แพรนรีถอยหลังกรูด ไม่คิดว่าเรื่องประชดประชันของตัวเองวันนั้นจะเป็นเรื่องยาวให้ชีวิตตัวเอง แต่มือหนาของเขาก็เกี่ยวเอวของเธอรั้งเข้าหาตัว กดใบหน้าโน้มเข้าหา คำรามในลำคอ
“แต่ขอโทษคงไม่พอ”
“คุณต้องการอะไร”
“ผู้ชายต้องการอะไรจากผู้หญิงล่ะสาวน้อย”
“ฉันไม่รู้” หญิงสาวส่ายหน้าหวือ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าผู้ชายต้องการอะไรจากผู้หญิงบ้าง แต่เธอก็ต้องทำทุกทางเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนั้น
“แล้วฉันจะบอกให้เธอรู้...” ชายหนุ่มบอกเหมือนกระซิบ ใช้จังหวะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวอุ้มลอยหวือขึ้นพาดหัวไหล่ แบกหญิงสาวก้าวยาวๆ เข้าไปในบ้านที่หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นว่าอยู่ไม่ไกล
“ปล่อย!” มือเล็กของหญิงสาวทุบไหล่หนาของเขาแรงๆ ถีบขาดิ้นถี่ให้เขาเจ็บปวดที่สุด
แต่นั่นกลับไม่ระคายผิวคนตัวโตสักนิด เธอยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น เหมือนหนูตัวเล็กที่อยู่ในกรงเขี้ยวราชสีห์ ไม่สามารถต้านแรงและทำอะไรเขาได้เลย
“ปล่อยฉัน
