เมื่อเด็กเอ็นทะลุมิติมาเป็นภรรยายุค 80

ตอนที่ 2 อย่างกับละครหลังข่าว

ประตูห้องนอนถูกทุบจนคนบนเตียงลุกขึ้นมานั่งด้วยความหงุดหงิด หลินหลินลืมตามองรอบตัว ภายในห้องนอนหรูหราทว่าข้าวของเครื่องใช้ของผู้หญิงกลับไม่มี อุปกรณ์แต่งหน้าเสริมความงามไม่มีเลยแม้แต่ชิ้นเดียว จางลี่หลินใช้ชีวิตอยู่อย่างไรกัน ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้คือเธอในอดีต

หญิงสาวก้าวลงจากเตียงยืนกอดอกมองประตู ปล่อยให้แม่เลี้ยงสามีทุบไปอย่างนั้นเรื่อย ๆ คนเจ็บไม่ใช่เธออยู่แล้วต้องสนใจไปทำไม

“นังลี่หลินเปิดประตู! จนป่านนี้ทำไมแกถึงไม่ออกไปทำอาหาร!” อันเมิ่งเหยาทุบประตูห้องนอนลูกสะใภ้ ขณะเดียวกันก็ตะโกนด่าทอไปด้วย

“ถ้าแกไม่เปิดฉันจะพังเข้าไป แม่คะมันกล้าท้าทายแม่ คิดว่าตัวเองเป็นคุณนายเจ้าของบ้านหรือไง” เสียงแหลมด่าทอพร้อมทั้งออกแรงทุบประตูไม่ลดละ มือทั้งสองข้างแดงแต่ก็ไม่ยอมหยุด

อันเมิ่งเซี่ยผู้เป็นบุตรสาวยุผู้เป็นแม่ ด้วยเกลียดชังจางลี่หลินมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า ภายในละแวกนี้ตนเคยเป็นหญิงสาวที่โดดเด่นที่สุด ทว่าพอมีจางลี่หลิน ความงดงามของอันเมิ่งเซี่ยกลับถูกลดลง กลายเป็นเพียงหญิงสาวสวยกลาง ๆ เท่านั้น

“พังประตูมันเข้าไป แกไปตามคนมา!” อันเมิ่งเหยาสั่งคนใช้สูงวัยที่วิ่งตามขึ้นมาดูเจ้านาย

“พรุ่งนี้ท่านนายพลกลับบ้านนะคะ อย่าทำอะไรคุณนายน้อยเลย” ป้ามู่ฮวา คนใช้เก่าแก่ของตระกูลไป๋ช่วยพูดอีกแรง โดยหยิบเอาไป๋ถังซานมาอ้าง ป้ามู่ฮวาสงสารสะใภ้ไป๋ที่ต้องมารองรับอารมณ์ อันเมิ่งเหยากับอันเมิ่งเซี่ย สองแม่ลูกคู่นี้ร้ายกาจเหลือเกิน

ครั้นจะรายงานท่านนายพลก็เกรงจะมีปัญหาถึงตน อย่างไรเสียบ้านหลังนี้ คนดูแลหลักก็คืออันเมิ่งเหยา แม้ไม่ใช่ภรรยาคนแรกแต่ก็คือเจ้านายอีกคน

เสียงทุบประตูหยุดลง สองแม่ลูกก็หมดแรงนั่งหอบเหนื่อยอยู่หน้าห้อง หลินหลินเปิดห้องออกมาก่อนจะมองไปยังป้ามู่ฮวาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานเช่นเคย

ทว่าวันนี้คุณนายน้อยมีบางอย่างแปลกไป ท่าทางอ่อนหวานเช่นเดิม แต่ดวงตาไม่ได้หวั่นเกรงหรือฉายแววตื่นตระหนกยามเห็นแม่เลี้ยงสามี

“แกมุดหัวทำอะไรอยู่ จนป่านนี้ไม่ยอมออกไปทำงานทำการ แกกำลังท้าทายฉันอย่างนั้นเหรอ” อันเมิ่งเหยาตวาดใส่หลินหลินที่ปรายหางตามองเล็กน้อย

“ป้ามู่ไปเตรียมอาหารเถอะค่ะ ทางนี้ฉันจะคุยกับผู้อาศัยสองคนนี้เอง” หลินหลินสั่งเพียงเท่านั้น ป้ามู่ฮวาก็รีบทำตามคำสั่งแบบไม่อิดออด

หลังจากนั้นหลินหลินกลับมาสบตากับหญิงวัยกลางคน อันเมิ่งเหยาอายุราว ๆ ห้าสิบ ใบหน้าแต่งอย่างเข้มจัดตามแบบยุคสมัย รูปร่างค่อนข้างอ้วนท้วมเพราะไม่ได้ออกกำลังกาย วัน ๆ เอาแต่กินกับนอนและออกงานโอ้อวดความร่ำรวย

ส่วนอันเมิ่งเซี่ยอายุสามสิบ รูปร่างบอบบางผิวขาว หน้าตาพอใช้ได้แต่ไม่ได้สวยเด่นหรือขี้ริ้วขี้เหร่ น่าแปลกที่ยังไม่แต่งงานออกไปเพราะอยากเป็นภรรยาของสามีเธอ

คาดคะเนแล้วแม่เลี้ยงอายุมากกว่าสามีเธอแค่ห้าปีเท่านั้น ไป๋ถังซานอายุสี่สิบห้า แทบจะรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่แล้ว

ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะโดนกลั่นแกล้ง อายุแค่สิบเก้าต้องมาอยู่กับพวกใกล้วัยทองแบบนี้

“แกมีสิทธิ์อะไรใช้คนบ้านนี้ แล้วยังกล้าพูดว่าฉันกับแม่คือผู้อาศัย อยากโดนตบมากใช่ไหมถึงทำแบบนี้!” อันเมิ่งเซี่ยชี้หน้าก่อนจะง้างมือเตรียมตบน้องสะใภ้

ทว่าหลินหลินไวกว่าตบสวนกลับอันเมิ่งเซี่ยถึงสองครั้ง ใบหน้าสองข้างขึ้นสีแดงทันตาเห็น จากนั้นกระชากผมแม่เลี้ยงสามีเข้ามาใกล้ ตามด้วยตบหน้าอวบนั้นสุดแรง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ภาพจำในหัวยังชัดเจน อีป้านี่จิกหัวตบร่างนี้เอาเป็นเอาตาย รอยยังอยู่บนหน้ากับมุมปากอยู่เลย อีป้านี่อายุขัยคงใกล้หมดเต็มที

ไม่ใช่แม่หลินหลินต้องแคร์ด้วยเหรอ!

“สำหรับที่มารบกวนการนอนของฉัน ถ้ายังไม่หยุดก่อกวน ฉันจะไม่หยุดแค่นี้แน่!” หลินหลินจิกตามองสองแม่ลูกที่ทำหน้าตกตะลึง

เธอปิดประตูกระแทกใส่หน้าคนทั้งสองอย่างแรง ไม่รอให้พวกเขาเข้ามารบกวนการนอน ตื่นมาค่อยเคลียร์ ตอนนี้เธอขอทบทวนความจำ พร้อมทั้งเตรียมแผนรับมือเสียก่อน

สาบานได้ว่านี่คือชีวิตจริง เธอไม่อยากนึกเลยว่าสีหน้าท่าทางตัวเองตอนนี้เป็นอย่างไร จากประสบการณ์สอนเธอว่าจิกตาใส่ศัตรูอย่างเดียวไม่ได้ ต้องจิกหัวมันด้วย!

หลินหลินคิดว่าละครหลังข่าว!