ขณะที่คลื่นใต้น้ำระลอกใหญ่แห่งเมืองจื้อโหยวกำลังเคลื่อนไหว เรือนสกุลซ่างกวนเองก็กำลังเผชิญหน้าอยู่กับปัญหาที่แก้ไม่ตกอยู่เช่นเดียวกัน
อูกั๋วนั่งขุดคู้อ้าปากหาวอยู่ที่มุมห้อง อากาศเย็นสบายในวันฝนพรำชวนให้น่านอน เขาปิดตาลงช้าๆ เตรียมจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันหวานชื่น หากก็ต้องสะดุ้งตื่นมากลางคันเมื่อเสียงนุ่มทุ้มดังทำลายความเงียบสงัดภายในเรือนใหญ่
“ข้าลองตรวจดูแล้ว ร่างกายของเจ้าไม่มีสิ่งใดผิดปกตินอกจากแผลฟกช้ำที่เจ้าอ้างว่าลื่นล้มมาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น”
ความจริงบาดแผลนี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนกับการลื่นล้ม แต่ในเมื่ออีกฝ่ายยืนกรานมาเช่นนี้ เขาก็คงต้องปล่อยให้เลยตามเลย บางครั้งซ่างกวนฮุ่ยเฉิงกับอวิ๋นจิ่นลี่ก็ชอบทำตัวมีลับลมคมในกับเขามาโดยตลอด สหายสองคนนี้ช่างน่าปวดหัวเหลือเกิน
หรือเขาควรจะหาสตรีให้แต่งงาน...ผูกพวกเขาให้อยู่แต่ในเรือนจะได้หมดเรื่องหมดราวกันไป?
“เจ้าลองตรวจดีแล้วหรือ” ร่างบนรถ
