที่เอาแต่ร้องไห้ ร้องแข่งกับลูกสาวที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ต่างกัน ยอมรับว่าภีมพัฒน์เลี้ยงลูกได้ดีกว่าเธอ เขาเป็นแพทย์และเข้าใจเด็กได้ดีมากกว่าเธอหลายร้อยเท่า ทว่าพอกลับมาบ้าน คนที่มีประสบการณ์เลี้ยงลูกอย่างแม่ของเธอ ก็ทำให้เบาใจเรื่องลูกไปมากเลยทีเดียว
“แกอย่าร้องไห้อีก อย่าร้อง ฉันสั่ง...” แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทางยาว ใยบัวเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องน้ำ “ทำไมแกไม่รักตังเอง ฮึก ทำไม...บัว”
“_”
“ฮือ~” ความอัดอั้นข้างในที่ต้องพยายามฝืนปั้นหน้าว่าไม่เป็นอะไรนั้นกลั่นออกมาเป็นน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาราวกับสันเขื่อนแตก ใยบัววักน้ำล้างหน้า ไม่อยากเห็นตัวเองร้องไห้ ไม่อยากเห็น
“ฮึก...” เธอกำฝ่ามือเข้าหากัน ข่มเปลือกตาปิดลงแรง ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้
