“เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าจะเข้ามาก็ควรขออนุญาตก่อน” อิ้งเอ็ดคนเด็กกว่าที่ถือวิสาสะมานั่งบนเตียงของเขา
อาโปละสายตาจากรูปถ่าย แล้วหันมามองใบหน้าพราวหยดน้ำของคนตรงหน้า ร่างบางสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำเท่านั้น เส้นผมยังคงเปียกชื้นลู่ไปตามกรอบหน้าเรียว ดวงตาเย่อหยิ่งที่เขาชอบสบมองกำลังแสดงความไม่พอใจออกมา อาโปหลุบมองเรือนร่างที่เล็กกว่าตัวเองเป็นเท่าตัว ตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายนิ้วเท้าสีระเรื่อ
“ถ้าเป็นไอ้ต่างชาติคนนั้นต้องขอแบบนี้ไหม” เสียงทุ้มไร้ความสำนึกผิดถามกลับ และสายตายังคงจับจ้องเรือนกายภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำไม่ละ
“เฮียมาเขาไม่ได้ไม่มีมารยาทแบบแกนะอาโป”
“หึ!” เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าเข้าไปยืนใกล้คนตัวเล็กกว่า
อิ้งไม่มีท่าทีจะหลบหลีก ซ้ำยังยืนจ้องตาอีกฝ่ายกลับอย่างไม่ลดละ อาโปกระตุกยิ้มชอบใจ ไม่ว่าจะผ่านมากี่คนตรงหน้าของเขาก็ไม่เคยคิดจะยอมแพ้อะไรง่ายๆเลย แม้แต่ตอ
