สิบ
หมากเปลี่ยนทิศทาง
“ข้าไม่ควรหมดสติไปเช่นนั้น”
เสียงหวานแหบพร่าเจือความขุ่นมัวส่งผลให้ท่านหมอผู้อาวุโสที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการตรวจร่างกายชะงักงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยปลอบใจหญิงสาว “ท่านเพียงแค่เหน็ดเหนื่อยจากการออกกำลังกายขอรับ ท่านเจ้าเมือง...ท่านความจำเสื่อมจึงอาจหลงลืมไปว่าท่านมีโรคประจำตัว”
“หึ” โฉมสะคราญที่ใบหน้ายังซีดเซียวราวกับไข่ต้มเค้นยิ้ม เขายังคงเอาเรื่องโรคประจำตัวมาอ้างอย่างที่คิดไว้ “ข้าแค่ความจำเสื่อม...แต่ข้าไม่ได้โง่”
คราวนี้ตั้งแต่ผู้อาวุโสเลยไปจนถึงสาวใช้หลายสิบชีวิตที่ยืนเรียงรางไปจนถึงนอกห้องต่างพากันสะดุ้งตามกันเป็นระลอกคลื่น
ท่านหมอเกายกชายแขนเสื้อขึ้นมาปาดเหงื่อ “เอ่อ...ท่านเจ้าเมืองยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่”
“ไม่” นางกล่าวเสียงแข็งกระด้าง “ไปได้แล้ว ข้าอยากพักผ่อน”
นางไว้ใจหมอผู้นี้ไม่ได้ ผู้ที่สกัดจุดซูเฉิ้งหนานอาจจะเป็นเขา ดังนั้นต่อไปนี้แม้กระ
