20
“ปัญหามันเกิดที่ตัวหล่อนนั่นแหละ ถ้าหล่อนไสหัวออกจากบ้านนี้เมื่อไหร่ ปัญหาก็จะไม่มี คิดได้ก็เก็บเสื้อผ้าออกไปจากบ้านฉันสิ อย่ามาทำตัวเป็นกาฝากที่นี่” แม่สามีสาดคำพูดเจ็บแสบใส่ลูกสะใภ้ซึ่งพยายามทำใจเย็นเต็มที่
“ปรางคงไสหัวไปจากบ้านหลังนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ปรางเป็นเมียคุณอ๋อง ผัวอยู่ที่ไหน เมียก็ต้องอยู่ที่นั่นสิคะ แต่ถ้าปรางจะไปอยู่ที่อื่น เห็นทีคุณอ๋องต้องตามไปด้วย คุณแม่อยากให้ปรางออกไปจากบ้านหลังนี้รึเปล่าคะ ถ้าอยากเดี๋ยวปรางชวนคุณอ๋องไปอยู่คอนโดฯ ด้วยกันหรือไม่ก็ซื้อบ้านสักหลัง บ้านหลังนี้จะได้หมดตัวปัญหาซะที”
ภัทรียาแก้เกมกลับด้วยเสียงนุ่มนวล ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ ประดับ ประหนึ่งไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของลักขณา
“หล่อนอย่ามายอกย้อนฉันนะ แค่หล่อนไปจากที่นี่เรื่องทุกอย่างก็จบ แต่ฉันรู้นะว่าหล่อนไม่มีทางไปจากบ้านของฉันแน่ เพราะหล่อนหน้าด้านหน้าทน คงเคยอยู่ในสลัมน้ำเน่าเหม็นหึ่ง พอมาอยู่
