บทที่ 13
ร่างที่เขากอดไว้แน่นแข็งค้าง เสียงร้องที่เกิดจากความกลัวหยุดสนิท กัดฟันข่มความกลัวผละออกจากร่างสูงใหญ่ แล้วรีบเขย่งเท้าวิ่งหนีไปหลายก้าวทันที
ความรู้สึกตอนนี้ทั้งกลัวหนอน ทั้งอายกับคำพูดดูถูกของเขา เหมือนถูกเขาตบหน้าฉาดใหญ่ เธอมองเขาด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด เจ็บจุกไปทั้งทรวงอก
“คุณกำลังเข้าใจหนูผิดนะคะ” เธอฝืนอธิบายออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“จริงเหรอ” เขาหรี่ตามองเธออย่างพิจารณาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
แค่เห็นสายตาของเขา ก็รู้ว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด เธอรีบสูดก้อนสะอื้นเข้าไปในอก แล้วเชิดหน้าขึ้นท้าทายเขา
“ถ้าคุณไม่เชื่อหนูก็จนปัญญาที่จะพูดค่ะ หนูคงต้องขอโทษที่ทำให้คุณเขื่อนเข้าใจผิด ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
“เชิญ” เขายักไหล่อย่างไม่แยแส “เดี๋ยวก่อน” และเรียกเธอไว้อีกครั้ง
“คะ”
“..เอาอาหารปลาที่ติดอยู่ที่แขนเสื้อข้างขวา คืนมาให้หมดก่อนแล้วค่อยไป
