ผ้าขาว
2526 Words
หึหึ " เวคินหัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ รีโรสหน้าเจื่อนๆ พลางเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา เธอแทบเข่าทรุด เพราะสายตาของเขานั้นมันเหมือนปีศาจหลุดมาจากขุมนรกมากๆ
" ปะ....ปล่อยมือของฉัน " รีโรสสั่งเวคินเสียงแผ่วเบาไม่เต็มเสียง มือของเธอมันเริ่มสั่นจนเวคินสัมผัสได้
" พี่เวคินขาาาาาาา ฮื่อๆๆๆๆๆปล่อยมือของเธอนะคะ " เสียงของผู้หญิงหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา เวคินไม่ได้สนใจ มัมแก้วยืนยิ้มแก้มปริ
" พวกเธอห้าตัว ควรออกไปจากห้องลูกชายของฉัน " มัมแก้วบอกทั้งห้าสาว รีโรสพยายามดึงมือของตัวเองให้หลุดจากมือของเขา ทั้งสองคนยังสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใครเลย
" ไม่ค่ะ !!!!!!! คุณมัมจะมาไล่พวกเราแบบนี้ไม่ได้นะคะ" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา
" พวกเราเป็นเมียของพี่เวคินเหมือนกันนะคะ" อีกคนพูดตาม สาวๆทั้งห้าคนคุกเข่าลงและกอดขาของเวคินแน่นๆ เวคินไม่ได้สนใจอะไรเลย นอกจากใบหน้าสวยๆของรีโรสที่พยายามแสดงออกให้เขาเห็นว่าเธอไม่กลัวเขา
" พี่เวคินขาาาาาาาาฮื่อๆๆๆๆๆปล่อยมือจากผู้หญิงเน่าเฟะคนนี้เถอะนะคะ " ผู้หญิงคนหนึ่งบอกเวคินน้ำเสียงเว้าวอนขอร้องเขา เวคินไม่ได้สนเสียงของพวกเธอ มัมแก้วแทบลมจับ
" ปล่อยขาลูกชายของฉันนะ แม่พวกผู้หญิงเน่าเฟะ " มัมแก้วด่าห้าสวย รีโรสหรี่ตาลงมองห้าสาวอย่างเวทนา เธอหรี่ตาขึ้นมาสบตากับเขา
" ปล่อยไง ไอ้ผู้ชายบ้าตัณหา" รีโรสกลั้นใจบอกเวคิน เธอแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก เพราะเธอคิดว่าเขาคงไม่ทำอะไรเธอได้แน่ๆ
" มัมครับ / ฮื่อๆๆๆๆพี่เวคินขาาา " เวคินเรียกชื่อมัมแก้วเสียงดังและอ่อนโยนมากๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดที่มุมปากของเขา แต่เสียงของห้าสาวยังร้องไห้ตงจาเริ่มน่ารำคาญขึ้นมาแล้ว มัมแก้วมองหน้าลูกชายแล้วยิ้มแก้มปริ
" ว่าไงตาคิน" มัมแก้วขานรับอย่างอ่อนโยน แด๊ดแคทเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเวคินพอดี ท่านมองสถานการณ์ในห้องทำงานของลูกชายของท่านมันเหมือนอะไรสักอย่างเลย งานศพ สงคราม
" เธอห้าคนด้วย" เวคินบอกห้าสาว ทั้งห้าสาวมองหน้ากัน รีโรสถึงกับใจหายวาบ พลางส่ายหน้า เธอพยายามบิดข้อมือของตัวเองให้ออกจากมือของเขา
" พี่เวคินขาาาาาา ไม่นะคะ ไม่!!!!!" ทั้งห้าสาวร้องออกมาพร้อมๆกัน น้ำตานองหน้า แด๊ดแคทมองแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย ท่านกรอกตามองบน มัมแก้วยิ้มสะใจ
" ไปซิพวกเธอ ลูกชายกับลูกสะใภ้ของฉันจะสวีทกันแล้วเนี่ย" มัมแก้วบอกห้าสาว แด๊ดแคทเดินมาหามัมแก้วพลางสวมกอดเอวของเมียรัก
" แด๊ดครับพามัมครับบ้านด้วยนะครับ " เวคินบอกแด๊ดแคท รีโรสกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พร้อมกับรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดในร่างกายของเธอ
พรืด! มือของเธอหลุดจากมือของเวคิน
เพียะ! ฝ่ามือของเธอตบเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา ใบหน้าของเวคินหันตามแรงของรีโรส เขาแสยะยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก
" ไอ้บ้ากาม" รีโรสต่อว่าเขาด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับรีบเดินไปยังประตูห้องทำงานของเขาอย่างรวดเร็ว มัมแก้วกอดแด๊ดแคทพร้อมกับอ้าปากตาโต ห้าสาวถึงกับทำหน้าไม่ถูก
พรืด! มือของรีโรสเปิดประตูออกกว้างๆ เธอรีบเดินออกจากห้องไปทันที
" ยัยชี!!!!!!" เวคินร้องเสียงดังตามหลังรีโรสด้วยความแค้นใจและหงุดหงิด เขาก้มลงมองขาของเขาที่โดนห้าสาวพันธนาการเอาไว้ มือของพวกเธอยังกอดขาของเขาไม่ยอมปล่อย
" ฮื่อๆๆๆๆๆพี่เวคินขาาาาา ปล่อยเธอไปเถอะนะคะ พวกเราเต็มใจให้พี่ทำทุกอย่างค่ะ" หนึ่งในห้าสาวพูดขึ้นมาเสียงดัง ใบหน้าเศร้าหมอง เวคินขบกรามแน่นๆ
" ปล่อยกูไงว่ะ!!!!!!!!!" เขาร้องบอกห้าสาวเสียงดัง เลขาของเวคินรีบวิ่งเข้าหาในห้อง เขาถึงกับทำหน้าตกใจ แด๊ดแคทแสยะยิ้มสะใจ
" หึ!" แด๊ดแคทพ่นลมหายใจออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะกอดมัมแก้วเดินออกจากห้องไปทันที ท่านไม่ได้สนใจจะหันมามองลูกชายของท่านเลย เพราะใครเรียนผูกเอาไว้ก็ต้องเรียนแก้เอง เวคินหันไปมองหน้าของเลขาของเขาด้วยสายตาดุดัน
" ซาร์เนีย!!!!" เวคินร้องชื่อของเลขาของเขาดังๆ ซาร์เนียสะดุ้งโหยงเหมือนกับห้าสาวด้วย แต่พวกเธอไม่ยอมปล่อยมือออกจากขาของเขาเลย
" ครับนาย" ซาร์เนียขานรับเสียงดัง พลางมองสาวทั้งห้าคนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เขาเกิดคำถามว่าทำไมเจ้านายถึงหักโหมกับเรื่องบนเตียงนักหนาก็ไม่รู้
" ใครไม่ปล่อยมือ กูจะตัดมือของมันทิ้งทุกตัว" เวคินเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆสั่งเลขาของเขา ซาร์เนียมองหน้าทั้งห้าสาว
" ครับนาย" ซาร์เนียตอบเสียงดัง
"พี่เวคินขาาาา. อย่าทิ้งพวกเรานะคะ" สาวคนหนึ่งพูดขึ้น น้ำตานองแก้ม เวคินขบกรามแน่นๆ
" พวกเรารักพี่เวคินนะคะ " อีกคนพูดขึ้นด้วยความใสซื่อ เพื่อให้เขาได้เห็นของเธอ
" พวกเรายอมเป็นเมียของพี่ทั้งห้าคนค่ะ พวกเราสัญญาจะเป็นเด็กดีของพี่เวคินนะคะ" สาวอีกคนพูดขึ้นอย่างยอมๆจำนง เพราะเธอรักและขาดเขาไม่ได้
" ปล่อย!" เวคินเค้นเสียงรอดไรฟันสั้นๆ พลางขยับเท้าของตัวเองเพื่อจะเดิน ทั้งห้าสาวค่อยๆปล่อยมือออกจากขาของเขา
" ฮื่อๆๆๆๆๆ " เสียงร้องไห้ดังลั่นห้อง ซาร์เนียยกมือขึ้นมาปิดหูของตัวเองเอาไว้ เวคินขบกรามแน่นๆ เพราะเขาไม่เคยผูกมัดกับพวกเธอเลย ที่พวกเธอวิ่งตามเขานั้นเขาก็ไม่ได้เข้าใจเหมือนกัน เขาให้เงินพวกเธอทุกคนหลังเสร็จเรื่องบนเตียง แต่ทุกครั้งคือพวกเธอก็ชอบพูดแบบนี้กับเขาตลอดมา
' เราจะรักภักดีกับคุณเวคินคนเดียวนะคะ ' คำพูดที่เวคินฟังแล้วก็เฉยๆ เพราะเขาไม่ได้คิดรักพวกเธอเลย
" กูไม่เข้างานตอนบ่าย" เวคินบอกซาร์เนียพร้อมกับเดินอกไปยังประตูห้องทำงาน
" พี่เวคินขาาาาาาา. ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ พวกเรารักและจะรอพี่เวคินตรงนี้ตลอดไปนะคะ ฮื่อๆๆๆ" ทั้งห้ามสาวร้องตามหลังเวคินดังๆ เสียงร้องไห้ดังลั่นห้องทำงานของเวคิน ซาร์เนียมองแล้วทำหน้าไม่ถูก เขาเดินตรงไปหาพวกเธอทันที
" อย่าเอามือสกปรกมาจับพวกฉัน " สาวหนึ่งสวยคนหนึ่งพูดขึ้นมา พวกเธอต่างช่วยกันพยุงกันลุกขึ้น ซาร์เนียหยุดชะงัก เขามองหน้าของพวกเธอนิ่งๆ ทั้งห้าสาวช่วยกันเช็ดน้ำตาให้กันอย่างเป็นพี่น้อง ซึ่งนี้เขาก็พึ่งเคยเห็นเหมือนกัน
" พี่เวคินต้องเป็นของพวกเราห้าคน" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างหมายมั่นปั้นมือ
" ใช่ คุณเวคินต้องเป็นของพวกเรา" อีกคนก็พูดอย่างเห็นด้วย ซาร์เนียถึงกับอ้าปากค้าง เขาพึ่งเคยเห็นผู้หญิงแบบนี้
" ไปหางานทำไม่ดีกว่าเหรอครับ" ซาร์เนียบอกห้าสาวด้วยความหวังดี ทั้งห้าสาวมองหน้าของซาร์เนีย
" เ..ือก" พวกเธอด่าทั้งซาร์เนียพร้อมๆกัน
รีโรสวิ่งมาที่ลานจอดรถ เธอรีบเปิดประตูรถของตัวเองและก้าวขึ้นไปนั่งในรถ เธอกดปุ่มล็อครถของเธอทันที เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง. เหงื่อไหลซึมตามใบหน้า หัวใจของเธอมันเต้นแรงแทบทะลุออกมา รีโรสค่อยๆยกมือข้างซ้ายของตัวเองขึ้นมาดู
" บ้าจริง " เธอพูดพึมพำคนเดียว พลางคิดถึงใบหน้าของเวคินที่มันช่างเคร่งขรึม แววตาของเขามันว่างเปล่าจนน่ากลัว
" งานเข้าแล้วยัยโรส อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว" รีโรสพูดพึมพำคนเดียวด้วยความกลัวๆ เธอรีบสตาร์ทรถมินิคูเปอร์ของเธอพร้อมกับขับออกไปทันที
" อยู่ไม่ได้แล้วยัยโรส แกต้องโดนหักคอแน่ๆเลย " รีโรสพูดพึมพำ เท้าเหยียบคันเร่ง แต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของเวคินที่เดินออกมาด้านหน้าตึกใหญ่พอดี
" หลวงพ่อช่วยลูกด้วย ลูกกลัวไอ้ปีศาจร้ายนั้น " เธอบอกกับพระที่ห้อยอยู่หน้ารถของเธอ เวคินมองตามรถของรีโรสเขาขบกรามแน่นๆ พอดีกับรถของเขานั้นลูกน้องขับมาให้เขาพอดี รีโรสมองกระจกด้วยหัวใจที่สั่นเทา
" งะ...งานเข้าลูกแล้วหลวงพ่อ" รีโรสพูดพึมพำ เธอรีบเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ในหัวเริ่มคิดหาวิธีเอาตัวรอด เพราะกลัวชีวิตที่จะอยู่จนแกได้สั้นลงตอนนี้ สายตาของรีโรสมองด้านหน้าถนน มือกำพวงมาลัยรถแน่นๆ สายตาของเธอมองกระจกหลังสลับกันไปมา ท่าทางของรีโรสนั้นสั่นกลัวไปหมด เพราะนี้คือครั้งแรกที่เธอทำร้ายคนอื่น เพราะมดตัวเดียวเธอไม่เคยทำร้ายเลย
บรื๋อวววววววว เสียงร้องสปอร์ตหรูราคาแพงขับตามหลังรถมินิคูเปอร์ สายตาของเวคินนั้นว่างเปล่า มันจับจ้องที่ท้ายรถมินิคูเปอร์ตลอดเวลา
" อย่าติดไฟแดงนะ " รีโรสพูดภาวนาในใจ บทสวดมนต์มากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ เท้าเหยียบคันเร่งตลอดเวลา ไฟแดงแล้วไฟแดงเล่า แต่รถสปอร์ตหรูของเวคินก็ยังไม่หยุดตาม รีโรสทั้งสวดมนต์ในหัวทั้งหาวิธีเอาตัวรอด
" ที่ไหน ๆๆๆปีศาจร้ายถึงจะไม่เข้าไปได้ล่ะ" รีโรสพูดพึมพำถามไปเรื่อยๆ ในหัวรวนเรไปหมด แต่จู่ๆรีโรสต้องน้ำตาคลอเบ้า เพราะไฟเหลืองด้านหน้า
" หลวงพ่อ" รีโรสเรียกหลวงพ่อในรถ
เอี้ยด! เธอเหยียบเบรกด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เธอเหมือนหายใจไม่ออกเลย ปากสั่น พลางมองกระจกรถด้านหลัง รถสปอร์ตหรูของเวคินขับมาเรื่อยๆจนอยู่ที่ท้ายรถของเธอ รีโรสกัดริมฝีปาก พลางมองกระจกด้านข้าง เวคินเปิดประตูรถและเดินมาที่รถของเธอ
ปึ่ก!ๆๆ กำปั้นใหญ่เคาะที่กระจกรถของรีโรสแรงๆ รีโรสสะดุ้งโหยง เธอพยายามไม่สนใจ เธอก้มมองสัญญาณไฟจราจรอย่างใจจดใจจ่อ
" ยัยชี!" เวคินเรียกรีโรส เขาพยายามเปิดประตูรถของเธอออกกว้างๆ รีโรสปลายตามองเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก
" อิติปิโส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุธโธ ภะคะวา " รีโรสสวดมนต์ไปเรื่อยๆ คิดอะไรก็สวดอันนั้น แต่เธอต้องสะดุ้งโหยงเพราะเสียงเคาะกระจกของเขา
ปึ่ก!ๆๆๆ กำปั้นใหญ่เคาะกระจกรถของเธอดังๆ เพื่อให้กระจกรถแตก เวคินพยายามเปิดประตูรถของเธอแต่ก็เปิดไม่ได้ ใบหน้าหล่อขึงขังมากๆ
" ยัยชี เปิดประตูเดี๋ยวนี้!" เวคินเค้นเสียงรอดไรฟันออกมา รีโรสยิ้มเจื่อนๆ.
" เปิดก็โง่แล้วไอ้บ้า " เธอพูดพึมพำคนเดียว
บรื้นๆๆๆๆ บรื๋อววว รีโรสเหยียบคันเร่งพร้อมกับขับรถออกไปทันที เวคินขบกรามแน่นๆ พร้อมกับรีบเดินไปที่รถของเขาๆรีบเปิดประตูรถและก้าวขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็ว
บรื้นๆๆๆๆบรื๋อววว เขาเหยียบคันเร่งตามรถของรีโรสไปอย่างรวดเร็ว
" หึ ! " เขาพ่นลมหายใจออกมา พร้อมกับสายตาของเขาจ้องที่ท้ายรถมินิคูเปอร์รีโรส เขามองที่เส้นทางของรถของเธอนั้น เขาแสยะยิ้มร้าย เพราะเขาเดาได้ว่ารีโรสกำลังจะไปยังวัดแม่ชีภานีแน่ๆ
" เจ้าเล่ห์!" เขาพูดคนเดียว พร้อมเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น จนรถทั้งสองคันมาถึงเส้นทางเริ่มมีรถน้อยแล้ว
" จะปราบคนพึ่งเริ่มเก่งให้ดู!" เขาพูดเย้ยหยันรีโรส พร้อมกับขับรถขึ้นมา. เขาหักพวงมาลัยรถของเขาให้เบียดรถมินิคูเปอร์ของรีโรส
ปึ่ก! รถสปอร์ตหรูเสียดสีรถของรีโรสเล็กน้อย รีโรสอ้าปากค้าง ตาโต มือสั่น ปากสั่น เพราะเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้
" อะ...ไอ้เวคิน " รีโรสด่าเขา เวคินหันไปมองรถมินิคูเปอร์ของรีโรส เขาลดกระจกรถลง พร้อมกับขับเบียดรถของรีโรสอีกครั้ง
ปึ่ก! รถสปอร์ตหรูเบียดรถของเธออีกครั้ง รีโรสรีบหักพวงมาลัยรถเข้าไปข้างทาง
เอี้ยด!!!!! เสียงรถรถคันเบรกพร้อมๆกัน รีโรสอ้าปากค้างปากสั่น ตาโต มือไม้สั่น หัวใจร่วงลงไปตาตุ่ม เวคินรีบเปิดประตูรถของเขาลงมา เขาหยิบเหล็กลงมาด้วย เวคินก้าวมาหารถของรีโรส
ปึ่ก! เพล้ง! เขาทุบกระจกรถด้านข้างของฝั่งซ้ายมือ จนกระจกแตกออก รีโรสสะดุ้งโหยง หันมามองด้านข้างของตัวเอง เวคินกดปุ่มปลดล็อคในรถด้านในของประตู เขาก้าวขึ้นมานั่งบนรถ เขามองหน้าของเธออย่างโกรธแค้น ใบหน้าหล่อมีรอยมือของเธออยู่เลย
" ยัยชีแสบนักเหรอ!" เขาเค้นเสียงรอดไรฟันถามเธอ รีโรสน้ำตาร่วงลงแก้ม
" ขะ....ขอโทษ น...นายจะให้ฉันสวดมนต์ต่ออายุแทนก็ได้น่ะ" รีโรสรวบรวมสติ พร้อมกับพูดขึ้นอย่างไม่มีสติอะไรเลย เวคินใช้ลิ้นกันกระพุ้งแก้ม พร้อมเหยียดยิ้มร้าย
" หึหึ !" เสียงหัวเราะเยือกเย็นของเขา
" กรี้ดดดดดดดดดด " เสียงกรีดร้องของรีโรส พร้อมมือของเธอโดนมัดรวมกัน ร่างของเธอพาดไหล่กว้างของเขา
" วะ...เวคิน ฉันผิดไปแล้ว " รีโรสเรียกชื่อของเขาเสียงดัง หัวที่ห้อยลงพื้นพยายามแหงนคอขึ้นมา เวคินไม่ตอบอะไร เขาก้าวไปที่รถของเขา
" ช่วยด้วย!!!!". รีโรสร้องเสียงดังเพื่อขอความช่วยเหลือจากคนข้างทาง แต่รถวิ่งผ่านไปผ่านมาไม่ได้มีใครสนใจเลย
ตุบ! ร่างเล็กของรีโรสอยู่บนรถของเวคิน พร้อมกับเข็มขัดนิรภัยรักเอาไว้ เวคินรีบเดินมาทำหน้าที่คนขับ
บรื้นๆๆๆๆ บรื๋อววว เขาขับรถออกไป พร้อมกับโทรหาซาร์เนีย
' สวัสดีครับนาย' ซาร์เนียกรอกเสียงกลับมาหาเจ้านายของเขา
" มาเอารถยัยชีกลับบ้านด้วย!" เวคินสั่งซาร์เนียเสียงเรียบ รีโรสตาโต
" ชะ...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!" เธอร้องขอความช่วยเหลือจากซาร์เนีย เวคินแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก พร้อมกดสายวาง ก่อนจะเหยียบคันเร่งรถให้เร็วขึ้นมากกว่าเดิม รีโรสมองหน้าของเขา อย่างกลัวๆ
" หึหึ " เสียงหัวเราะในลำคอของเวคินช่างน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
นิดหนึ่ง ตามนะคะ
- Writer
