บทที่ 25
ตุลฎาเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูรถให้เขา ยื่นมือไปรับถุงซาลาเปาและน้ำที่เขายื่นให้
“ขอบคุณค่ะ” กล่าวคำขอบคุณเบา ๆ
“รีบกินให้หมดลูก แล้วก็กินยา” เขาไม่ได้ขับรถออกไปทันที แต่บังคับเธอกินซาลาเปาให้หมดก่อน เพื่อจะได้กินยาแก้ปวด
หญิงสาวหันหน้าไปทางประตูรถอีกด้าน เพื่อหลบสายตาที่จดจ้องตนอยู่ รีบกัดกินซาลาเปาให้หมดลูกให้เร็วที่สุด
“จะรีบกินไปไหน เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก” ธีรทัศน์รีบเปิดขวดน้ำเสียบหลอดยื่นให้
ตุลฎารับน้ำจากเขามาดูด “คุณไม่ทานบ้างล่ะคะ”
“ไม่ล่ะ ฉันยังไม่หิว กินให้หมดสิ” เขามองซาลาเปาอีกครึ่งลูกกว่าในมือเธอ
“ไม่ไหวแล้วค่ะ หนูก็ไม่หิวเหมือนกัน”
“กินอีกสักคำสองคำนะ จะได้กินยา”
“ค่ะ” เธอจำใจทำตามเมื่อเห็นความหวังดีของเขา
เห็นเธอยอมกัดซาลาเปาไปอีกสองคำก็เผลอยิ้มอ่อน “กินยาสิ”
“หนูกินแล้วค่ะ ตอนที่คุณลงไปซื้อของ” เธอจำใจโกหก เพราะจริง ๆ เธอไม่ได้เป็นอะไรสักนิด แค่พูดส่ง
