“ขอบใจมากเจสซี่ไม่ต้องไปส่งหรอกแคทไปเองได้ คุณทินกรแคทก็รู้จัก อย่าลืมโทรหาแคทด้วยนะ”
“อืม ขอให้โชคดีนะแคท”
“ขอบใจจ้ะ” ทั้งคู่โผเข้ากอดอำลากัน
คัทลินเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ความจริงแล้วเธอว่างเปล่าอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ ไม่ว่าจะที่ไหนตรงไหน เธอก็ไร้ซึ่งความทรงจำใด ๆ
“แคท ๆ ทางนี้ลูก” มาดามไลลารีบกวักมือเรียกหญิงสาวให้เข้าไปหาทินกร สีหน้ายิ้มแย้มเหมือนคนเพิ่งได้ลาภก้อนโตมา
“สวัสดีครับคุณแคท” ทินกรทักทายหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีค่ะคุณทินกร” คัทลินทักตอบเขาพร้อมรอยยิ้มนิด ๆ
“ฝากแคทด้วยนะคะคุณทินกร”
“ต้องฝากคุณปารเมศครับ ผมแค่มารับ” ทินกรรีบออกตัว เพราะเขาคงไม่สามารถรับดูแลใครได้ในตอนนี้
“ก็เหมือนกันแหละค่ะ ฝากให้เจ้านายคุณช่วยเอ็นดูแคทด้วยนะคะ” มาดามไลลาจีบปากจีบคอพูดกับทินกร
“ได้ครับเดี๋ยวผมบอกให้”
“แคทไปอยู่กับเขาก็ทำตัวดี ๆ น่ารัก ๆ นะลูก” มาดามไลลาลูบต้นแข
