ลวงให้รัก

หนีคนใจร้าย

สหรัฐอเมริกา

เป็นเวลากว่า 3 ปีกว่าแล้วที่ฉันมาเรียนที่นี่ อีกแค่ครึ่งเทอมฉันก็จะเรียนจบแล้ว แล้วฉันก็ต้องกลับไปบ้านเกิดของฉัน แต่ว่าฉันไม่อยากกลับไปเลย เพราะไม่อยากเจอหน้าคนที่ทำให้ฉันต้องหนีมาที่นี่ เพราะเขาทำให้ฉันไม่ได้เจอหน้าแม่ตัวเองเลย

ไม่มีใครรู้เรื่องของฉันกับเขาเพราะเราแอบคบกันเงียบๆ เขาขอร้องฉันไม่ให้บอกกับใครเพราะอ้างว่าไม่อยากให้แม่ของฉันรู้ แล้วก็ไม่อยากทำให้ฉันเสียหายด้วย แต่ที่เขาต้องพูดกับฉันแบบนั้นก็เพราะจริงๆแล้วเขาแอบคบกับผู้หญิงอีกคน ในระหว่างที่เขาก็คบกับฉันไปด้วย ฉันเสียใจมากจึงต้องหนีมาที่นี่โดยที่ไม่ได้ร่ำลาเขาสักคำ แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนรักของฉันตามมาที่นี่ด้วยเพราะมันทำให้ฉันไม่ต้องเศร้าอยู่คนเดียว

“พิม พิม…นี่จะนั่งกินลมชมวิวตรงนี้อีกนานมั้ย ฉันหิวแล้วนะ..?”

“รู้แล้วๆ จะตะโกนทำมั้ยเนี้ย”

“ก็แกมัวแต่นั่งเฉยๆตรงนี้ตั้งนานแล้วนะ เมื่อไหร่แฟนแกจะมาสักทีเนี้ย ฉันรอจนจะแทะเก้าอี้กินอยู่แล้วนะ”

ฉันมองหน้าสองเพื่อนรักของฉันอย่างนึกขำในใบหน้าที่ดูบึ้งตึงของเธอ สองเป็นเพื่อนที่สนิทกับฉันมากแถมยังตามฉันมาเรียนที่นี่ด้วย แต่เธอจะกลับบ้านทุกๆปีเพื่อไปหาแม่ วันแรกที่เราเดินทางมาถึงฉันร้องให้เกือบทุกวัน ก็ได้สองนี่แหละค่ะคอยปลอบเพราะเธอชอบเล่าเรื่องตลกให้ฉันฟังอยู่เรื่อยๆ สองคิดว่าฉันร้องให้เพราะคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อกับแม่ แต่ใครจะกล้าบอกเรื่องที่ฉันร้องให้ให้สองฟังละคะว่าจริงๆแล้วเป็นเพราะพี่ชายเธอนั่นแหละทำให้ฉัน

“รอนานมั้ยครับ..?”

ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นกรเดินถือของกินมาเต็มมือเลย

“โห…ของกินเยอะจัง นี่จะขุนให้พิมอ้วนรึไงเนี้ยกร..?”

กรเป็นแฟนของฉันเองค่ะ เรานัดกันว่าจะไปทำรายงานด้วยกันแต่จะไปทานข้าวกันก่อน แต่กรมาช้าเลยต้องซื้อขนมมาเลี้ยงพวกเรา

“ไม่เห็นอ้วนเลยพิมหุ่นดีจะตาย แถมยังน่ารักอีกด้วย”

“นี่ๆ เกรงใจกันบ้าง ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้นะย่ะ เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอเลยนะ ชิส์”

สองพูดจบก็หันมาแย่งขนมจากมือกรมาแล้วไปเปิดกินอย่างดูเอร็ดอร่อย ตรพวกเราทั้งคู่ต้องหัวเราะออกมาพร้อมกัน ในท่าทางที่ดูเกี้ยวกราดในความหิวของเพื่อน

ห้องสมุด

ฉันเจอกรครั้งแรกก็ที่ห้องสมุดนี่แหละค่ะ เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาช่วยเหลือฉันทุกอย่าง แถมยังเป็นผู้ชายที่อบอุ่นอีกด้วยจนฉันแพ้ความดีและความเอาใจใส่ของเขา แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่เคยคิดล่วงเกินฉันด้วย ฉันจึงลองเปิดใจให้กรดูสักครั้ง เราเลยลองคบกันตอนนี้ก็ได้ 1 ปีแล้วค่ะ

“พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายแล้ว พิมต้องตั้งใจทำข้อสอบให้ดีๆนะ..”

“อืม..พิมจะกลับไปอ่านหนังสืออีกรอบให้ระเอียด กรอุตส่าห์ติวให้พิมทำได้อยู่แล้ว”

“งั้นพรุ่งนี้ เจอกันหน้าห้องสอบนะ”

“ค่ะ...เดี๋ยวถึงห้องแล้วพิมโทรหานะ”

“ครับ…”

….

ในที่สุดก็มาถึงวันที่พวกเราสอบวันสุดท้าย

“นี่แกจะไม่กลับไทยกับฉันจริงๆหรอ…?”

“ยังอะ ขออยู่เที่ยวกับกรก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยกลับ”

“แม่ฉันถามถึงแกด้วยนะ แกกลับไปงานวันเกิดแม่เป็นเพื่อนฉันเถอะนะ”

ฉันมองหน้าสองนิ่งๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปนะ แต่เพราะฉันไม่อยากเจอใครบางคนที่นั่นต่างหาก

“ฝากแฮปปี้เบิร์ดเดย์คุณป้าด้วยนะ เอาไว้ถ้ากลับบ้านแล้วฉันจะบอกแกแล้วกัน จะได้ชวนคุณป้ากับคุณลุงมาทานข้าวกันที่บ้านฉันด้วย”

“ก็ได้..ตามใจแก”

สองต้องบินกลับไทยเลยเพราะต้องไปงานวันเกิดคุณป้าแม่ของสองที่จะเกิดขึ้นในอีก 2 วันข้างหน้านี้ สองเลยต้องรีบกลับไปเก็บของเพื่อเตรียมบินคืนนี้เลย ฉันตั้งใจว่าจะอยู่เที่ยวกับกรก่อนสักอาทิตย์ แต่ก็ต้องพังลง

“กลับมางานวันเกิดของป้าสรนะลูก…”

“พิมอยากอยู่เที่ยวก่อนนะค่ะแม่”

“เอาไว้ค่อยกลับไปเที่ยวอีกก็ได้ มางานวันเกิดป้าเขาหน่อยพิมไม่ได้กลับไทยมา 3 ปีแล้วนะ ไม่คิดถึงแม่หรอ..?”

“คิดถึงซิค่ะ พิมคิดถึงแม่ที่สุดเลยค่ะ”

“งั้นก็กลับมาพร้อมกับสองนะลูก จะได้ไปงานวันเกิดป้าสรพร้อมกับแม่”

“เอ่อ..”

“ตกลงค่ะคุณน้า พิมจะกลับไทยพร้อมกับสองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะรอบนี้สองจะลากตัวยัยพิมกลับบ้านไปหาคุณน้าให้ได้แน่นอนค่ะ”

ยัยสองยื่นหน้าเข้ามาคุยกับแม่ฉันในระหว่างที่ฉันกำลังวีดีโอคอลกับแม่อยู่

“สอง..”

“3 ปีที่แกไม่ได้กลับบ้าน แม่แกเขาคิดถึงแกมากนะ”

“แต่แม่ก็มาหาฉันที่นี่บ่อยๆนะ”

“มันไม่เหมือนกับเวลาแกกลับไปบ้านนี่ บ้านเราเปลี่ยนไปเยอะมากแล้วนะแกไม่อยากกลับไปเห็นความเจริญของบ้านเราหรอ”

“…”