สองวันถัดมา ณ เรือนสกุลซ่างกวน
ต้นไผ่ลู่ลมพัดเสียดกันไปมาเกิดเสียงแผ่วเบาชวนผ่อนคลาย ใบหญ้าเขียวขจีพลิ้วเพลินคล้ายเริงระบำเล่นกับวาโย อากาศวันนี้ช่างเย็นสบายน่าพักผ่อนอยู่แต่ในเรือน ทว่าแขกผู้มาเยือนพร้อมกับข่าวใหญ่กลับทำลายบรรยากาศเอื่อยเฉื่อยเข้าเสียได้
“อะไรนะ! ”
คำบอกเล่าจากอวิ๋นจิ่นลี่ส่งผลให้ผู้ที่แสร้งพิการถึงกับลืมตัว ผุดลุกขึ้นจากรถเข็น
“อย่างที่ข้าบอก...สายของเราบอกว่าวันแรกหลังจากที่นางกลับจวนก็มีเรื่องกับผู้เฒ่าฉี ส่วนวันถัดมาก็มีหนึ่งสาวใช้ที่เป็นไส้ศึกจากแคว้นฝูปาดคอตายในเรือนของนาง” ชายหนุ่มที่ปกติมักจะแย้มยิ้มเองก็ยิ้มไม่ออกเช่นกัน
ซูเฉิ้งหนานเปิดตัวอย่างไม่เกรงอกเกรงใจผู้ใด นึกจะทำอะไรก็ลงมือฉับไวโดยไม่แม้แต่จะพิจารณาไตร่ตรองให้รอบคอบ คนเยี่ยงนี้จะว่าน่ากลัวก็น่ากลัว จะว่ามุทะลุก็มุทะลุ นับว่ารับมือยากยิ่งแล้ว
“ข้าบอกให้นางรออย่างสงบ ไยนางจึงไม่ยอมฟังที่ข้าพูด เช่นนี
