ทุ่มเท 3 เสียความรู้สึก (Pt.1)

1925 Words

07:07 น. อือ... เปลือกตาสีไข่ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นด้วยความยากลำบาก เนื่องจากเกิดความรู้สึกปวดหัวแล่นแปลบเข้ามาทันที แถมยังรู้สึกว่าร่างกายมันปวดเมื่อยขบไปหมด เมื่อสามารถลืมตาจนสามารถปรับแสงได้แล้ว เอ๋! นี่ผมอยู่บนที่นอนเหรอ ไม่ใช่ที่โซฟาหรือนี่? มือเรียวเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์เพื่อจะดูเวลาแต่ทว่ากลับรู้สึกว่าหนักตรงช่วงเอว ตากลมจึงหันไปมองดูจึงได้เห็นว่าเป็นแขนของคนพี่นั่นเองที่วางพาดอยู่บนเอวของตัวเองอยู่ แต่เมื่อฟาร์รังจะพลิกตัวหันกลับไปมองใบหน้าของคนพี่ให้เต็มสายตาบ้าง กลับกลายเป็นว่าคนหลับยิ่งกระชับท่อนแขนออกแรงกอดเอวบางให้แน่นยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีก “อื้อ..ชู่วนอนนะครับ ยังง่วงอยู่เลย” รุ่นพี่นอนละเมอเปล่งออกมาเพียงแค่เสียงทำอย่างกับฟาร์รังนั้นเป็นเด็ก จนริมฝีนุ่มหยุ่นที่บวมเจ่ออยู่อดที่จะเผยรอยยิ้มออกมาไม่ได้ก่อนจะผล็อยหลับตามลงไปอีกครั้ง ฟาร์รังได้ลืมตาตื่นขึ้นมาเองอีกครั้งในช่วงสายแล้วหลังจากที่ร่างกายได้นอนหลับพักผ่อนแบบเต็มอิ่ม ตอนนี้เจ้าตัวคาดว่าน่าจะสายมากแล้วแน่ ๆ เพราะรู้สึกว่าบริเวณรอบภายในห้องนี้มันสว่างมากขึ้นกว่าเดิมด้วย ดวงตากลมโตลองหันไปกวาดมองรอบ ๆ ห้อง จึงเห็นผ้าม่านที่แง้มเปิดออกเอาไว้ให้แสงสว่างได้สาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อยนี่เอง จากนั้นจึงโฟกัสมองไปยังพื้นที่ว่างด้านข้างที่เคยมีพี่เฮฟนอนอยู่ แต่คงจะลุกออกไปนานแล้วสินะ “ตื่นแล้วเหรอครับ ปวดหัวไหมครับ” คนที่กำลังนึกถึงอยู่ได้ปรากฏกายขึ้นมาตรงหน้าอีกครั้งแล้ว ร่างสูงมาดดีที่ถูกปกปิดไปด้วยการสวมกางเกงวอร์มกับใส่เสื้อกล้ามสีเข้มได้เดินกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับได้เอ่ยปากทักทายคนที่เพิ่งตื่นนอนขึ้นมาพอดี ฟาร์รังพยายามหยัดตัวลุกขึ้นนั่งให้ตรงแต่เมื่อรู้สึกถูกความเจ็บจี๊ดจากช่องทางด้านหลังเล่นงานเข้าให้แล้ว และเมื่อได้ออกแรงขยับเขยื้อนร่างกายกลับรู้สึกขัดเคือง จนเกิดความข้องใจคิดว่าสัมผัสหนืดๆ นี่มันเหมือนกับว่ามีคราบขาวขุ่นติดอยู่ที่ช่วงขาเลยแววตาสั่นไหวเกิดความตกใจที่มาพร้อมกับความวิตกกังวลเบิกตากว้างขึ้น พร้อมกับหันหน้าไปมองจ้องกับทางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาหากันอย่างต้องการคำตอบทันที “ขอโทษนะครับ พี่ว่าจะเช็ดตัวให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่พี่ก็เผลอหลับไปก่อนเหมือนกัน” รุ่นพี่ตรงหน้าได้เอื่อนเอ่ยและคอยลอบสังเกตสีหน้าของคนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับเกิดความกังวลใจอยู่ “ตอนเช้าพี่ว่าจะเช็ดตัวให้เรา แต่เห็นเราหลับอย่างสบาย เลยไม่ได้เช็ดตัวให้เพราะไม่อยากรบกวนน่ะครับ” คนพี่ตอบคำถามสายตาคลางแคลงใจให้กับคนตรงหน้าแล้วก็ทำท่าจะเข้ามาอุ้มคนที่ยังคงนั่งอยู่บนที่นอนยับย่น “มะ..ไม่ต้องครับ ผมเดินไปเองได้ครับ” ร่างสูงที่โน้มตัวเข้าไปใกล้จึงพยักหน้าว่าเข้าใจแล้ว ขายาวจึงมุ่งเดินห่างออกไปทางโซนแต่งตัวเพื่อค้นหาผ้าเช็ดตัวแล้วนำมายื่นให้กับร่างบางที่กำลังเก้กังพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนให้ได้ คนบนเตียงพยายามหยัดตัวเองให้ลุกขึ้นให้ไหว ทว่าเมื่อขาเรียวได้ก้าวแตะลงสู่พื้นก็รู้สึกว่าทำไมขามันถึงสั่นได้ขนาดนี้ขึ้นมาทันที ซึ่งมันเหมือนกับจะไม่เหลือเรี่ยวแรงในการทรงตัวเลยสักนิดเดียว คนพี่ที่ยังคงยืนรอสังเกตดูอาการจนเห็นได้ชัดเจนว่าร่างไร้เรี่ยวแรงตรงหน้าอาจจะต้องการความช่วยเหลือแล้ว จนเฮฟต้องเดินเข้ามาคว้าร่างบางที่ท่าทางเงอะงะทรงตัวไม่ได้ แล้วจึงการช้อนตัวอุ้มขึ้นไปวางในห้องน้ำอย่างเร่งรีบแทนโดยทันที คนตัวเล็กได้แต่รู้สึกอับอายที่ต้องให้คนพี่อุ้มมาส่งที่ห้องน้ำ ดีที่คนพี่ได้วางเจ้าคนตัวเล็กเดินไม่ไหวลงบนพื้นห้องน้ำให้แค่นั้น แล้วเจ้าตัวก็ผละตัวเดินออกประตูไปเลยโดยที่ไม่ได้อยู่ต่อจนอาจจะทำให้ร่างบางต้องรู้สึกอับอายไปมากกว่านี้ ช่วงที่ฟาร์รังใช้เวลาอาบน้ำอยู่ก็ได้เอะใจกับความเหนอะหนะ เจ้าตัวเริ่มรู้สึกว่ามีน้ำสีขาวขุ่นทยอยไหลย้อนออกมาจากช่องทางด้านหลัง จนทำให้ตากลมเบิกโพลงอย่างหวาดหวั่นตกใจ “นะ..นี่มัน..พี่เฮฟก็ใส่ถุงยางไม่ใช่รึ แล้ว..แล้วทำไมถึงมีสิ่งนี้หลงเหลืออยู่ในช่องทางหลังผมได้ละ” คนตัวเล็กร้อนใจจนต้องคาดคั้นถามพี่เฮฟเพื่อให้แน่ใจให้ได้ เพราะมันเป็นเรื่องที่กังวลที่สุดสำหรับฟาร์รัง ขาเรียวจึงรีบลุกออกจากอ่างน้ำแช่ตัวแล้วคว้าชุดคลุมมาสวมใส่ ก่อนจะก้าวขาเดินออกจากห้องน้ำโดยเร็ว แต่ทว่าเพียงแค่ได้ก้าวขาแต่ละครั้ง มันก็เจ็บแปลบๆ ไปทั่วแก้มก้นลูกพีชทุกครั้งเลยจึงทำให้ไม่สามารถเดินได้เร็วแบบที่ใจต้องการเลยสักนิด ฟาร์รังทำได้แค่ต้องค่อย ๆ ย่างก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเชื่องช้าแทน ทว่าเมื่อหลุดออกมาจากกรอบประตูห้องน้ำได้เพียงแค่สองสามก้าวก็ต้องเจอเข้ากับพี่เฮฟจังๆ ราวกับว่าพี่เขายืนรอกันอยู่เลย พร้อมกับรีบฉวยดึงข้อมือเล็กไปยังโซนห้องแต่งตัวด้วยกันทันที "ฟาร์มานี่ครับ" "อ๊ะ..พี่เฮฟ ดะ..เดี๋ยว" คนตั้งตัวไม่ทันทำตัวไม่ถูก จึงได้แค่รีบกระชับชุดคลุมให้ปกปิดมิดชิดมากขึ้นและต้องพยายามก้าวขาให้ยาวขึ้นตามแรงดึงรั้งจากข้อมือของคนตัวสูงไป “น้องฟาร์เลือกชุดในตู้นี้ได้หมดเลยนะครับ” “อ่อ ครับ” คนตัวเล็กเก้ ๆ กัง ๆ กับสายตาของคนพี่ที่ยังเอาแต่จ้องมองกันอยู่อย่างไม่ขยับใบหน้าหันหนีไปทางไหนเลย ฟาร์รังจึงคิดว่าถ้าจะอ้าปากถามเรื่องที่สงสัยค้างคาในกับเรื่องราวของเมื่อคืนในช่วงจังหวะเวลานี้เลย จะได้รึเปล่า? “พี่ว่าฟาร์ใส่ตัวนี้ก็น่ารักดีนะครับ ชอบไหมครับ หืม” เจ้าของตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยยี่ห้อดังๆ กำลังยื่นเสื้อฮู้ด Celine สีดำตัวโคร่งส่งมาให้ มือเรียวจึงต้องยอมรับมาถือเอาไว้ด้วยความเกรงใจ “กางเกงพี่มีแต่ตัวใหญ่ ๆ พี่เลยคิดว่าจะสั่งให้เพื่อนพี่ซื้อมาส่งให้แทน” “อ่ะ..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวฟาร์ใส่กางเกงตัวเดิมได้” คนน้องรีบตอบปฏิเสธกลับออกไปอย่างทันควัน เพราะไม่อยากรบกวนคนพี่มากกว่านี้แล้ว เพราะยังมีเรื่องสำคัญกว่านี้ที่จะต้องพูดคุยกันให้รู้เรื่องด้วย “เอางั้นก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอข้างนอกนะครับ ของในนี้ฟาร์หยิบใช้ได้หมดเลยนะ” คล้อยหลังร่างแกร่งที่เดินห่างออกไปจากโซน walk in closet จนลับสายตาแล้ว มือเรียวจึงเริ่มขยับจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับตัวเองใหม่ ดวงตากลมโตโฟกัสไปมองยังเก้าอี้ จึงเห็นว่าพื้นที่นั่งบนเก้าอี้ทรงสวยนั้นได้มีกางเกงยีนขาดเข่าของตัวเองวางพับไว้ให้อย่างเรียบร้อยอยู่ด้วย ฟาร์รังนึกสงสัยว่าพี่เฮฟนี่คงจะเป็นพวกชอบดูแลคู่นอนของเขาดีแบบนี้ทุกคนเลยสินะ พอนึกได้แบบนี้ทีไรใจดวงน้อยของผมก็ขุ่นมัวอีกแล้วสิ เฮ้อ ฟาร์รังที่จัดแจงตัวเองให้แต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกมาจากโซนแต่งตัว นัยน์ตาสีอ่อนสบเข้ากับใบหน้าคมของคนพี่ที่ยกยิ้มหวานส่งมาให้ทันทีที่ได้สอดประสานสายตากัน จนคนขี้อายเริ่มออกอาการขวยเขินจนหน้าแดงขึ้นมาอีกแล้ว แต่ไม่ได้ครับ ผมต้องมีสติก่อนสิ “หิวไหมครับ พี่โทรสั่งอาหารไว้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าน้องฟาร์ชอบทานอะไร ก็เลยสั่งอาหารญี่ปุ่นมาให้ ตอนนี้ก็จะบ่ายแล้วด้วย เราไปกินข้าวกันเถอะครับ” “เออ พี่เฮฟครับ ผมมีเรื่องอยากจะถาม" "ครับ ว่าไงเอ่ย" "คือว่า..ตอนผมอาบน้ำ เอ่อคือว่า..มันมีสิ่งนั้นไหลย้อนออกมา เมื่อคืนพี่เฮฟ...ทำผิดกฎ...” ริมฝีปากบางพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก เมื่อคนพี่เห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มพูดกระท่อนกระแท่นจนน้ำเสียงแผ่วเบาลงไปแล้ว จึงเป็นฝ่ายรีบพูดออกมาแก้ต่างแทนบ้าง “ฟาร์ครับ คือพี่...พี่ขอโทษครับ” คนพี่ผุดลุกขึ้นเดินเข้ามาจับมือบางพร้อมยอบตัวลงไปนั่งท่าคุกเข่า จนคนเป็นน้องตกใจกับการกระทำของคนพี่เช่นกัน พี่เฮฟ.. แต่พอฟาร์รังนึกดูอีกทีก็เลยคิดว่า จะให้ตอบออกมาว่า “ไม่เป็นไรครับ” แบบนี้มันก็ไม่ใช่รึเปล่า? ก็ในเมื่อเราต่างได้ตกลงกฎกติการ่วมกันเอาไว้ก่อนแล้วนินา “...” ริมฝีปากบางอ้ำอึ้งถึงกับพูดอะไรไม่ออก จึงมีหยาดน้ำตาใส่เอ่อคลอหน่วยตาคู่สวยอยู่รอมร่อ จนมันปริ่มใกล้จะล้นทะลักหลั่งรินออกมาแล้ว “ฟาร์..พี่ขอโทษจริง ๆ ครับ ที่ขาดสติ ขาดความยับยั้งชั่งใจ พี่..พี่จะรับผิดชอบฟาร์เองครับ" เฮฟการละครจึงเริ่มต้นขึ้นเช่นกันเมื่อได้มองเห็นคนตรงหน้าเริ่มไม่โอเค และซีเรียสเรื่องการมีเพศสัมพันธ์มากขนาดนี้ ซึ่งไม่ได้ดูว่าจะสามารถเจรจาได้ง่ายๆ แบบทุกเครสที่ผ่านมาแล้วละ "..." ดวงตากลมคู่โตเริ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยหยดน้ำตา "ฟาร์ต้องการเท่าไหร่บอกพี่ได้เลย” สิ้นคำพูดของคนที่ฟาร์รังได้หลงรักมาเนิ่นนาน แต่กลับพูดเรื่องเงินออกมาได้อย่างง่ายดาย จนเหมือนกับเรื่องทุกอย่างมันสามารถตัดจบแก้ปัญหาได้ด้วยการฟาดหัวแบบที่ไม่ต้องใส่ใจความรู้สึกกันเลยสินะ นี่ผมหูฟาดไปหรือเปล่า? ใบหน้าหวานที่ไม่สู้ดี กำลังค่อย ๆ ก้มลงมองคนที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ตอนนี้ผมรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งสับสน เสียใจ ผิดหวัง มีอารมณ์จากความรู้สึกตีรวนจนมันผสมปนเปกันไปหมดแล้ว นี่พี่เฮฟนอกจากจะมองเห็นผมเป็นแค่เด็กขายก็ว่าเจ็บมากพอแล้วนะ แต่สิ่งที่มันบาดลึกลงไปในใจของฟาร์รังมากที่สุดนั่นก็คือ การที่พี่เขาจำผมและเรื่องราวของเราไม่ได้เลยสักนิดเดียว แล้วทำไมเขาถึงได้กลายเป็นคนที่คิดจะใช้เงินแก้ปัญหาได้หมดทุกอย่างแบบนี้ไปแล้วละ? แล้วพี่เฮฟคนดีของผมคนนั้น เขาหายไปไหน..? .. พี่เฮฟ..คนนั้นท่าจะหายไปตลอดกาลแล้วสินะ... TBC..(Pt.2)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more