Chapter 12

1580 Words

Chapter 12 ไอศูรย์ทำงานอย่างรวดเร็ว มืออาชีพ ถึงจะมีหวั่น ๆ กับคำว่า ‘ยิงไส้แตก’ ทว่าตามประสาผู้ชายคงอดใจไม่ไหวที่จะชะเง้อคอ ลอบมองเจ้าของใบหน้าสดสวยที่ขนาดว่าไม่อยู่ในอารมณ์ปรกติ ยังส่งสายตาวาววับให้เขาอยู่เป็นระยะ ทางด้านเจ้าของฟาร์มเก็บทุกอย่างใส่ถุงพลาสติกใสเรียบร้อยดี ส่งให้คุณหมอทำสัญลักษณ์ ตวัดปลายปากกาลงบนหลอดและถุงซิบล็อกในกระเป๋าแพทย์ นายพิภพไม่ใช่คนมีความอดทนสักเท่าไร เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “มองกันไปมองกันมา... มันมีขี้ม้าติดหน้าพวกแกหรือว่ายังไง?” “พ่อ... พูดอะไรของพ่อ?” ว่าเสียงขึ้นจมูก หญิงสาวเดินออกมาจากคอกม้า ส่งของให้คุณหมอหนุ่มที่ลอบยิ้มอยู่ตรงมุมปาก “ก็พูดไปตามที่เห็น พ่อว่าได้กลิ่นแปลก ๆ นอกจากกลิ่นขี้ม้า” “กลิ่นอะไรล่ะ? หนูก็ได้แต่กลิ่นขี้ม้า” ตอบตามตรง อริสาไม่ได้รู้ว่าน้องสาวผู้หวังดีได้จัดการบอกเรื่องนี้กับพิภพเป็นที่เรียบร้อย ดวงตาคู่คมหรี่เล็กลงด้วยมีลางสังหรณ์บางอย่าง ก่อนก้มหน้าลงมองสัตวแพทย์หนุ่มที่กำลังเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าแพทย์ นายพิภพไม่ใช่คนมีความอดทนสักเท่าไร จำถ้อยคำของลูกสาวได้ตั้งแต่เจอหน้าไอหมอนี่... “เนี่ยนะ หมอไอที่แกชมนักชมหนาว่านิชคุณ โอฮัน ตาเรียวคมกริ้บ มีลักยิ้ม ปากกระจับรึ? พ่อไม่เห็นว่าจะหล่อไปกว่าเตชินสักเท่าไร” “พ่อ...!” เสียงหวานเรียกดัง อย่างอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี เรียวปากงามที่เม้มเข้ากันแน่นงึมงำ “.. โรอุนกับลีมินโฮ ต่างหากเล่า” “พ่อรู้จักแค่คุณคุณคนนั้นน่ะ” พิภพพูดกับลูกสาว หลุบตามองสัตวแพทย์หนุ่มที่ตั้งหน้าทำงานเอาการ เมื่อมีอีกหลายชีวิตกำลังตกอยู่ในอันตราย “ขอโทษด้วยนะหมอที่พามาเจอเรื่องเดือดร้อน แต่หมอเดือดร้อนตั้งแต่ก้าวเข้ามาในฟาร์มผมแล้วล่ะ คอกม้านี้ผมดูเอง หมอไปแล็บกับลูกสาวผมเถอะ” ไอศูรย์เงยหน้ามองคนทั้งสองที่กำลังยืนหน้าตาสลดเศร้าอยู่ข้าง ๆ กัน นึกสงสารอยู่ทั้งคนทั้งม้า “ยังไงผมก็ต้องช่วยพวกมัน แต่ผมคนเดียวม้าตั้งเจ็ดตัวไม่น่าไหว ผมมีทีมสัตวแพทย์ที่ไว้ใจได้ คุณช่วยพาพวกเขามารักษามันในขั้นเบื้องต้นก่อนในระหว่างที่ผมไปเอายาจะดีกว่านะครับ” สัตวแพทย์หนุ่มให้เหตุผล แม้รู้ว่าเป็นการเสี่ยงต่อคนอื่น ๆ ที่อาจถูกลากมาเอี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาต้องไปแล็บ เอายาในปริมาณมากพอสำหรับม้าเจ็ดตัว พิภพทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ จึงให้คำอนุญาต “ผมจะส่งคนขับรถไปรับจัดสถานที่รับรองไว้ให้ ทีมของคุณมีกี่คน ผมเคลียร์แขกเสร็จ เก็บเสื้อผ้ามาพักบ้านใกล้ ๆ คอกม้านี้เลย” ห้องพักที่ใกล้คอกม้ามากที่สุด ท่ามกลางทิวทัศน์ขุนเขาธรรมชาติเป็นไฮไลต์ของบรรดาแขกผู้มาเข้าพักที่นี่ รองจากในส่วนของรีสอร์ตที่ค่อนข้างไกลออกไป การจะให้ทีมสัตวแพทย์พักที่อื่นแล้วเดินทางมาดูแลม้าคงไม่สะดวกนัก พิภพจัดการทุกอย่างเรียบร้อยโดยให้สิทธิพิเศษอัพเกรดห้องพักให้แขกย้ายไปข้างในรีสอร์ต ขณะที่ไอศูรย์ยกสายหาเจ้าของคลินิกอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งคนเก่าแก่ในท้องถิ่นอย่างอาจารย์นิธิคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะต้องมีเรื่องแปลก ๆ เป็นครั้งแรกที่เรื่องเหยียบแข้งขากันของสถานที่ท่องเที่ยวเชิงธุรกิจละแวกนี้ดึงสถานพยาบาลรักษาสัตว์เข้าไปเอี่ยว แต่อย่างไรเสียก็ปฏิเสธไม่ได้ ปลายสายจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ ส่งทีมผู้ช่วยสัตวแพทย์ นักศึกษาปีสุดท้ายและพนักงานที่คลินิกสามคนมาสมทบ โดยมีเจ้าของฟาร์มให้การต้อนรับทุกคนเป็นอย่างดี ระยะทางประมาณยี่สิบกว่ากิโลฯ จากฟาร์มไปโรงพยาบาลสัตว์เอกชน สัตวแพทย์หนุ่มขึ้นรถยนต์แล้วก็เอนเบาะนอนพริ้มตาปิดลงในความเงียบ ทิ้งหน้าที่คนขับรถให้ลูกสาวเจ้าของฟาร์ม นำเมอร์เซเดสเบนซ์ของเธอพาเขาไปยังจุดหมาย อริสาเข้าใจว่าเขาคงอดนอนมาหลายวัน จากขอบตาดำคล้ำบนใบหน้าหล่อเหลาอิดโรย ดูโทรมลงไม่เหมือนเมื่ออาทิตย์ก่อนที่พบกัน จึงกุมพวงมาลัยไปเงียบ ๆ ความเศร้าหมองในเบื้องลึกจิตใจของเธอที่ต้องสูญเสียม้าคู่ใจแทนที่ด้วยความรู้สึกยากอธิบาย แม้ว่ามันยังคงแฝงอยู่ราวหมอกเบาบาง ขณะที่การเดินทางไปโรงพยาบาลสัตว์ที่เดินทางไปอยู่เป็นประจำไม่ได้เป็นปัญหาอะไร... ปัญหาอยู่ที่คุณหมอไอศูรย์ที่ทำเอาเธอเสียศูนย์นี่แหละ! ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา มองทางข้างหน้าไป ก็ยังต้องลอบมองเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดบนเรือนกายกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ไล่ไปถึงหน้าขาเป็นล่ำสันใต้กางเกงสแล็คดำ กิริยาผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนที่นอนกอดอกอยู่ข้าง ๆ กัน สาวโสดอย่างเธอต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากในการขับรถที่เร่งอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศเท่าไร มันก็ยังร้อนเหมือนแอร์เสีย! หัวสมองกับลูกตายังดูจะไปในทิศทางเดียวกัน... ถ้าหน้าอกที่แขนล่ำ ๆ กอดรัดอยู่จะตึงเปรี๊ยะขนาดนี้ เขาต้องฟิตเนสไม่ต่ำกว่าอาทิตย์ละครั้ง ซิทอัพ วิดพื้นทุกวันไม่ต่ำกว่าสามเซ็ต คุณหมอนอนน้อยไม่น่าจะมีเวลา ไม่สิ เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปเข้าฟิตเนส เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะอวบลงนมลงแขนเป็นผู้ชายหุ่นหมี แต่ดู ๆ แล้วในเสื้อนั่นไม่น่าจะใช่ไขมัน.. ลองจับดูสักหน่อยดีไหม? โอ๊ย! ยัยอริสนี่แกจะทำหื่นใส่หมอไอไม่ได้ เขาจะเป็นผู้ชายหุ่นหมีได้ยังไง นั่นมันกล้ามชัด ๆ ก็แค่จับดูให้แน่ใจ... ไม่ได้หื่นเลยจริง ๆ เถียงกับตัวเองจนได้ข้อสรุปว่าฝ่ายดีคงไม่ชนะ รองเท้าบูทสูงสำหรับขี่ม้ากระตุกแป้นเบรกใต้ฝ่าเท้าให้กระเทือนทีหนึ่ง พลันแตะมือเรียวลงบนหน้าท้องอย่างจงใจเป็นที่กำบังให้ทั้งที่ชายหนุ่มคาดเข็มขัดนิรภัย ความจริงที่สัมผัสได้ด้วยมือลูบคลำ พาอุณหภูมิสูงปรี้ดจากหน้าท้องเป็นลอนหนาเรียงตัวระเบียบเครียดแล่นผ่านมือเล็กไล่มาถึงใบหน้าร้อนผ่าว จนต้องยกมือขึ้นลูบหน้าแรง กะพริบตาถี่ ๆ เป็นไงเป็นกัน... ถ้าหมอหมาจะแซ่บขนาดนี้ อริสาขอเป็นหมาสักวัน! เพราะว่ามีเรื่องสำคัญซึ่งอยากทำมันมานานและไม่ได้ทำ เธอตัดสินใจควานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายใบเล็กข้าง ๆ ตายังคงสลับมองถนนทางยาว พอได้จังหวะดีสักหน่อย มือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นกดกล้องรัวไปหลายรูป “อุ๊ย... น่ารักจัง...” พูดพลันลนลานมองเปลือกตาขาวใต้ขนตาเป็นแพหนาที่ยังปิดสนิทแน่นอย่างลืมตัว ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก ด้วยคิดว่าเสียงของเธอคงไม่ทำให้เขาตื่น ทว่าฉับพลันนั้น นัยน์ตาคู่เรียวคมสีน้ำตาลอ่อนประกายกลับปรากฏต่อหน้าต่อตา “ทำไมไม่ปิดเสียงโทรศัพท์” “เอ่อ... คือ...” อึกอักอย่างไม่มีคำตอบ เรียกได้ว่าหน้าชาวาบ! ไอศูรย์ลุกขึ้นนั่งอย่างว่องไว มือยื้อแย่งหลักฐานมาเปิดดูผลงานของปาปาราซซี่มือสมัครเล่น หากเป็นปรกติ เขาคงได้โมโหการถูกรบกวนเวลานอนอันน้อยนิดในรอบวัน แต่สิ่งที่เธอทำดันกลายเป็นเรื่องตลก ขนาดว่าจะไม่หัวเราะก็ทนไม่ไหว ปลายนิ้วปัดหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือไปแต่ละทีเขาก็หัวเราะที เขาตื่นตั้งแต่ตอนเธอเหยียบเบรกแรง ๆ นั่นแหละ “หมอไอ... หัวเราะอะไรคะ?” ถามพลางสะบัดหน้ามองทาง ร่างบางนั่งหลังติดเบาะ มือจับพวงมาลัยตัวเกร็ง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ยังถูกว่าทั้งกลั้นหัวเราะอย่างนั้น “คุณอริสา... ฝีมือถ่ายรูปห่วยมาก ๆ” “ฉัน เอ่อ... มีคนฝากถ่ายรูปหมอค่ะ” “แล้วที่แต๊ะอั๋งหมอนี่มีคนฝากด้วยหรือเปล่า?” เป็นคำถามที่ทำเอาคนโกหกหน้าตายควรแทรกแผ่นดินหนีไปเลย ริมฝีปากงามเม้มหากันแน่นจนแทบเป็นห้อเลือด แต่คุณหมอหนุ่มก็ใจดีเสียเหลือเกิน ใคร ๆ ต่างก็ว่าเขาเป็นคุณหมอหมาใจดี... “อยากได้รูปหมอ เดี๋ยวถ่ายให้นะครับ” รอยยิ้มกว้างเผยให้เห็นรอยบุ๋มบนแก้มยามยกมือถือขึ้นปรับกล้องหน้าเปิดแอพ ทั้งหนู กระต่าย หมู หมา แมว หน้ายิ้ม หน้าเก๊ก ปรือตา จือปาก เล่นกล้องตามความต้องการของคนที่ไม่กล้าทักท้วงแม้สักคำ เมื่อเจ้าของรูปจัดหนักให้เสียเมมแทบเต็ม! “จะเอารูปอีกก็บอกล่ะ ไม่ต้องแอบถ่าย ส่งมาให้ด้วย” เขาส่งโทรศัพท์คืนให้แล้วเอนกายนอนลงในท่าเดิม โดยไม่ละสายตาไปจากแก้มแดง ๆ ที่เหมือนถูกสาดสีด้วยลูกเชอรี่สด อริสาลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำเรื่องขายขี้หน้า!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more