วันซวย
1359 Words
“ขอโทษครับ คุณ...”
เหมันต์ พิชยเดชา เพื่อนสนิทสมัยเรียน แถมยังเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของคามิน เขาคือรองประธานบริษัทนี้ เอ่ยพูดกับนิสสาในขณะที่เธอกำลังเอามือกำหน้าผากตัวเองไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด
“นิสสาค่ะ...โอ๊ยเจ็บชะมัด”
เสียงหัวเราะเบาๆ ในรำคอของเหมันต์ทำเอานิสสาถึงกับทำตาโตใส่เขา นี่มันใช่เรื่องน่าขำตรงไหนกัน เธอเจ็บจะแย่อยู่แล้ว นิสสาค่อยๆ เอามือข้างขวานวดวนที่หน้าผากตัวเองไปมา
“ขอโทษนะครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้”
“คุณเป็นอะไรมากไหมครับ”
มือหนาถือวิสาสะจับที่หน้าผากมนของคนตัวเล็ก จนนิสสาต้องเอี้ยวตัวหนีกับท่าทีไม่ค่อยน่าไว้ใจของผู้ชายที่เพิ่งจะเห็นหน้าคาดตากันไม่ถึงนาทีถึงแม้จะหน้าตาดีก็เถอะ
“ไม่เป็นอะไรค่ะ”
เธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรนัก เพราะถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้เปิดประตูใส่หน้าอย่างจัง แถมยังมาหาว่าเธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรืออีก พลางคิดในใจนี่มันวันซวยอะไรของเธอ
“ผมเหมันต์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณนิสสา”
“ไม่ทราบว่าคุณนิสสามาที่นี่...”
เหมันต์เอ่ยถามพลางมองเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่มเป็นประกาย จนคนด้านหลังที่เห็นท่าทีของเขาต้องกระแอมเป็นการปรามให้หยุดถามเธอได้แล้ว
“นั่นเลขาฯ ใหม่ฉันเอง แกไม่ต้องมาทำท่าทางแบบนั้นเลยไอ้เหมันต์”
“นิสางั้นผมให้คุณเริ่มงานวันนี้เลยแล้วกัน ไปชงกาแฟมาให้ผมกับคุณเหมันต์คนละแก้ว”
น้ำเสียงโทนราบเรียบเย็นชา เอ่ยออกคำสั่งให้นิสสาทำในสิ่งที่เขาพูด
“คะ...ค่ะ ดะ...ได้ค่ะ”
เธอตอบรับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ชงกาแฟอะไรกัน เธอชงกาแฟไม่เป็น ในใจคิดอยากจะบีบคอตัวเองให้ตายคามือ เรื่องง่ายๆ แบบนี้ยังทำไม่ได้ เธอต้องทำให้ได้สิ ก็เธอเป็นเลขาฯ นี่นา
ท่าทางงกๆ เงิ่นๆ เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่างของนิสสาทำให้คามินหัวคิ้วยู่ติดกันทันที
“นี่คุณนิสสา คุณกำลังมองหาอะไรอยู่?”
น้ำเสียงเคร่งขรึมเอ่ยขึ้นดังกว่าเมื่อครู่ คนตัวเล็กได้ยินคำถามถึงกับยิ้มแหยๆ ยกมือข้างขวาเกาหัวตัวเองราวกับเด็กน้อย
“หาเครื่องชงกาแฟค่ะท่านประธาน”
“เครื่องชงกาแฟ?”
“ใช่ค่ะ”
“ในห้องนี้เนี่ยนะ มันอยู่ข้างนอก นี่ผมเลือกเลขาฯ ผิดคนรึเปล่าเนี่ย”
คามินยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองพลางส่ายหัวไปมา ให้กับทีท่าไม่ประรู้จักประสีประสาของนิสสา แต่สำหรับเหมันต์แล้วเธอดูโก๊ะๆ น่ารัก เขาถูกชะตาเธอตั้งแต่แรกพบ จนอยากทำความรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้
“เดี๋ยวผมไปชงให้ก็ได้ครับคุณนิสสา เพิ่งมาใหม่ใช่ไหม”
เหมันต์ขันอาสาขึ้นมาทันทีก่อนที่คนตัวเล็กจะพยักหน้าติดๆ กันหลายๆ ครั้ง เพื่อเป็นการบอกกลายๆ ว่ายินดีที่จะให้เขาช่วยเหลือ
“รองประธานบริษัทอย่างแกจะชงกาแฟเอง หูฉันฝาดไปรึเปล่าวะเนี่ย”
“รองประธาน!!”
ดวงตากลมโตคู่สวยเบิกโพลงขึ้นมาทันที เธอเงยหน้าขึ้นไปมองคนใบหน้าหล่อคมเข้ม ที่ยืนสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอ นิสสาถึงกับรอบกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ
“ก็แค่กาแฟแก้วเดียว จะยากอะไร ไปครับเดี๋ยวผมพาไป”
เหมันต์เอ่ยกับคามิน ทำท่าทีไม่สนใจคามินที่กำลังมองมาด้วยสายตาราวกับกำลังจ้องจับผิด เขาเดินนำหน้านิสสาแล้วใช้มือข้างขวาเปิดประตู เหมันต์ใช้แผ่นหลังกว้างดันประตูเอาไว้เพื่อให้นิสสาเดินออกมาจากในห้อง เธอรีบเดินตามออกมาอย่างไว ปล่อยให้คามินจ้องมองตาเขียวอยู่บนโต๊ะทำงานเพียงลำพัง
“เชิญครับคุณนิสสา”
“จะดีหรือคะท่านรอง”
“ท่านรงท่านรองอะไรกัน เรียกผมว่า เหมันต์ พอ”
“ค่ะคุณเหมันต์...ขอบคุณนะคะ”
คนตัวสูงเดินย่างกายเข้าไปในห้องเครื่องดื่ม เครื่องชงกาแฟสีดำวางอยู่บนเคาน์เตอร์ลายหินอ่อน เขาใช้งานมันอย่างช่ำชอง และไม่ลืมที่จะสอนให้นิสสาใช้งานเจ้าเครื่องนี้ด้วย ไม่นานกาแฟสองแก้วก็เสร็จ มือเรียวค่อยๆ หยิบถาดรองแก้วกาแฟของคามินอย่างระมัดระวังเกรงว่ามันจะตก
เหมันต์ยังคงทำหน้าที่เป็นองครักษ์พิทักษ์นางฟ้า เข้าใช้มือข้างขวาเปิดประตูเพื่อให้นิสสาเดินเข้าไปด้านใน สองขาเรียวค่อยๆ ก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เธอเกร็งจนตัวแข็งราวกับก้อนหิน ความไม่คุ้นชินกับรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ มันทำให้เธอเท้าสะดุดพันกัน กาแฟร้อนๆ ที่อยู่ในแก้วสาดกระเซ็นเต็มเสื้อ ย้อยลงมาถึงเป้ากางเกงคามิน ด้วยอุณหภูมิความร้อนของกาแฟมันทำให้เขาปวดแสบปวดร้อนไปหมด นิสสารีบวิ่งอ้อมไปด้านหลังคามิน เธอหยิบทิชชูมาสามสี่ชิ้นเช็ดให้ตรงกลางเป้ากางเกงตัวหรูที่คามินใส่อยู่อย่างลืมตัว
“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!!”
คามินยกมือทั้งสองข้างขึ้นออกกว้าง มองนิสสาที่กำลังทำความสะอาดเสื้อและกางเกงของเขาอย่างลนลาน เหมันต์ที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับหลับตาปี๋เพราะรู้ดีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เลขาฯ หน้าสวยคนนี้ต้องไม่ได้งานแน่นอน
สายตาคมกริบราวกับใบมีดจ้องมองใบหน้ามน ที่ทำหน้าเจื่อนสบตามองเขาอยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงคืบ ดวงตาคู่สวยสะกดให้เข้าจ้องมองเธอไม่ละตา จนลืมไปว่าเขากำลังโกรธเธออยู่
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะท่านประธาน”
นิสสายกสองมือขึ้นไหว้กราบกรานคามินให้ยกโทษกับสิ่งที่เธอทำผิดพลาดไป เธออยากที่จะทำงานอยู่ในตำแหน่งนี้จริงๆ ไม่อยากไปไหนถึงแม้เขาจะน่ากลัวมากก็ตาม
“ไปเตรียมเสื้อผ้าให้ผม ในห้องโน้นผมจะอาบน้ำ”
น้ำเสียงดุดันแข็งกร้าว แววตาเกรี้ยวกราดราวกับราชสีห์ จ้องมองมาที่นิสสาอย่างเอาเรื่อง นิ้วชี้ข้างขวาของคามินชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง เป็นห้องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาก พอสำหรับไว้ใช้พักผ่อน เพราะคามินชอบทำงานดึกๆ จนบางครั้งเขาต้องนอนค้างที่ทำงานก็มี ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปจัดเตรียมเสื้อผ้าในห้องให้คามินทันที แล้วก็รีบวิ่งมาหาพวกอย่างเหมันต์
“คุณเหมันต์คะ นิสสาจะถูกไล่ออกไหมคะ”
เธอพูดเบาๆ กับเหมันต์ให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน หลังจากที่คามินเดินเข้าไปในห้องแล้ว เหมันต์ทำหน้าเจื่อนขึ้นมาทันที
“ผมว่าไม่น่าจะรอด”
“........”
คนตัวเล็กหน้าหงอยขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอหน้าซีดขาวราวกับผี นิสสาพาตัวเองเดินไปหยุดอยู่ที่โซฟาตัวนิ่ม แล้วหย่อนก้นนั่งลงเพื่อรอให้คามินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ รอที่จะมาคุยกันต่อว่าเขายังรับเธอเข้าทำงานอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า
“ผมขอตัวก่อนนะครับงานนี้ผมช่วยไม่ได้จริงๆ”
เหมันต์รู้ว่าคามินเด็ดขาดมากขนาดไหน เรื่องนี้เขาคงปล่อยให้คามินเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะยังรับนิสสาเข้าทำงานอยู่หรือไม่
“ค่ะ”
สิ้นเสียงตอบกลับเล็กๆ เหมันต์ก็หันหลังเดินออกไปจากห้องทันที
เสียงน้ำกระทบกับพื้นกระเบื้องอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง ยังไม่มีทีท่าว่าคามินจะโผล่ออกมาจากในห้องเลย คนตัวเล็กตอนนี้ใจร้อนกระวนกระวาย เธออยากรู้ว่าตัวเองจะมีชะตากรรมอย่างไรกับตำแหน่งเลขาฯ ของท่านประธานคนนี้
- Writer
