รักรานร้าย

มวยถูกคู่

           “ ไอ้ลูกหมานี่เป็นใครป๊า ทำไมไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ”

          “ ผมน่ะรู้อะไรต่ำอะไรสูง รู้เด็กรู้ผู้ใหญ่ เพราะแม่ผมสอนมาดี คุณนั่นแหละพูดจาหมาไม่แดก ขอโทษแม่ผมเดี๋ยวนี้ ! ”

          “ อ๋อ อีกะหรี่ใหม่ของป๊านั่นแม่แกเหรอ ” อาการเบิกตากว้างและกำหมัดแน่นของชายหนุ่มนั่นแสดงถึงว่าเหตุการณ์มันจะยิ่งเลวร้ายแน่ ๆ เสี่ยพธินจึงรีบเดินเอาตัวเข้าไปคั่นระหว่างทั้งคู่

          “ พราวด์ พอแล้วลูก ! ”

          “ ไม่พอ ไล่ไอ้สวะนี่ออกไปเดี๋ยวนี้ ! ”

          “ ไม่เอาน่าพราวด์ ลูกใจเย็น ๆ หน่อยสิ ยังไงลูกก็ไม่ควรไปว่าเรียมแบบนั้น ให้เกียรติเรียมบ้าง เธอเป็นเมียใหม่ของป๊า ส่วนราชย์คือลูกชายคนเดียวของเรียมที่ตอนนี้เป็นมือขวาของป๊าดูแลป๊าอยู่ ป๊ารอดจากโดนลอบยิงหนที่แล้วก็เพราะราชย์นะ ”

          “ แล้วไง ป๊าจะยอมให้มันมาพูดจาแบบนี้กับพราวด์เหรอ มันเป็นแค่คนใช้นะ บอดี้การ์ดดี ๆ เยอะแยะ ป๊าจะจ้างอีกกี่คนก็ได้ แต่เป็นขี้ข้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแบบนี้ พราวด์ไม่เอา ไล่มันออกเดี๋ยวนี้ ! ”

          “ พราวด์ ใจเย็น ๆ สิลูก ลูกไปพูดดูถูกแม่ของเขาก่อนนะ ” เสี่ยพธินพยายามอธิบาย แต่นั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นลูกสาวเดือดหนัก

          “ อ๋อ นี่ป๊าเข้าข้างกะหรี่ เข้าข้างลูกของมันมากกว่าลูกตัวเองเหรอ ! ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ สอดบทสนทนาระหว่างพ่อกับลูกอันได้ชื่อว่าเป็นนายจ้างของเขาอีกครั้ง

          “ ถ้าผมได้ยินคุณพูดจาดูถูกแม่ผมอีกครั้ง ผมไม่รับรองว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะความอดทนผมค่อนข้างมีจำกัด ! ”

          พราวพธูถลึงตาใส่เขาอย่างเอาเรื่อง

          “ ทำไม มึงจะทำไมกู ไอ้ขี้ราด ไอ้ขี้ข้า !”

        ตอนนี้เธอโกรธจนไม่ลืมหูลืมตา ราชย์เองก็ไม่ได้เกรงกลัว เขาประสานสายตาเข้ากับเธออย่างท้าทายไม่ลดละ พลันร่างบอบบางของนางเรียมผู้เป็นแม่ก็รีบเดินเข้ามาดึงลูกชายออกไป

        “ ราชย์ พอแล้ว ”

          เช่นเดียวกับเสี่ยพธินที่พยายามโอบกอดลูกสาวแล้วพาเดินไปพักผ่อนที่บนห้องนอน

        “ ไม่เอาน่าลูก บินกลับมาเหนื่อย ๆ ไปพักผ่อนก่อน ไป ป๊าจะไปส่งที่ห้อง ” เธอสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นพ่ออย่างไม่ใยดี

          “ อย่ามาแตะต้องตัวพราวด์ ”

          “ พราวด์ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะลูก ”

          “ ก็ป๊าเห็นกะหรี่กับลูกชายมันดีกว่าพราวด์ ”

          “ พราวด์ เรียมเขาไม่ได้เป็นกะหรี่ พูดจาให้เกียรติเขาหน่อย อย่างน้อยเขาก็เป็นเมียอีกคนของป๊า เขาเข้ามาช่วยดูแลบ้าน ” พราวพธูจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างเจ็บปวด

          “ เมียอีกคนอย่างนั้นเหรอ ป๊าหวังจะยกมันขึ้นแทนคุณแม่เลยใช่ไหม จะเอาผู้หญิงข้างถนนคนนั้นมาแทนคุณแม่ที่ตายไปใช่ไหม ” เสี่ยพธินส่ายศีรษะ

          “ ไม่เอาน่าลูก ไม่มีใครแทนใครได้ทั้งนั้นล่ะ แม่ของลูกก็ตายไปแล้ว จะพูดถึงไปทำไมให้เสียอกเสียใจ ลูกพึ่งมาถึง  นาน ๆ เราจะได้อยู่ด้วยกัน อย่าทำให้บ้านวุ่นวายเลยนะ ป๊าขอ ”

          “ อ๋อ นี่ป๊าว่าการที่พราวด์มาเนี่ยมันทำให้ป๊าวุ่นวายใช่ไหม ได้ พราวด์จะกลับไปอยู่ลอนดอน แล้วไม่กลับมาอีกเลย ! ”

          พูดจบเธอก็เดินกระแทนส้นเท้าตึง ๆ ขึ้นชั้นบนอันเป็นห้องนอนส่วนตัวอันหรูหรา โดยมีเสี่ยพธินผู้เป็นพ่อยืนส่ายศีรษะอย่างแสนระอาอยู่เบื้องล่าง เป็นชายหนุ่มที่คนที่เดินเคียงเธอมาตั้งแต่แรก เขาเดินเข้าไปบอกผู้เป็นนายเบา ๆ

          “ เสี่ยครับ เดี๋ยวผมดูคุณหนูให้เอง ” เสี่ยพธินพยักหน้า

          “ ฝากด้วยนะภาค ถ้าลูกพราวด์ดีขึ้น โทรมาบอกอั๊วด้วย แล้วลื้อก็โทรไปจองห้องวีไอพีที่ภัตตาคารด้วยนะ ”

          “ ครับ เดี๋ยวก็หาย เชื่อมือผมเถอะ ”

            พูดก่อนจะเดินลากตามคุณหนูผู้เอาแต่ใจไป โดยมีคนรับใช้ช่วยกันแบกหามสัมภาระเป็นกระเป๋าเดินทางร่วมสิบใบตามไปติด ๆ และหนึ่งในนั้นรวมสาวน้อยหน้าซื่อผู้เป็นคนรับใช้ใหม่อยู่ด้วย

          เสียงกระแทกส้นเท้าตึงตัง เสียงขว้างปาข้าวของ เสียงเตะโน่นนี่ดังขึ้นตลอดทางที่คุณหนูของบ้านเดินผ่าน บ่าวไพร่ทุกคนในบ้านที่อยู่มานานชินชากับเรื่องนี้ดี เพราะรู้ว่าเสี่ยพธินและคุณนายแพรวดาว แม่ของเธอผู้จากไปเมื่อต้นปีตามใจเธอแค่ไหน เรียกได้ว่าชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ไม่เคยบอกสอนห้ามปราม ยิ่งเกิดมาบนกองเงินกองทองที่ผู้เป็นพ่อหามาประเคนลูกทุกสิ่งอย่าง ยิ่งทำให้เธอเปรียบดังเทวดาน้อย ๆ ที่ใช้เงินเนรมิตทุกสิ่งอย่างได้ดังใจปรารถนา

          นี่แหละหนาที่เขาว่า พ่อแม่รังแกฉัน...

          พราวพธูกระแทกสะโพกลงนั่งบนที่นอนนุ่มนิ่มราคาแพง เหล่าคนรับใช้รีบนำกระเป๋าไปวางไว้ในห้องแต่งตัวด้านข้างแล้วรีบหลบหน้าหลบตาเดินกลับลงไปด้านล่าง เพราะกลัวถูกหางเลขจากคุณหนูผู้เอาแต่ใจ ยกเว้นสาวน้อยหน้าซื่อที่พึ่งมาใหม่ เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่นอกห้องนอน จะเข้าไปก็ไม่กล้าจะลงไปก็ไม่ควร เพราะได้รับคำสั่งจากเสี่ยพธินก่อนที่คุณหนูจะมาถึงว่าให้เป็นคนรับใช้ประจำตัวของเธอ

          “ อ้าวแก้ว มายืนทำอะไรตรงนี้ ” เสียงหนึ่งถามขึ้นเบา ๆ หากแต่เล่นเอาสาวน้อยสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปพบเจ้าของเสียง

          “ คุณภาค ” อีกฝ่ายยิ้มให้

          “ ใช่ ฉันเอง ”

          “ คือเสี่ยสั่งให้แก้วคอยรับใช้คุณหนู แต่แก้วไม่กล้าเข้าไปข้างใน ” เธอสารภาพเสียงอ่อย ตั้งแต่เล็กจนโตมาสิบแปดขวบปี ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนน่ากลัวและร้ายกาจเท่านี้มาก่อน

          “ ไม่ต้องห่วง คุณหนูเธอก็เป็นแบบนี้แหละ โกรธง่ายแต่หายเร็ว จริง ๆ เธอใจดีนะ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวแก้วรออยู่หน้าห้องถ้าคุณหนูอารมณ์ดีขึ้นแล้วฉันจะออกมาเรียก ดีไหม ”

          “ ดีมากเลยค่ะ ” เด็กสาวตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก อีกฝ่ายยกมือใหญ่ขึ้นตบไหล่เธอเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณหนู ทิ้งให้เด็กสาวมองตามอย่างชื่นชม