รักภาษาอะไร
1327 Words
แขนของฉันถูกใครบางคนคว้าเอาไว้ฉันยกอีกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาแล้วหันไปมองคนที่คว้าแขนฉัน เมื่อเห็นเขาฉันรีบสะบัดแขนออกแล้วสับเท้าเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ทำอย่างนี้กับฉัน แล้วยังมีหน้ามาตามฉันอีกเหรอ
"เฟิร์น มึงจะไปไหน"
วาคีนรีบเดินมาหาฉันอีกครั้ง ครั้งนี้เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งจนคว้าแขนฉันได้ทันอีกครั้ง ฉันหันกลับไปปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดออกมาแล้วสะบัดตัวให้คลายจากมือหนาของเขา แต่สะบัดเท่าไหร่มันก็ไม่ออก วาคีนจับแขนฉันแน่นขึ้นแล้วดึงฉันเข้าหาตัวเขาท่ามกลางสายตาของผู้คนที่อยู่ที่ตลาดน้ำแห่งนี้
"ปล่อยเฟิร์นนะ วาคีนปล่อย"
"กูไม่ปล่อย กูไม่ได้คิดอะไรกับมัน"
"ปล่อย เฟิร์นบอกให้ปล่อย" ฉันเสียใจ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นเรื่องโกหกหลอกลวง ฉันยิ่งสะบัดตัวเท่าไหร่วาคีนก็ยิ่งกอดฉันแน่นเท่านั้น
"ฮื้อออ~ หมดรักเฟิร์นแล้ว ก็ปล่อยเฟิร์นไปสิวาคีน"
"ฮ ฮึก.. รั้งเฟิร์นไว้ทำไม ทำแบบนี้ทำไม"
"หมดรักเฟิร์นแล้วก็เลิกกันไปไม่ดีกว่าเหรอวาคีน ให้เฟิร์นอยู่แบบนี้มันทรมานนะ" ฉันพร่ำพูด น้ำตาก็ไหลอาบเต็มสองแก้มจนมองภาพตรงหน้าไม่เห็น ฉันเหมือนใจจะขาด ฉันปวดตุบๆ ที่หัวใจ และฉันหายใจไม่ออก วาคีนยังกอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อยแขนออกจากฉัน และไม่พูดอะไรออกมา
"เราละ... อือออ!" เขากดจูบฉันกลางตลาดน้ำที่เรากำลังยืนอยู่ ปิดปากฉันไม่ให้เอ่ยเสียงอะไรออกไป มือหนาของเขาประคองท้ายทอยของฉันแล้วกดมันล็อกเอาไว้ สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากฉัน ฉันทุบอกแกร่งของวาคีนระรัว ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยมีอะไรกัน ไม่เคยจูบกันนะคะ แต่ว่าที่มันข้างนอกเขากล้าทำแบบนี้ได้ยังไง
"หยุดพูดคำพูดเหี้ยๆ นั่นออกมานะ"
"มึงอย่าให้กูได้ยินมันหลุดออกมาจากปากมึงอีก"
ผละปากออกจากฉันแล้วลากฉันกลับไปที่รถหรูของเขา เราเข้ามานั่งในรถเขาขับออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างหัวเสีย และฉันก็ยอมตามเขากลับมาด้วย วาคีนไม่พูดอะไรออกมา โทรศัพท์ของเขายังสั่นไม่หยุดแต่ฉันไม่เห็นแล้วว่าใครโทรมาเพราะเขาคว่ำหน้าจอเอาไว้
ฉันเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเหมือนกัน มันจุกในอกจนไม่รู้จะพูดมันออกมายังไง ฉันอยากหนีเขาไปให้ไกล แต่อีกใจก็ทำไม่ได้ ฉันรักเขา รักเขามากเกินไปจนทำร้ายหัวใจตัวเองซ้ำๆ
ครืด~ ครืด~ ครืด~
เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นคนที่โทรมาเป็นลลิลเพื่อนของฉัน ฉันกดรับสายพร้อมๆ กับได้ยินลลิลกรอกน้ำเสียงใสกลับมา
(มีคนหวานกับแฟนด้วย) คงจะเห็นที่ฉันอัปรูปคู่ของฉันกับวาคีนลงเฟซบุ๊ก ในรูปนั้นเรายังยิ้มด้วยกันอยู่เลย เรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เลย แต่แล้วอยู่ๆ ความสุขของฉันมันก็หายไปเพราะเขา และเธอคนนั้นของเขา
"ก็..."
(ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ) เหมือนรู้ คงเพราะน้ำเสียงของฉันสั่นทำให้ลลินจับสังเกตได้ ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะไม่สะดวกที่จะพูด ลลินเลยขอวางสายก่อนเพราะกลัวว่าฉันจะอึดอัด วาคีนหันหน้ามาหาฉันแล้วถามขึ้น
"ใครโทรมา"
ใครโทรมามันก็เรื่องของฉันไม่ใช่เหรอ เขาจะอยากรู้ไปทำไม ทีของตัวเองฉันเข้าไปยุ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันเลือกที่จะไม่ตอบแล้วเปลี่ยนเป็นมองสิ่งที่อยู่ด้านนอกกระจกรถยนต์แทน
"หิวไหม มึงยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่"
ถามราวกับใส่ใจฉันนักหนา ทุกครั้งก็เป็นอย่างนี้บางทีฉันก็กลัวนะคะ ไม่ได้กลัวเขา แต่ฉันกลัวหัวใจตัวเอง หากวันหนึ่งฉันได้อยู่ในจุดที่ฉันพอแล้ว แบบพอแล้วจริงๆ วันนั้นฉันจะเสียใจเท่านี้ไหมนะ
"กูถามก็ตอบดิวะ ปากอมอะไรอยู่"
"ไม่หิว! เฟิร์นไม่หิว! เฟิร์นอยากกลับบ้าน" ฉันตะคอกเขาแล้วปล่อยน้ำตาออกมามากมายอย่างกลั้นไม่อยู่ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ แต่พอฉันแค่คิดว่าวันหนึ่งฉันจะไม่มีเขาอยู่ข้างกายฉันอีกแล้ว ฉันก็เหมือนกำลังจะตาย
"มึงเป็นอะไร กูบอกแล้วไงว่ากูไม่รู้ ไม่ได้ยุ่งอะไรกับมันเลย มึงจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมเฟิร์น!" วาคีนตะคอกฉันเสียงดังลั่น มือหนากำกำปั้นแล้วทุบลงพวงมาลัยรถยนต์อย่างคนหัวเสีย นั่นยิ่งทำให้ฉันตกใจและร้องไห้มากกว่าเดิม เขาขับรถออกมาด้วยความเร็วกว่าปกติไปจอดในสวนสาธารณะที่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วหันมาถามฉันอีกครั้ง
"มึงอย่าเป็นแบบนี้ดิ กูไม่ชอบ!"
"เฟิร์นก็ไม่ชอบ ไม่ชอบที่วาคีนไปมีคนนั้นคนนี้ ถ้าไม่ได้รักเฟิร์นก็ปล่อยเฟิร์นไปสิ เก็บเฟิร์นไว้ทำไม!" เขาดูอึ้งไปแต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วาคีนของฉันยื่นมือทั้งสองข้างมาจับข้อมือของฉันกระชากเข้าหาตัว
"กูรักมึง เฟิร์นกูรักมึง"
"รักเหรอ รักภาษาอะไร รักยังไงทำไมเฟิร์นถึงไม่มีความสุขเลย" ฉันตอบเขาปล่อยหยาดน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่ออกมามากมาย วาคีนดึงฉันเข้าไปใกล้กดจูบฉันที่เปลือกตาที่เปียกแฉะไปด้วยน้ำตาใสแล้วกอดฉันแนบแน่น
"กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงเสียใจ กูขอโทษ"
ขอโทษอีกแล้ว ฉันได้ยินมันบ่อยเหลือเกินคำๆ นี้มันไม่ได้ศักดิ์สิทธิ์อะไรพอๆ กับคำว่ารักที่หลุดออกมาจากปากของวาคีนนั่นแหละ วาคีนยกตัวฉันขึ้นให้นั่งที่ตักแกร่งของเขา โดยที่ขาของฉันยังอยู่ที่ฝั่งที่ฉันนั่ง เขากอดฉันแน่นวางปลายคางไว้ที่หัวไหล่มนของฉัน
"มึงจำได้ไหม กูเคยตามจีบมึงเป็นบ้าเป็นหลังเลยนะ"
"ฮึก..." ฉันพยักหน้า จำได้เป็นอย่างดี ที่ฉันยังอยู่ทุกวันนี้เพราะมัวแต่จำภาพจำดีๆ ของเขาเอาไว้หล่อเลี้ยงหัวใจของตัวเอง เอาไว้หลอกตัวเองว่าเขายังเป็นวาคีนคนเดิมของฉัน
"ตอนนั้นกูชอบมึงมากเลยนะ ชอบตั้งแต่ยังไม่ได้คบ ชอบตั้งแต่ยังไม่ได้แม้แต่เป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ" เขากระชับท่อนแขนกอดฉันแน่นกว่าเดิมพร้อมกับยื่นหน้ามากดจมูกลงที่แก้มเนียนของฉัน
"มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่กูจะเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่มึง" ฉันไม่เข้าใจคำพูดนั้น แต่ฉันไม่ได้ซึ้งอะไรกับประโยคนั้น มันเหมือนกับว่าเขาบอกฉันว่าไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ไม่ว่าเขาจะมีใครสุดท้ายเขาก็เลือกฉัน ฉันควรดีใจกับคำๆ นี้จริงๆ น่ะเหรอ
"กูรักมึงเฟิร์น อย่าคิดทิ้งกู"
"พอเถอะวาคีน หยุดเห็นแก่ตัวกับเฟิร์นได้แล้ว" ฉันตะคอกออกมา แต่วาคีนกลับกอดฉันแน่น
"กูไม่มีวันปล่อยมึงไปเฟิร์น กว่ามึงจะรับรักกู กูต้องพยายามมากแค่ไหนมึงไม่รู้เหรอ" แล้วทำกับฉันแบบนี้เนี่ยนะ
"กูขอโทษ"
"ขอโทษที่ทำให้มึงเสียใจ กูจะพยายามไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"
- Writer
