“นายหญิงเจ้าคะ”
เสียงทักจากทางด้านหลังส่งผลให้ผู้ที่กำลังจมอยู่ในห้วงกลิ้งตัวหลบไปทิศทางฝั่งตรงข้ามตามสัญชาตญาณ
ร่างในอาภรณ์สีชมพูซีดเคลื่อนไหวดั่งวานร นางชันเข่าเหยียดขาข้างหนึ่งออกพร้อมกับเงยหน้ามองผู้มาใหม่ “เจ้า...ซือซือ?”
ดวงตาของอีกฝ่ายแวววาวในความมือคล้ายกับลูกแมว เพราะไร้ทักษะการมองเห็นในความมืดส่งผลให้มองใบหน้าผู้มาใหม่ได้ไม่ชัดเจนนัก ทว่าชุดสีฟ้าที่สวมใส่ก็ทำให้พอเดาได้ว่าคงเป็นหัวหน้าสาวใช้ผู้ดูแลซูเฉิ้งหนาน
ซือซือก้าวออกมายืนในจุดที่หญิงสาวสามารถมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น สีหน้าของหัวหน้าสาวใช้เผยความโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด “นายหญิง ปลายยามอิ๋นแล้ว เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ”
“แล้วเจ้าล่ะ มาทำอะไรที่นี่” ร่างบางถามสาวใช้กลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นัยน์ตาหรี่ลงอย่างจับผิด
“ข้า...” นางก้มหน้า “ข้าเห็นท่านย่องออกจากเรือนจึงแอบตามมาเจ้าค่ะ”
“หืม? ” เสาอวี่ลุกขึ้นยืนพลางปัดเศ
