บทที่ 8
728 Words
เลิฟยูทำความสะอาดมาจนถึงช่วงเที่ยง "หิวจัง" มื้อเช้าก็กินแค่นมไปแก้วเดียว เพราะกลัวไม่ทันรถเขา
ก๊อก~ ก๊อก~
"เข้ามา"
แอดดดด~
"อุ๊ย!" หญิงสาวคิดว่าจะเข้ามาถามว่าข้าวเที่ยงกินได้ที่ไหน แต่ภาพที่เธอเห็นก็คือ ส้มจี๊ดกำลังสวมเสื้อสูทให้เขาอยู่
"ขอโทษค่ะ..ที่เข้ามากวน" เลิฟยูรีบถอยออกจากห้องแล้วปิดประตูไว้
"ขอบคุณ" มังกรกล่าวขอบคุณส้มจี๊ด ที่ช่วยหยิบเสื้อสูทมาสวมใส่ให้ เพราะเขากำลังจะออกไปประชุมงานข้างนอกด้วยกัน
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้าง"
"คนไหนคะ" เธอรู้ดีว่าที่เจ้านายถามหมายถึงใครแต่ก็แกล้งเป็นไม่รู้
"ก็คนที่เข้ามาเมื่อกี้"
"ทำงานไม่ได้เรื่องเลยค่ะ ท่านไปรับมาจากที่ไหนคะ" ส้มจี๊ดรู้ดีว่ามังกรเป็นคนที่โอบอ้อมอารี เธอก็เลยถามด้วยประโยคนี้
"ค่อยๆ สอนงานไปแล้วกัน ไม่มีใครเป็นมาตั้งแต่เริ่มหรอก"
"ค่ะ" ตอบเบาๆ แบบไม่อยากจะรับปากเลยด้วยซ้ำ
..เลิฟยู..
"อ๊อยยย..หิววว" หญิงสาวยืนบิดท้องไปมา วันนี้หิวมากเป็นพิเศษ เพราะว่าทำความสะอาดก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว แถมยังปวดท้องใกล้จะเป็นประจำเดือนอีก
"พวกเขากินข้าวเที่ยงที่ไหนกันเนี่ย" หญิงสาวเดินลงมาดูว่ามีคนออกไปทานข้าวข้างนอกไหม แต่ทุกคนทำไมยังนั่งอยู่ที่เดิม
เลิฟยูเดินไปชะโงกหน้ามองดูว่า คนญี่ปุ่นพวกนี้ทำอะไรกันเห็นก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
"อ้าวว" เธอถึงกับอุทานออกมา เพราะพวกเขามีปิ่นโตมากินข้าวกันทุกคน "กินกันแบบนี้เลยเหรอ มิน่าถึงรวยกันนัก"
หญิงสาวรีบกลับขึ้นมาที่ชั้นบน เธอคิดว่า..เอาวะขอขัดจังหวะ คู่รักจู๋จี๋กันหน่อยแล้วกัน
ก๊อก! ก๊อก!!
"*ท่านประธานไม่อยู่ค่ะออกไปประชุมงานข้างนอก*" คนที่ตะโกนมาบอกก็คือยูริ เธอกำลังนั่งทานข้าวปั้น ในปิ่นโตเหมือนกับทุกคนเลย
"ฉันจะรู้ไหมว่าคุณพูดอะไร" หญิงสาวพูดเบาๆพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ
นาทีนี้เลิฟยูขอเข้าไปโดนเขาด่าในห้องแล้วกัน เธอก็เลยเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอให้คนข้างในอนุญาต
พอเข้ามาแล้วก็เจอแต่ความว่างเปล่า
"คงออกไปกินข้าวกับแฟนล่ะสิ ลืมหรือเปล่าว่ามีเรา" เลิฟยูเดินคอตกออกมา
"พี่คะ ห้องท่านประธาน..ไม่สิแล้วเขาจะฟังภาษาไทยรู้เรื่องไหม" หญิงสาวก็เลยถามเป็นภาษาอังกฤษดู "~พี่คะ ห้องท่านประธานไปทางไหนคะ~"
"~เราพูดภาษาอังกฤษเป็นด้วยเหรอ~"
"รอดตายแล้วเรา" พอได้คำตอบว่าห้องพ่อเลี้ยงของเขาไปทางไหน หญิงสาวก็รีบเดินไปตามที่เลขาชี้บอก ยังไงพ่อเขาก็พูดภาษาไทยได้
"ท่านจะไปไหนคะ" เลิฟยูเดินไปเจอฮิโตชิก่อนที่จะถึงห้องทำงานท่านด้วยซ้ำ
"มีงานข้างนอก ทำไมเหรอ"
"ฉันหิวข้าว ที่นี่มีร้านอาหารไหม" หญิงสาวคิดว่าถึงมีร้านอาหารเงินที่มีอยู่ก็จะพอหรือเปล่า แล้วต้องซื้อยังไง
"มีนัดทานข้าวกับลูกค้าออกไปพร้อมกันเลยก็ได้" เลิฟยูไม่รอให้ท่านชวนเป็นครั้งที่สอง หญิงสาวรีบวิ่งตามหลังไป
[ร้านอาหารในโรงแรม]
"ตามมา"
นาทีนี้ไม่บอกให้เธอตาม เธอก็ต้องตามไปอยู่แล้วแรงจะก้าวเดินก็ยังไม่มี
"*ทางนี้ครับ*" พนักงานโรงแรมรู้จักเขาดี พอเห็นฮิโตชิมา พนักงานก็พาเดินไปที่ห้องรับรอง
พอประตูห้องรับรองเปิดออกเลิฟยูเกิดหมดแรงเดิน หญิงสาวหน้ามืดเกือบล้มลงไปตรงนั้น แต่ฮิโตชิรับร่างของเธอได้ทัน
"เป็นอะไร"
แต่ภาพคนที่นั่งอยู่ด้านในห้องรับรองนั้นมองออกมาเห็น มันชวนให้เข้าใจผิดมาก
"เอาแล้วไง..เห็นไหมส้มจี๊ดบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา" และมันก็เป็นจังหวะดีที่ส้มจี๊ดจะเป่าหูมังกร เพราะทั้งสองมาถึงก่อนพ่อเลี้ยงได้ยังไม่นาน
- Writer
