รอยจูบพันธนาการ

Chapter 13 งานของเธอยังไม่จบ

แชนเดอเลียร์กลางห้องโถงให้แสงสว่างโทนส้มอบอุ่น คนที่ให้เวลากับตัวเองสิบนาทีเผลอลืมปล่อยเวลาให้ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงอย่างไม่รู้ตัว

มือเล็กกำลังนวดคลึงปลีน่อง ไม่บ่อยมากที่เธอต้องสวมรองเท้าส้นสูงขนาดนี้

“สบโอกาส ก็รีบหนีงานเลยหรือไง มืออาชีพเขาไม่ทำกันแบบนี้นะ”

เสียงทุ้มที่จำได้ดีทักขึ้นไม่ไกลจากตัว หญิงสาวละสายตาจากเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มเจ้าของเสียงยืนล้วงกระเป๋าสองข้างอยู่ตรงหน้าเธอ ที่ได้ยินเสียงชัดเพราะเขาทิ้งระยะห่างไม่ถึงเมตร

“ค่ะ” หญิงสาวหลุดประโยคสั้นๆ เป็นเชิงถาม แต่พอเห็นสีหน้าของเขาแพรนรีก็รีบดันตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง

“ขอโทษค่ะ ฉันกำลังจะกลับเข้าไป” เธอบอกพร้อมกับก้าวขาออกไปจากตรงนั้น ทว่าแขนของหญิงสาวก็ถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มเกี่ยวเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว!”

ฮาริสยกข้อมือดูนาฬิกา หรี่ตามมองเหมือนกำลังไม่พอใจ “นี่มันกี่โมงแล้วล่ะ”

หญิงสาวหลุบตาต่ำ รู้สึกผิดที่ตัวเองบกพร่องต่อหน้าที่ “ขอโทษค่ะ...คุณจะให้ฉันทำอย่างไรคะ”

“ฉันกำลังจะกลับ เหนื่อย อยากพัก” ชายหนุ่มบอกขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเดินไปส่งคุณที่รถ”

“เข้าใจว่างานของเธอยังไม่จบนะสาวน้อย”

หญิงสาวเงยหน้าสบตาเขาอีกครั้ง เธอกับเขาคงจะเข้าใจอะไรไม่ตรงกันสักอย่าง หรือว่าเขาจะให้เธอทำอะไรในระหว่างนี้กัน

“คุณอยากให้ฉันทำอะไรก็บอกมาเถอะค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างอ่อนใจ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นลูกจ้างของเขาตามเวลา

“เธอต้องไปส่งฉันถึงที่พัก”

หญิงสาวปรายตามองอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก พ่นลมหายใจออกจากปลายจมูกเบาๆ แม้ความคิดของเธอจะค้านสิ่งที่เขาบอกอย่างหนัก แต่เงินของเขาที่จ้างเธอมาไม่น้อย คนเป็นนายจ้างก็ต้องได้ทุกอย่างคุ้มค่า ไม้เว้นกระทั่งมหาเศรษฐี

“ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับ หลีกเลี่ยงที่จะเกิดปัญหากับเขา

ชายหนุ่มลอบยิ้มพอใจ จมูกรั้นสีหน้าไม่ค่อยพอใจของคนตรงหน้าบอกให้เขารู้ว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น “รั้น” เป็นตัวของตัวเอง เด็ดเดี่ยว แต่ก็คงไว้ซึ่งความอ่อนโยนรักษามารยาทอย่างนิสัยผู้หญิงไทยหลายคนที่เขารู้จัก

ผู้หญิงไทยมักออดอ้อน เอาใจเก่ง ซ่อนความรู้สึก แม้เวลาลับหลังพวกเธอมักจะทำตรงกันข้ามเสมอ ถ้าเป็นอย่างผู้หญิงที่เขาผ่านมา ไม่ยากที่เขาจะได้ครอบครองเนื้อนุ่มตรงหน้า

แต่จะยากตรงที่เขาต้องหยุดสานต่อ ซึ่งไม่ใช่นิสัยของเขาสักนิด หากยังไม่เบื่อเขาก็พร้อมที่จะทุ่มให้พวกเธอไม่อั้น มันเป็นข้อตกลงที่มีความสุขทั้งสองฝ่าย

แพรนรีเดินนำเขาไปก่อน อีกคนเดินตามไปไม่ห่าง ทว่าสายตาของเขาจ้องอยู่ที่ตุ้งติ้งมุกเม็ดงามที่คลอเคลียบนแผ่นหลังเนียน เม้มริมฝีปากแห้งผากของตัวเองเบาๆ

ครั้งแรกที่เขาไม่สนุกกับงานเลี้ยง ครั้งแรกที่เขาไม่ไปต่อจนค่อนรุ่ง ครั้งแรกที่เขากลับก่อนเวลา แล้วก็เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงสวยที่มาร่วมงานมีใครบ้าง ไม่รู้ว่าผู้หญิงนางใดโดดเด่นจนต้องเหลียวหลัง

สมองของเขาจดจ่ออยู่กับการแกล้งยั่วหญิงสาว มือก็ไม่อยากละออกจากผิวนุ่ม

แพรนรีหยุดที่หน้ารถคันหรูของเขา ราคาของมันสามารถชื้อคฤหาสน์ในเมืองไทยหลังงามได้สบาย แต่เธอก็ไม่ได้ตาวาวกับของพวกนั้น ตอนนี้ใจของเธอจดจ่ออยู่กับเวลางานที่ใกล้หมดของเธอ

สมองกลับกำลังคิดถึงโพรเจ็กต์ธีสีสที่เธอทำค้างเอาไว้ เวลาของเธอกับเมืองนี้ก็ใกล้หมดลงเช่นกัน

“ถึงแล้วค่ะ พระเจ้าคุ้มครอง ขอให้คุณเดินทางกลับอย่างปลอดภัย” หญิงสาวกล่าวคำลาเขาอย่างเป็นทางการ ใบหน้าของเธอยังเรียบนิ่งซ่อนความรู้สึกไม่พอใจ

ผู้ชายก็ไม่แตกต่างกัน เจ้าชู้ไม่รู้จักพอ เธอเกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด และต้องถอยห่างให้ไกล

“ก็ขึ้นรถสิ” ชายหนุ่มบอกเชิงสั่ง

“อะไรนะ” หญิงสาวถามกลับทันที เงยหน้ามองเขานิ่ง

“งานของเธอจะจบเมื่อฉันถึงบ้านไม่ใช่หรือไง” ชายหนุ่มย้ำในสัญญา ในใจกลับคิดไปไกลกว่านั้น เขาไม่เคยปล่อยให้เจ้าของเนื้อนุ่มข้ามคืน

“แต่คุณมีรถ”

“มันเป็นข้ออ้างของคนไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่หรือเปล่า แค่เวลาไม่กี่ชั่วโมงของเธอ ฉันจ่ายให้เธอแพงกว่าคนทำงานเป็นเดือนเสียอีก”

หญิงสาวพยักหน้านิ่งๆ

“ฉันก็เพิ่งรู้ว่านักธุรกิจอย่างคุณคิดเล็กคิดน้อย”

ชายหนุ่มล้วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกง “มันเป็นกฎข้อแรกของนักธุรกิจเลย ทุกอย่างที่ลงทุนต้องคุ้มค่า”

“ทุกอย่างคงเป็นธุรกิจหมดสินะ”

“ถ้ายิ่งปล่อยเวลาออกไป เธอก็ยิ่งจะขาดทุนรู้หรือเปล่า เรียนเศรษฐศาสตร์มาไม่รู้หรืออย่างไร”

แพรนรีหมุนตัวเดินเข้าไปเปิดประตูคู่คนขับเข้าไปนั่งทันที คนขับรถของชายหนุ่มมองหน้าเจ้านายอย่างขอโทษที่บกพร่องต่อหน้าที่ไม่เปิดประตูให้ ทั้งยังงงที่หญิงสาวนั่งด้านหน้าคู่คนขับ แทนที่จะเชิดคอเป็นนางพญาคู่กับเจ้านายของเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ

คิ้วเข้มของฮาริสยกขึ้นเหมือนเขาเพิ่งนึกอะไรออก ดีดนิ้วเปาะแล้วเดินไปฝั่งคนขับ

“นายกลับบ้านไปได้ ฉันขับเอง”

“ครับ” คนขับรถทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าทำตามคำสั่ง

ฮาริสเปิดประตูเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ ยิ้มน้อยๆ เหลือบสายตามองหญิงสาวที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ แล้วขับออกไปทันที

แพรนรีได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ขืนพูดมากไป หากเขาจะไม่ตอบ มันก็ไม่มีความหมายอยู่ดี ใจของเธอกำลังกังวลอยู่กับกองวิทยานิพนธ์ที่กองอยู่บนโต๊ะมากกว่า