7
1205 Words
บทที่ 7
เช้าตรู่วันใหม่
ตุลฎาหยิบโทรศัพท์มือถือมากดปิดเสียงนาฬิกาปลุก รีบลุกจากที่นอนไปล้างหน้าล้างตา แล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปทำความสะอาดเรือนพญาหลังนี้.. เมื่อวานตอนที่พี่ขันพาชมบ้าน เธอจำได้ว่าหลังห้องครัวมีห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่
“อกอีแป้นแตก!” ละม่อมอุทานด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อจะเอ๋กับสาวสวยที่หน้าห้องครัวพอดิบพอดี
“ป้าเป็นอะไรไหมคะ” ตุลฎารีบเข้าไปประคองสตรีสูงวัย ที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลม
“ไม่เป็นไร ๆ”
“หนูขอโทษค่ะป้า” เธอยกมือไหว้แล้วชี้ไปที่ด้านหลังของครัว “หนูแค่จะเดินไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักขยะที่ห้องเก็บของ หนูไม่รู้ว่ามีคนอยู่”
ละม่อมยกมือรับไหว้จากเด็กสาว “แล้วหนูเป็นใครจ๊ะ มาอยู่ที่เรือนนี้ได้ยังไง”
“หนูชื่อเกลค่ะ เป็นน้องสาวของเพื่อนพี่ขัน มาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ หนูจะมาทำงานที่นี่ชั่วคราว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะป้า”
“อ๋อ ป้าชื่อละม่อมนะ เรียกป้าม่อมก็ได้”
“ค่ะป้าม่อม ป้าทำงานอยู่ที่นี่เหรอคะ ทำไมเมื่อวานหนูไม่เห็นป้าล่ะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
“ป้าไม่ได้พักอยู่ที่นี่หรอก มีหน้าที่แค่มาทำอาหารเช้า และปัดกวาดเช็ดถูเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนทำความสะอาดใหญ่จะมีคนอื่นมาทำต่างหาก”
“แล้วมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นล่ะจ๊ะ”
“มื้อเที่ยงคุณ ๆ ก็ทานที่โรงอาหารในฟาร์มบ้าง ข้างนอกบ้าง ส่วนมื้อเย็นท่านจะออกไปหาอะไรทานกันเอง”
“อ๋อ ถ้างั้นหนูช่วยป้าทำความสะอาดบ้านนะคะ” ตุลฎารีบเสนอตัว
“ไม่ต้อง ๆ” ละม่อมโบกมือปฏิเสธ “เดี๋ยวป้าทำเอง หนูไปนอนต่ออีกหน่อยเถอะ เจ็ดโมงค่อยออกมาทานข้าวพร้อมกับคุณ ๆ ท่าน”
“ให้หนูช่วยเถอะค่ะป้า ยังไงหนูก็ทำได้ไม่เยอะหรอกค่ะ เพราะหนูต้องไปทำงานเหมือนกัน แต่ขอให้หนูได้ช่วยบ้างนะคะ หนูอยากช่วยจริง ๆ” หญิงสาวไม่รอฟังคำตอบ รีบเดินไปทางหลังห้องครัว หยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด แล้วเดินจากอย่างรวดเร็ว..
ละม่อมมองตามหญิงสาวอย่างชื่นชม ก่อนจะรีบเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารต่อ เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปหาหญิงสาว ที่กำลังปัดฝุ่นตามตู้โชว์อยู่
“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจ้ะหนู หกโมงครึ่งแล้ว”
“แค่สิบนาทีหนูก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ ให้หนูช่วยนะคะ” เธอยื่นมือไปขอไม้ปัดขนไก่ที่ถูกแย่งไป
ละม่อมส่ายหน้า “ไปเตรียมตัวเถอะ ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์ช่วยป้า”
“ค่ะ งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ตุลฎาบอกกับป้าม่อมแล้วเดินจากไป
ระหว่างทางที่กลับไปยังห้องพักนั้น เธอก็ได้ยินเสียงตูมมาจากทางสระว่ายน้ำ จึงหันไปมองด้วยความอยากรู้.. ภาพที่เห็นทำเอาเธอถึงกับหยุดดูด้วยความทึ่ง
ดูจากรูปร่างเธอก็รู้ทันทีว่าเขาคือพี่เขื่อน เขาว่ายน้ำท่ากรรเชียงได้เร็วและสวยมาก พอแตะขอบสระก็เปลี่ยนจากท่ากรรเชียงเป็นท่ากบ
ว้าว! ว่ายสวยและเร็วอย่างกับนักกีฬาทีมชาติ หุ่นก็ดี ขนาดเห็นแค่ด้านหลังนะเนี่ย หญิงสาวมองเขาด้วยความชื่นชมและทึ่ง มองจนกระทั่งเขาขึ้นจากสระก็ยังมองไม่เลิก
“มาว่ายน้ำด้วยกันไหมหนูเกล” ธีรทัศน์เห็นหญิงสาวตั้งแต่ตอนที่เธอมายืนดูตอนแรกแล้ว แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่เธอก็ยังไม่ยอมจากไปสักที จึงกล่าวทักทายขึ้น
ตุลฎารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงทักที่มาพร้อมสายตาแปลก ๆ คู่นั้น เธอรีบก้มหน้างุดลงมองพื้น
“อะ..อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเขื่อน เกลว่ายน้ำไม่เป็นหรอกค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท” แล้วรีบเดินเร็ว ๆ จากไปทันที
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก มองตามหญิงสาวไปจนสุดสายตา เมื่อคืนตอนที่กลับมาจากข้างนอก เขาเห็นกับตาว่าเธอออกมาจากห้องของธีรสิทธิ์ ที่แท้ก็มาทำหน้าที่ขัดดอกให้พี่ชายนี่เอง
หึ! แสร้งทำเป็นหน้าใสใจซื่อ อยากรู้นัก ถ้าอยู่บนเตียงจะสุดเหวี่ยงขนาดไหน เขาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผม เดินกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
สำนักงาน
ธีรสิทธิ์จัดเรียงเอกสารที่ใช้สมัครงานของตุลฎาเข้าชุด แล้วตรวจทานอย่างละเอียด ก่อนส่งต่อไปให้พี่ชาย
“เกลเกิดปีมะโรงเหรอ”
“ค่ะพี่ขัน มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เกลเกิดวันเดียวกับพี่เขื่อนเลย ปีมะโรงเหมือนกันด้วย แต่คนละรอบนะ”
“จริงเหรอคะ!” ตุลฎาเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ มองซ้ายมองขวา.. ไม่เห็นใครอยู่ในรัศมีที่จะได้ยินคำพูดของตน “ถ้าอย่างนั้นคุณเขื่อนก็โตกว่าเกลยี่สิบสี่ปีเลยสิคะ” ถามออกไปเบา ๆ ด้วยหน้าตาใสซื่อ
“ก็เรียกฉันว่าพ่อซะเลยสิลูกเกล”
ตุลฎาเบิกตาโตมองหน้าธีรสิทธิ์ ทำปากขมุบขมิบว่าทำไมไม่บอกให้ตนรู้ตัว แต่เขากลับเม้มปากกลั้นขำ มีเพียงแววตาที่กำลังยิ้มเยาะ เธอทำได้แต่ส่งสายตาคาดโทษ ก่อนจะหันไปหาคนที่อยู่ด้านหลัง
“คุณเขื่อนมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
เขามองใบหน้าสวยที่ดูเจื่อนไปเล็กน้อย “มาทันได้ยินลูกนินทาพ่อพอดี”
“หนูไม่ได้นินทานะคะ พอดีพี่ขันเขาบอกว่าวันเกิดหนูตรงกับคุณเขื่อน แล้วก็เกิดปีมะโรงเหมือนกันแต่คนละรอบ หนูก็เลยถามไปตามที่หนูสงสัยเท่านั้นเองค่ะ” เธออธิบายให้เขาเข้าใจ
“หนูคิดว่าฉันโตกว่าหนูสองรอบจริง ๆ เหรอ” หน้าตาเขาแก่ปานนั้นเชียวเหรอ เท่ากับเขาอายุสี่สิบเจ็ดเลยนะ
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่เลย” ตุลฎาโบกมือปฏิเสธเสียงแข็ง “คุณเขื่อนเหมือนคนอายุสามกลาง ๆ ไม่เกินสี่สิบหรอกค่ะ แต่หนูแค่อยากแหย่พี่ขันเขาเล่นเท่านั้น”
“อยู่เป็นนะเรา แบบนี้นี่เอง น้องชายของฉันถึงเอ็นดู” แล้วยังแอบให้ดูเอ็นอีกต่างหาก เขาคิดต่ออย่างนึกอิจฉาอยู่ในใจ
“ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้านิ่ง คิดว่าเขาคงไม่พอใจ ที่น้องชายมารักและเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง คำพูดที่เปล่งออกมาจึงฟังคล้ายประชดประชัน
“เอาใบสมัครของเธอมา” ธีรทัศน์แบมือไปข้างหน้าน้องชาย “หนูเกลตามฉันมาที่ห้อง”
“ผมต้องไปด้วยไหมพี่เขื่อน”
“แล้วนายสมัครงานด้วยหรือเปล่าล่ะ” ธีรทัศน์ประชดกลับ ส่งสายตาคมดุจเหยี่ยวไปที่น้องชาย “ฉันจัดการเรื่องนั้นให้แล้วนะ”
“ขอบคุณครับพี่เขื่อน” ธีรสิทธิ์กล่าวขอบคุณพี่ชายเรื่องเงิน รอจนทั้งสองเดินจากไปจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาจิระ
- Writer
