Ve biri girer hayatına... Acın da o olur, mutluluğunda...
Ağzından çıkan sözleri gözleri onaylıyordu. Öylesine kararlı ve öylesine kendinden emindi ki; “Hayır!” cevabı adama göre seçenekler arasında bile değildi. Elinin altında can bulan ve ruhunu bambaşka diyarlara yolculuğa çıkaran kalbin farklı hisler beslemesi imkansızdı.
“Ben buradan değil, şehirden gitmekten bahsediyorum,” dedi acımasızca… İçi buram buram özlemle dolmuştu daha şimdiden… İnsan yüz yüzeyken birini nasıl özlerdi ki? Nasıl bir tarifi vardı bu duygunun? Açıklaması, ilacı yok muydu? Daha gitmeden, sadece gitmeyi aklından geçirmişken yanmaya başlayan kalbini gittiğinde nasıl tedavi edecekti? Kalbini geride bırakıp gidebilecek miydi gerçekten? Emin değildi ama denemesi gerekiyordu.
“Nas.ıl… yaaa… ni…!” Poyraz’ın elle
