"ท่านอ๋อง ได้โปรด หยุดเถิดเพคะ คือ ข้า คือ..."
นางกลัวจนพูดไม่ออกทั้งไม่กล้าพูดว่าตนเองกำลังกลัวเขา นางกับเขาเพิ่งรู้จักกันนิสัยที่แท้จริงเป็นอย่างไรนางย่อมไม่อาจคาดเดา และบุรุษผู้นี้กำลังเมาสุราหากพูดจาไม่เข้าหูแล้วกระตุ้นโทสะของคนบ้า หลินจื่อเว่ยยิ่งไม่แน่ใจนักว่าเขาจะทำสิ่งใดกับนาง
หลินจื่อเว่ยพยายามขดร่างเล็กหลบหนี โม่หรานเห็นท่าทางหวาดกลัวของนางพลันรู้สึกหงุดหงิดนัก
"หลินจื่อเว่ย เจ้าช่างเป็นสตรีเจ้ามารยานัก ผู้ใดกันที่เคยบอกข้าว่าจะมอบกายถวายชีวิตให้ข้า"
ให้ตายเถิด เขากำลังย้อนคำพูดของนางแล้ว นางมิใช่คิดจะหลอกลวงเขา แต่ยามนี้นางรู้สึกกลัวเกินไป หากจะโทษก็คงต้องโทษเจ้าสิ่งนี้ที่แข็งในมือของนางมันใหญ่โตจนทำให้นางหวาดผวาตื่นตระหนกแทบจะไร้สติไปแล้ว
"เล่นตัวเพื่อกระตุ้นอารมณ์ข้าหรือได้ หลินจื่อเว่ยเจ้ามันตัวอะไรกันแน่จึงกล้าคิดทำให้ข้ามีโทสะ"
"มิใช่เช่นนั้น คือข้า..."
นางยังหาคำอธิ
