“ฮือๆ เจ็บ~” เด็กสาววัยน่ารักร้องห่มร้องไห้ด้วยความความเจ็บปวด เธอวิ่งหกล้มจนหัวเข่าเป็นแผลถลอก
“ไม่ร้องน๊า” คามินวัยเด็กชายพยายามปลอบเธอด้วยคำพูดที่อ่อนโยน เขานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเด็กสาวมือเล็กๆ ลูบศีรษะของเธอเบาๆ ก่อนจะบรรจงก้มหน้าลงมาเป่าบริเวณที่เป็นแผล
ฟู่ว! ฟู่ว!
“เจ็บ~ ฮือๆ” เด็กสาวร้องไห้ไปพลางยกมือขึ้นมาเช็ดตาให้ตัวเองไป
คามินมองเธอด้วยสีครุ่นคิด ก่อนจะหยิบอมยิ้มออกมาจากกระเป๋าเสื้อแขนยาวราคาแพง
“อมยิ้มวิเศษ”
“อึก! ~” เด็กสาวเงยหน้ามองอมยิ้มที่คามินยื่นให้ตรงหน้าทั้งที่ยังเบ้ปากร้องไห้อยู่
“พี่ให้...” ดวงตาไร้เดียงสามองอมยิ้มจากมือของเด็กหนุ่มอย่างสงสัย พร้อมกับยื่นมือเล็กๆ ไปรับอมยิ้มจากคามินมามองดูอย่างครุ่นคิด “อมแล้วยิ้มนะ มันจะทำให้หายเจ็บ”
“จริงเหรอคะ อึก!” เธอพูดออกมาอย่างรู้สึกตื่นเต้นปนเสียงสะอื้นไห้ ก่อนรอยยิ้มบางๆ จะค่อยๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าจิ้มลิ้ม
“หายร้อง
