“พี่นนท์ๆๆ ดูนั่นสิคะ บ้านหลังเล็กนิดเดียวเอง ถ้ากระโดดลงไปจากความสูงระดับนี้จะเป็นยังไงนะ”
“ก็ตายสิถามได้”
นนท์นธีตอบอย่างรำคาญ ตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินมา หวานเย็นก็ดูจะตื่นตาตื่นใจมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้ขึ้นเครื่องบิน โชคดีที่คุณย่าจองที่นั่ง ชั้นเฟริสคลาสไว้ให้เลยค่อนข้างเป็นส่วนตัว เสียงของหญิงสาวจึงไม่ได้ไปรบกวนใครมากนัก
“ปกติพี่นนท์ขึ้นเครื่องบินบ่อยหรือเปล่า แล้วอาหารบนเครื่องอร่อยแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอ”
เธอถามทั้งที่ปากยังเคี้ยวอาหารที่แอร์โฮสต์เตสนับมาเสิร์ฟตุ้ยๆ เป็นธรรมดาของเด็กชาวไร่ชาวสวน ที่นอกจากจะไม่เคยไปทะเลแล้ว ยังมีหลายคนที่ไม่เคยขึ้นเครื่องบินอีกด้วย เพราะชาวบ้านมักจะเลี้ยงลูกให้อยู่แต่ในหมู่บ้าน ทำให้ไม่ค่อยรู้อะไรหลายๆ อย่างในโลกที่กว้างใหญ่ใบนี้นัก หวานเย็นก็เช่นกัน เธอแทบไม่เคยออกนอกหมู่บ้านนอกจากเวลาเข้าในเมือง สมัยเรียนมหาวิทยาล
