ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

บทที่ 1 แรกเริ่มเรื่องราว

คืนนี้แม้จะเป็นยามจื่อ[1] แล้วหลิวฉูฉู่ในร่างของหลินจื่อเว่ยก็ยังนอนไม่หลับ นางขยับตัวอย่างเชื่องช้า ลุกขึ้นจากเตียงอุ่นเดินไปเปิดหน้าต่างบานเล็กบานหนึ่งแล้วนั่งลงที่ตั่งคนงามข้างหน้าต่างบานนั้น

ทันทีที่หน้าต่างบานเล็กถูกเปิดออกลมหนาวก็พัดโชยเข้ามาภายในกระทบร่างบอบบางและอ่อนแอของนางจนเกิดเป็นตุ่มขนเล็ก ๆ ไปทั้งร่างเพราะขนลุกชัน ทว่าแม้อากาศจะหนาวเพียงนั้นนางกลับนั่งนิ่ง สองมือวางบนกรอบหน้าต่างแล้วซบใบหน้าเล็กของตนเองลงมา

เรื่องราวในอดีตผุดขึ้นเบื้องหน้า หลายเรื่องที่นางได้ลืมไปแล้วด้วยเวลานั้นผ่านมาถึงสองร้อยปีตั้งแต่นางถูกกักขังอยู่ในร่างของแมวน้อย กลับยังมีสิ่งที่นางจำได้ดี ภาพอันสยดสยองที่นางฉีกทึ้งร่างกระต่ายน้อยจนเลือดไหลนองแล้วลอยออกมาจากซากศพสัตว์ตัวนั้นยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ก่อนที่นางจะหลบหนีและถูกไต้ซือเฒ่าจับนางได้อีกครั้ง

"เจ้าต้องอยู่ในร่างของแมวตนนี้และชดใช้เวรกรรมจนกว่าจะถึงเก้าชีวิต"

ผู้คนอาจจะคิดว่าอยู่ในร่างแมวนั้นแสนสบายนัก แต่หากไม่ใช่นางคงไม่รู้ว่าแสนทรมานเพียงใด การที่วิญญาณร้ายตนหนึ่งต้องฟังบทสวดทุกวันและถูกคุมขังอยู่ที่กรงเล็ก ๆ ตลอดสองร้อยปีที่ผ่านมานั้นทำอย่างไรก็ไม่เคยชินเสียที ทุกครั้งที่ฉีกงไต้ซือผู้นั้นสวดมนต์นางยังรู้สึกราวกับว่าบทสวดนั้นกำลังเชือดเฉือนจิตวิญญาณของนางจนเจ็บปวดจนต้องดิ้นทุรนทุรายแทบจะขาดใจตายอยู่ในกรงน้อย

แม้จะร้องขอความตาย นางก็ไม่อาจตายได้ คำกล่าวที่ว่าอยู่ไม่สู้ตายหลิวฉูฉู่รับรู้ได้ลึกซึ้งมากกว่าผู้ใด

กว่าสองร้อยปีแห่งความทรมานนั้นจะผ่านมาได้จนถึงวันนี้นางลงแรงอดทนไปไม่น้อย กระทั่งชีวิตที่เก้าของนางจึงได้รับการปลดปล่อยชีวิตนี้นางยังคงกำเนิดมาในร่างแมวเช่นเคยเพียงแต่ได้รับของกำนัลล้ำค่า คือนางไม่ต้องถูกคุมขังแล้ว และยังได้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ ใช้ชีวิตที่สุขสบายภายใต้แสงแดดอุ่นและความรักจากผู้เป็นนาย

ทว่านางใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์มาได้ไม่กี่ปีก็ต้องตกต่ำ เมื่อมารดาของเจ้านายถูกใส่ความว่าคบชู้และถูกลงโทษจนตาย ท่านหญิงหลินจื่อเว่ยแม้จะไม่ถูกลดฐานะทางสังคม แต่ฐานะในจวนกลับตกต่ำ บิดาของนางเลื่อนฐานะพระชายารองเป็นพระชายาเอก ลูกอนุทั้งหลายต่างได้ดิบได้ดี ตรงกันข้ามกับหลินจื่อเว่ยที่ถูกตราหน้าว่าอาจเป็นลูกชู้ จึงถูกจับโยนไว้ที่ท้ายจวนมีเพียงบ่าวที่ซื่อสัตย์คนเดียวคอยรับใช้

หลินจื่อเว่ยถูกพี่น้องรังแกสารพัด เดิมร่างกายอ่อนแออยู่แล้วก็ยิ่งทำให้นางเหมือนศพที่เดินได้ กระทั่งถูกผลักให้จมน้ำตาย เรื่องมันกำลังซ้ำซ้อน ชาติก่อนหลิวฉูฉู่ก็ตกน้ำเพื่อเรียกร้องความสนใจคน แต่กลับจมจริง ๆ และวิญญาณออกจากร่างถูกผู้อื่นสวมแทน

ชาตินี้คนที่ดูแลนางกลับจมน้ำอีก คนเราจะจมน้ำอะไรได้บ่อยครั้งเช่นนี้ หลิวฉูฉู่ย่อมคิดว่ามันไม่ปกติ

ในยามที่นางกำลังนั่งมองอย่างเกียจคร้านอยู่ที่หัวสะพาน ร่างแมวของนางกลับถูกคนผู้หนึ่งจับเอาไว้และในยามที่นางไม่ทันตั้งตัวก็ได้ยินคนผู้นั้นเอ่ยว่า

"ทุกอย่างที่เกี่ยวกับท่านหญิงจื่อเว่ยต้องสังหารทิ้งให้หมด"

หลิวฉูฉู่คิดว่าตนเองอาจถูกวางยา คงจะตายไม่ทรมานนักอย่างไรนางก็ตายมาหลายครั้งชักจะเคยชินแล้ว ทว่าคนที่จับนางกลับเหี้ยมโหดนัก ไม่ยอมวางยากลับใช้มีดแทงจนร่างนางพรุน ยังผ่าท้องลากไส้นางออกมาอีก

หลิวฉูฉู่จำหน้าคนผู้นั้นได้อย่างแม่นยำ นางต้องเอาคืนคนผู้นี้แม้จะผิดกฎที่นางรับปากไต้ซือไว้แล้วก็ตาม นางแค้นจนแทบจะทึ้งผมตนเองให้หลุดออกมาอยู่แล้ว

ทว่าหลังจากตายอย่างทรมานวิญญาณหลุดออกจากร่าง นางกระโจนเข้าหาคนผู้นั้นสิ่งที่ทำได้คือไม่สามารถแตะต้องผู้ใดได้ ให้ตายเถอะแล้วอย่างนี้จะให้นางอยู่มาจนสองร้อยปีเพื่อเหตุใดกัน วิชาอาคมอันใดล้วนไม่มีทั้งสิ้น

ยามนั้นโกรธมากนัก เห็นแจกันใบใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะ จึงออกแรงสุดกำลังพุ่งชนแจกันจนหล่นลงมาทับหัวคนผู้นั้นแตกและร้องลั่น แม้จะไม่สาสมกับความผิดที่เขาฆ่าคน แต่ก็ยังพอบรรเทาความโกรธลงได้เล็กน้อย

วิญญาณกอดอกอย่างเย่อหยิ่ง เพียงนางออกจากร่างฉีกงไต้ซือก็ปรากฏกายทันใด

หลิวฉูฉู่ทำความเคารพเขาอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้างามงอง้ำเมื่อมองเห็นร่างแมวของตนเอง

"ท่านจะให้ข้าตายดีสักชาติจะได้หรือไม่ ไยต้องให้แมวน้อยเช่นข้าต้องทรมานตายทุกชาติด้วยเล่า"

ฉีกงไต้ซือยกมือกล่าวถึงพระโพธิสัตว์แล้วเอ่ยว่า

"เป็นไปตามลิขิตสวรรค์ เพื่อให้เจ้าชดใช้บาปที่ก่อเอาไว้"

หลังจากนั้นนางก็ได้พบวิญญาณของหลินจื่อเว่ยที่ออกจากร่างเช่นกัน สองคนมองสบตากัน หลินจื่อเว่ยไม่รู้ว่านางคือแมวน้อยตัวนั้นเห็นนางอยู่กับไต้ซือที่อาคมแก่กล้าก็นึกว่านางเป็นเทพเซียน และร้องไห้อ้อนวอนทั้งน้ำตา

"ท่านเซียนขอร้องท่าน เข้าร่างของข้าคืนความเป็นธรรมให้ข้าหากเป็นท่านต้องทำสำเร็จแน่"

ฉีกงไต้ซือกล่าวอมิตาพุทธ เอ่ยอีกสองสามประโยค

"โอกาสแทนคุณและทำความดีเพื่อปลดปล่อยตนเองอยู่ในมือเจ้าแล้ว ชะตาเจ้าอย่างไรก็ผูกพันกับนางไม่อาจหลีกเลี่ยงได้"

"หากข้าทำความดีนี้ ข้าจะถูกปลดปล่อยหรือไม่"

หลิวฉูฉู่ย่อมไม่ยอมเสียเปรียบ นางต้องได้รับคำตอบแน่ชัดก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปสอด