ดวงใจจักรพรรดิโฉด

บทที่ 2 เกิดใหม่

ซุนเฟยหรงลืมตาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ดูไม่คุ้นตาเท่าที่ควรพร้อมกับในหัวที่ยังมึนงงและปวดหนึบ แม้ว่าที่นี่จะสะอาดสะอ้านและดูโอ่อ่าอยู่ไม่น้อย แต่มันก็มิได้หรูหราเท่ากับห้องนอนในตำหนักของนางก่อนหน้านี้

หญิงสาวมองสำรวจรอบกายแล้วจึงมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าทิวทัศน์ด้านนอกนั้นดูคุ้นตาไม่น้อยเลย ก่อนที่จะได้ยินเสียงเรียกอันเคยคุ้นดังขึ้นทว่ากลับไม่ได้เรียกนางว่าฮองเฮาเหมือนเช่นที่เคยเป็น

"พี่ใหญ่" หลี่หนิงเดินถือด้วยยาเข้ามาด้วยท่าทางดีใจทันทีที่เห็นนางลุกขึ้นมานั่ง

ก่อนหน้านี้หลี่ซูพี่สาวนางพลัดตกลงไปในบึงบัวเพราะสาเหตุใดก็ไม่มีใครรู้ได้ แต่ยามที่นางถูกช่วยขึ้นมานั้นหลี่ซูกลับหมดลมหายใจไปแล้ว โชคดีที่พี่สาวนางได้รับการช่วยเหลือจากหมอหลวงที่ฮองเฮาสั่งให้คนไปตามมาดูอาการจนนางกลับมาหายใจได้อีกครั้งราวปาฏิหาริย์

แต่นางก็หมดสติไปถึงสามวันเต็มๆ

"พี่ใหญ่ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" นางเอ่ยเรียกคนที่ยังดูเหมือนงุนงงอยู่เล็กน้อยอีกครั้ง ซุนเฟยหรงยังตั้งตัวไม่ติดและมึนงงไปหมดทุกอย่างดังนั้นจึงมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางสับสน

"นี่ท่านจำข้าได้หรือเปล่า ข้าหลี่หนิงน้องสาวท่านอย่างไรเล่า พี่ใหญ่ฮองเฮาทรงเป็นห่วงท่านมากนะ" ซุนเฟยหรงได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกตกใจเป็นอันมาก นางคือพี่ใหญ่ของหลี่หนิงงั้นหรือเช่นนั้นก็คือหลี่ซูน่ะสิ

แล้วแบบนี้ฮองเฮาที่หลี่หนิงเอ่ยถึงคือใครกัน ยังคงเป็นนางเป็นซุนเฟยหรงคนเดิมอยู่หรือเปล่า หรือว่าทุกสิ่งจะเปลี่ยนแปลงไปจนหมด แท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่ แม้จะรู้สึกสับสนวุ่นวายอยู่ในใจไม่น้อยแต่นางในตอนนี้ก็ไม่กล้าโวยวายหรือพูดจาอะไรแปลกประหลาดออกไป ด้วยเกรงว่าจะถูกอีกฝ่ายคิดว่าตนนั้นสติฟั่นเฟือน

"เกิดอะไรขึ้นกับข้างั้นหรือ" ซุนเฟยหรงตั้งหลักได้ก็แสร้งถามถึงสิ่งที่ตนกำลังใคร่รู้

"ข้าต่างหากต้องถามท่านว่าเหตุใดจึงได้ตกสระบัวไปเช่นนั้นพวกเราตกใจแทบแย่ตอนที่ท่านขึ้นมาจากน้ำก็ไม่หายใจแล้ว" หลี่หนิงเอ่ยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกมาด้วยท่าทีระคนความตื่นเต้นเพราะนางเองก็เกือบจะต้องเสียพี่สาวไป ฝ่ายซุนเฟยหรงในตอนนี้ได้ฟังก็พอจะเดาอะไรบางอย่างออกขึ้นมา

ที่แท้เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อนที่จะเกิดเหตุก่อกบฏยึดอำนาจจากจ้าวหนิงหลง ดูเหมือนว่านางจะย้อนมาในตอนที่หลี่ซูตกน้ำตายพอดี ขณะที่ซุนเฟยหรงกำลังคิดเรื่องราวต่างๆ อยู่ นางก็ได้ยินเสียงขานหน้าประตูว่าฮองเฮาเสด็จมา ด้วยฐานะตนเองตอนนี้ที่เป็นเพียงข้ารับใช้ทำให้นางในร่างของหลี่ซูรีบลงจากเตียงไปคุกเข่าเพื่อรอรับเสด็จนายหญิงแห่งวังหลังพร้อมกับหลี่หนิงผู้เป็นน้องสาวที่เร่งตรงเข้ามาช่วยประคอง

"ถวายพระพรฮองเฮาขอพระองค์ทรงพระเจริญพันปีพันพันปี"

"ไม่ต้องมากพิธีลุกขึ้นเถอะ" น้ำเสียงอันเคยคุ้นเอ่ยบอกกันอย่างอ่อนโยนจนทำให้ซุนเฟยหรงต้องตะลึงค้างอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบตนเองเมื่อหนึ่งปีก่อน ที่แท้นี่มันเรื่องอะไรกัน

นางย้อนอดีตกลับมาในร่างสาวใช้อีกทั้งยังได้พบตัวเองเมื่อหนึ่งปีก่อนอีก ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูตอนนี้สับสนไปหมด

"เป็นอย่างไรบ้างอาการเจ้าดีขึ้นหรือยัง" คนเป็นนายหญิงแห่งวังหลังเอ่ยถาม แม้ตำหนักของนางจะมีข้ารับใช้มากมายแต่ซุนเฟยหรงก็สนิทสนมกับสองพี่น้องหลี่ซูและหลี่หนิงที่สุด นอกจากนางทั้งสองจะเป็นข้ารับใช้คนสนิทแล้วพวกนางยังเป็นดั่งญาติไม่กี่คนที่เหลืออยู่ หลี่ซูและหลี่หนิงสองพี่น้องเป็นสาวใช้คนสนิทของนางมาตั้งแต่สมัยที่นางยังเป็นเพียงคุณหนูจวนขุนนางใหญ่ในต้าเหยียน หลังจากที่พลัดพรากกันมานานเกือบปีสุดท้ายพวกนางก็กลับมาพบกันอีกครั้งด้วยความบังเอิญจนสุดท้ายก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน

"เพคะดีขึ้นมากแล้ว" ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้น้ำเสียงของตนเองสั่นไหวเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ ในอนาคตอีกหนึ่งปีข้างหน้าที่นางจากมามันช่างเจ็บปวดเหลือแสน ร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดีตอนนี้ของนางจึงเริ่มซวนเซ ซุนเฟยหรงในร่างของหลี่ซูรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาเมื่อคิดถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นกับตนเอง

เช่นนั้นเรื่องราวที่นางฝันก่อนจะฟื้นขึ้นมาคงเป็นจริง นางได้รับโอกาสจากสวรรค์ในการแก้ไขเรื่องราวคราวนี้เพื่อไม่ให้ตนเองเมื่อหนึ่งปีก่อนเลือกเดินหนทางเดิม ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูตอนนี้มิได้ตั้งใจฟังสิ่งที่ฮองเฮาคนปัจจุบันกำลังพูดด้วยเลยสักนิดแต่ในใจนางกลับกำลังคิดหาแผนการว่าจะทำอย่างไรถึงจะเปลี่ยนใจตัวเองที่แข็งดั่งหินผาในอดีตนั้นให้ยอมรับในตัวจ้าวหนิงหลงผู้เป็นสามีได้ เพราะนางรู้ดีว่าตนเองเมื่อก่อนนั้นดื้อดึงเพียงไร หาไม่แล้วคงไม่มีจุดจบเช่นนั้น

หากไม่เพราะทิฐิของนาง ซุนเฟยหรงคงไม่ทำร้ายจ้าวหนิงหลงจักรพรรดิโฉดที่ถูกนางตราหน้าว่าเลวแสนเลวคนนั้นไปจนตายทั้งที่ตนเองมอบหัวใจให้เขาไปเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจรู้ได้

สองวันมานี้ซุนเฟยหรงในร่างของหลี่ซูนั้นร่างกายฟื้นตัวเต็มที่แล้ว ดังนั้นนางจึงได้กลับเข้ามาทำหน้าที่ในฐานะนางกำนัลข้างกายของตนเอง แม้จะรู้สึกแปลกไปสักหน่อยแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่นางได้ย้อนเวลากลับมาอย่างน้อยตอนนี้ก็ยังพอมีเวลาแก้ไขได้ทัน

หลี่ซูเดินเข้าไปยังห้องบรรทมของฮองเฮาแห่งแคว้นพร้อมหลี่หนิงผู้เป็นน้องสาวก่อนจะลงมือปรนนิบัติผู้เป็นนายแต่งกายในเช้านี้ ร่างบอบบางของซุนเฟยหรงผู้เป็นฮองเฮาแห่งแคว้นนั้นดูอิดโรยอยู่ไม่น้อยเลยเมื่อหลี่ซูในตอนนี้ลอบมอง สภาพเช่นนี้คิดในใจได้สถานเดียวว่าเมื่อคืนจ้าวหนิงหลงคง....เพียงคิดนางก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาจนไม่กล้าคิดต่อยิ่งเห็นร่องรอยสีกุหลาบจางๆ ที่ปรากฏบนลำคอระหงของซุนเฟยหรงคนปัจจุบันในตอนนี้ก็ยิ่งชัดแจ้งว่าสิ่งที่คิดไม่ผิดเลย

ทว่าสีหน้าของนายหญิงแห่งวังหลังนั้นนอกจากดูเหนื่อยล้าแล้วยังมีท่าทีหนักใจ หลี่ซูในตอนนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่ นางจำได้ว่าตอนนี้ในใจตนเองเมื่อหนึ่งปีก่อนเริ่มมีความรู้สึกหวั่นไหวทว่ากลับยังไม่ยอมรับและยังคงหลอกตัวเองว่าเกลียดจ้าวหนิงหลงเป็นหนักหนาจนอดทำให้คิดย้อนไปถึงต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้ หากไม่มีเรื่องนั้นเข้ามาเกี่ยวข้องความสัมพันธ์ของนางกับจ้าวหนิงหลงในตอนนี้จะดีแค่ไหนกันนะ